Ünlü bir þarkýcý diyet yapmak isterken nerede ise ölümle karþý karþýya gelmiþ, günlerce yoðun bakýmda kalmýþ, hastaneden çýkýnca, hastanedeyken ne kadar düþündüyse ölümü, ”Cenazeme kaç kiþi gelir! “diye bir tahmin yapmýþ…

Artýk günümüzde, insaný tanýyan, olduðu gibi kabul eden o kadar az kiþi var ki… Topluma mal olmuþ, olumlu iþler yapmýþ kiþiler, vatan için ölmüþ þehit olmuþ babayiðitler dýþýnda cenazeye çok kalabalýk gitmiyor. Ankara’da Karþýyaka mezarlýðýnda, zaman zaman cenazeye gittiðimde her gün 20-30 cenaze namazý kýlýnmasýna raðmen bin kiþi bile olmuyor camide… Özellikle aðlayan, kendinden geçerek, ayýlan bayýlana ölü yakýnlarýna rastlamakta çok ender oluyor. Hatta cenazenin sadece bir yakýný kadýn olduðu bir ölüye rast geldim. Kadýn adeta yalvarýyordu, “Ben yalnýz baþýma ölmüþ yakýnýmý nasýl defin edeceðim, ne olur bana yardým edin!” diyordu. Birkaç kiþi dayanamadý da Allah’tan ona yardým ettiler…

Ölüm doðum gibi deðil, tamý tamýna bir veda… Hani limana gelip de uðurladýðýmýz bir yolcumuzdur bu! Asla dönmeyecek sýlasýna! Her ne kadar o gemiye herkes gün gelip binecek olsa da, kimse o geminin yoluna düþmek, o gemiden bilet almak için çaba göstermiyor. Vur patlasýn çal oynasýn, gününü gün etsin, hastane yolu ya da mezarlýk yolu bilmesin, iktidarlarý yýkmakla, yenisini yerleþtirmekle uðraþsýn, nasýl þöhret olurum, nasýl zengin olurum diye hayaller kursun… Çabasýndalar! Dünyanýn deðiþmez kuralý bu…

Trafikte bir hayvana çarpýp, onun ölüsüne bakmadan hýzla geçen arabalar gibi… O ölüyü bir yere gömeyim diyen olmadýðý gibi, cenazeyi de sýrtlayan çok kiþi olmuyor. Hatta cenaze namazýndan sonra helallik isteyen kalabalýktan, “Hakkýmý helal etmiyorum” diyen çýðlýklar bile çýkýyor. Artýk cevap veremeyecek durumda olan ölüye, kabadayýlýk yapýyor sözüm ona bu kiþi… Yaþarken diyemediklerini sýralýyor adeta!

Ýnsan sevdiðini kaybettiðinde aðlar, ayrýldýðýnda üzülür. Demek ki, kimse bu derece de baþkalarýný sevmiyor. Çok yakýnlarý bile, o cenazede sevgiden dolayý deðil, adeta ayýplanma duygusu, zoraki bir vazife gibi orada bulunuyor. Artýk belediyeler de, pideleri ve ayranlarý, üstelik bedava daðýttýklarý için, cenaze sonrasý evde toplanmak yerine, mezarlýkta düðün salonu geniþliðinde ki yerlerde, yiyiyor, içiyor, gülüyor gelenler… Vazifede burada sona eriyor.

O ünlünün cenazesine, belki kamera beni de yakalar ve benden de bahseder diye gelecek çok kiþi var. Kuru kalabalýklar, sevgisiz ve ölümden ders almayan insanlar… Kim bilir yaþadýðýnda hangi ideolojiye laf atýp, küfrettiyse; ona içten içe küfredenler dolu ölünün etrafý! Çok gelen olsa da, bu ölüye huzur verecek, onun öbür dünyasýna fayda verecek cinsten deðil bu gelenler. Etme bulma dünyasý iþte, nasýl yaþadýysan öyle ölür gidersin… Kimi sevdiysen onunla haþr edilirsin… Sen çýkarcý isen, aldattýysan, menfaat peþinde koþtuysan senin cenazende kaç kiþi olur ki…

Ýslam dini, insanýn dünya yaþantýsýný, her saniyesinde, her soluk alýþ veriþinde organize ediyor. Dine sahiplenmek, ben sözde inandým demekle olmuyor. Din kardeþimizin cenazesine katýlmak onun haklarýndan birisi. Cenaze yakýnýna teselli olmak ve güçlü kalmasýný saðlamak ise sünnet. Eðer biz tam manasýyla ve hakkýyla, dini öðrenir ve yaþarsak, cenaze namazlarýnda belki on binlerce kiþi hazýr bulunur, içtenlikle aðlar ve ölen için samimiyetle dua ederdi. Kiþiler Allah yerine sevgisizce, cennet cehennem giysisi dikince, tapusunu verince ortaya böyle manzara çýkýyor. Sevgisiz, tatsýz ve tuzsuz. Biz dünyayý deðil yalnýzca Allah’ý seveceðiz. O zaman, biz mutlu olur, yediðimizden, içtiðimizden tat alýr, geçen yaþantýmýzdan korkmayýz. Bu gayeye ulaþan bir Türkiye olmasý temenni ve dileðiyle, hayýrla kalýn!

Saffet KURAMAZ