Yaþýyoruz…

Nefes alýyoruz…

Her þeyden haberimiz var!

Her habere pür dikkat kafamýzý uzatýyoruz...

Yanlýþ yaparsak, fazlasýyla bedel ödüyoruz!

Doðrusunu yaparsak, hayýr dua alýyor ve alkýþlanýyoruz...

Þimdi sorsam, nefes almaktan vazgeçebilir misiniz, “Hayýr!”,

Acý ve bedel ödemeye razý mýsýnýz, “Hayýr!”

Baþkasýnýn acý çekmesini ve bedel ödemesini ister misiniz, “Hayýr!”

Hayýr demek deðil, Hâyýr isteriz dersiniz deðil mi?

Yani iki sözcükteki fark, þapkadan kaynaklanýyor. Þapka giymeyi tercih ediyorsunuz.

Haydi, þapka giydiniz, size soruyorlar, “Bu sýcak havada neden þapka giyiyorsun, ya gerçek kýþ geldiðinde giyecek ne bulacaksýn?” bu soruya, cevap veremiyorsunuz!   Giydiðiniz þapkanýn eleþtirisine mana veremiyor, açýklama yapamýyorsunuz! “Ýçimden geldi. Giydim!” deseniz, kendine eziyet ettiðini düþünecekler, acýyacaklar size, delirmiþsin diyecekler… Modaya uydum deseniz, böyle moda mý olur diyecekler…  Hâyýr yapýyoruz ama o yaptýðýmýz hâyrý sorgulayan bir toplumda yaþýyoruz. Yaptýðýmýz her hayrý, çarçur etmek gibi yorumluyorlar! Ýnsan ne kadar zor kazanýyor, nasýl verilebilir böyle anlamýyorlar. Bunu bizde yapýyoruz ve bu yaptýðýmýzý da anlamýyoruz. Bildiðimiz tek þey, Allah böyle emretmiþ, iyidir, sevap kazanýrýz düþüncesi…

Ýyiliði emrediyoruz, sakýn yapma! “Niye ki…”  diyor. Yaparsan günahkâr olursun, Allah seni görüyor, melekler yaptýklarýný yazýyor diyecek oluyorsun, “ Hani nerede, göstersene!”  dese, diyecek söz bulamýyorsun!  Biz her þeyi Allah’ýn gördüðünü tasavvur edememiþiz ki… Bu soruyu sormadan, körü körüne inanmýþýz!

Ýnsan eli var ama elinin ne iþe yaradýðýný düþünmez. Neye ihtiyaç duyarsa onu kullanýr. O kadar aðýr bir þey kaldýrýr ki, el kaldýrmýþtýr ama beli kaldýramamýþ ve bel fýtýðý olmuþtur. “Yandýn anam! “ diye feryat eder, iki büklüm kalakalýrýz oracýkta. Sonra da derler, “Niye kaldýrdýn ki…”

Ýnsan her gün ayný sokaktan gitmesine raðmen, sokaðýnda ki bir bakkalý bilmez. Yabancý biri sorar, “ Sizin sokaktaki falan bakkal nerede? Þaþýrýrsýnýz, “Ya bizim sokakta bakkal mý vardý.”

Hem bedenimizde, hem çevremizde neler, neler var, deðil mi? Acý düþtüðünde, iþimiz oraya yön bulduðunda çaresine bakýyoruz. Bel fýtýðý olmuþsun kardeþim, onu o vakitte öðrensen ne olacak ki…    

Kanser demiþler, bir bakmýþsýn namaz üstüne namaz kýlmaya baþlar, gözyaþý ve dualar artar. Hep karþý geldiði, öðüt verilse umursamadýðý gerçek ruhuna deðse, her þey baþkalaþýyor. “Neden ibadet ediyorsun böyle birdenbire?” desen, “Ya ölüm var, günahým da çok, Allah’ýn affýna sýðýnýyorum!” diyebilir. Ancak hala þunu diyemez, “Ben Allah’a aþýðým ve ona kavuþmaya gideceðim, ebedi misafiri olacaðým, yanýmda ne hediye götürebilirim onu topluyorum, yanýna vardýðýmda elim boþ gidemem ki! “

Konu para olsa, her teoriyi sýralar; konu aþk olsa, þiirleri yaralar; konu mal mülk olsa, resimdeki her kareyi karalar! Ancak, bilir bilir de, bunlarýn hiç biri mutlu etmez, elinden çýkar gider, hal deðiþtirir ama vazgeçemez, ta ki mezara gidene kadar! O anda, her þeyi öðrenir, öðrenir de, dünyada acýsýna çare aradýðý gibi artýk çare de bulamaz, arayamaz!

Bu kadar teknolojiye raðmen, bu kadar oyuncaða raðmen, bu kadar lükse raðmen… Ýnsan düþünmez! Düþünmenin parasal deðeri yoktur ki… Eðer bilmiyorsa, parasý vardýr ya hazýr alýr deðil m?

Ahir zamanda yaþýyoruz. Bilginin her yerde beni gör dediði çaðda… Bilmediðimiz bilgiye ulaþacak fýrsat ve metotlarýn açýkça bulunduðu ve üstelik bedava ulaþýldýðý çaðda… Ancak, “Ben” diyerek, bildiðimizi okumaya devam ediyoruz. Bilirim diyenin peþinden giderek, doðru-yanlýþ ne derse taklit ediyoruz. Alýn secdeye gitse de, beden oruç tutsa da, tutku hacca varsa da, bilmediðimiz Ýslam’ý yaþadýðýmýz için, etkileri ne ruha ne de bedene tesir etmiyor. Ahlak da elden gidiyor, Çýldýran, çýldýrana!

Bu noktaya gelince ne demek lazým bilmem ki… Herkes internete, herkes kütüphaneye, herkes bilgiyi, bilinci keþfetmeye desem… Diyeyim ben yine de belki birileri kendini ve Rabbini tanýmayý amaç edinir, kim bilir!    

Saffet Kuramaz