Yüzyýlý geçmiþti burada ki hayatý... Yuvarlak ve geniþçe idi... Geçen asrýn sonunda Karabet Adlý bir Ermeni demirci ustasý takmýþtý onu oraya... Geçmiþ zamanlarda neler görmüþtü neler... Bulunduðu semt Fatih, Ýstanbul'un en eski yerleþim yerlerinden birisiydi... Çok sevmiþti Fatih'i ve insanlarýný... Çok sevmiþti kapýdan içeri girenleri çýkanlarý... Sokakta renkliydi bayaðý... Balkonlarda bahar da ve yazýn her renkten çamaþýr, kaldýrým kenarlarýnda renkli renkli arabalar, kýsa pantolonlar ile dolaþan renkli renkli çocuklar... Her çeþitten her renkten seyyar satýcý cümbüþü...

Yüzyýldan fazladýr neler görmüþ neler geçirmiþti, Kapý Tokmaðý... Hafifçe bile dokunsalar onun sesi yine de tokkk tokkk diye çýkardý... Yakýnlarda þekerleme yapýp uyuyan insanlar varsa o bile sýçrardý uykusundan... Kimi zaman kýþ geceleri bozacýlarýn ''Booooozaaaaa'' diye uzun uzun baðýrýþlarýný duyar. Gündüzleri tabak çanak, mandal satan seyyarlara denk gelir, bazen simitçiler geçer önünden. Yaz günleri de çocuklarýn yaramazlýklarý, haylazlýklarý, baðýrýþ çaðýrýþlarý hiç eksik olmazdý...

Gün yavaþ yavaþ aydýnlanmaya baþlar. ''Hey bu sokaðýn en güzel kýzlarý Handan ile Günseli deðil mi?'' Her zaman güzelleri ince ince süzer Kapý Tokmaðý... ''Ýþe giderken hep de önümden geçerler hem de þen þakrak, kahkahalar atarak.'' Ah der ah! ''Bir de benim sesim çýksaydý da ben de kahkaha atabilseydim. Oysa sadece biri bana elini uzatýp da kapýya vurduðu zaman sadece tokkk tokk diye ses çýkartýyorum. Ne kötü talih.'' diye düþünmeden edemiyordu...

Ýþgal günleri görmüþtü asrýn baþýnda... Hem de ne acý, ne hüzün dolu günlerdi... Sokakta kaç tane vatanseveri kurþuna dizmiþti Ýngiliz Askerleri... Baþý yaþmaklý kýzlarýn, baþýnda ki örtüsünü yýrtýp kenara atmaya kalkmýþlardý da iki tane yürekli Türk, civan gibi delikanlý beþ tane Ýngiliz'e dersini bir güzel vermiþti... Yüreði yað baðlamýþtý o zaman mutluluktan... Hiç unutamýyordu o yokluk, yoksulluk, savaþ dolu yýllarý Kapý Tokmaðý... O zamanlar sokakta hengame eksik olmazdý, þimdi ki sakinlik dolu günler gibi deðildi...

Mahallenin evleri çok eskiydi belki yüz yaþýndan bile fazla ayakta zor duran evler vardý... Bazýlarýný sahipleri terk edip gitmiþti... O evler kimi zaman açlara, kimi zaman tinercilere barýnak oluyordu... Gece içinde ateþ yakýyorlar, sonra da ev kül oluyordu... Bir tarih ve anýlar yok oluyordu ev ile birlikte... Üzülüyordu haliyle olanlarý görünce Kapý Tokmaðý... Yýkýlan evlerin içinde zamanýnda oturmuþ insanlarýn hepsini az çok tanýrdý... Kimi zaman sarhoþ naralarý ile yankýlanýrdý sokak... O zaman üzülürdü o sarhoþlarýn hallerine... Kimisi tam kapýnýn önüne gelir içini boþaltýrdý, kusardý bir güzel... Kimi nara patlattýktan sonra yolda ki boþ tenekelere tekme sallardý... Çeþit çeþitti sarhoþlarda... Durup durup aðlayarak sevdiðine þiir okurdu kimisi... Öyle güzel þiirler duyardý ki içi bir hoþ olurdu o zaman...

Bir gün, o iþte hiç duymak düþünmek istemediði bir gün kulaðýna bir þeyler gelmiþti mahallede... Kentsel dönüþüm olacakmýþ, evleri yýkacaklarmýþ... Her bir tarafýný hüzün kapladý... Kolay deðil çok uzun zamandýr buradaydý... Ama, ''Hay Allah belki de benim eve ve bana dokunmazlar, kim bilir?'' diye de düþünmeden edemedi... Bu evler, bu sokaklar, bu çocuklar kýzlý oðlanlý, onlarýn babalarý, yaþlý teyzeler, amcalar... Hepsi, hepsi yok olacaktý bir an da... Belki Kapý Tokmaðýný da ev yýkýlýnca bir hurdacý alacak, yok pahasýna birisine satacaktý... Sonrasý, sonrasýný düþünmek bile istemiyordu, sonrasý yoktu çünkü...