‘’Ölüm yaþarken vardýr, olmuþtur cesedi yakarak ortadan kaldýrmak gerekir.’’(Nilgün Marmara)

‘’Bu tükeniþin karþýsýnda canlý olma, insan olma bilgisi de yitirilmiþti. Geriye kalan; bireyin kendisini yaþarken ceset olarak algýlamasaydý.’’(Alýntý)

Geciktiðimi biliyorum ve ertelenmiþ mutluluðuma set çeken her hezeyaný da bilfiil yükleniyorum.

Mukozasýnda ömrün saklý ne çok hatýrat belli ki kimliðimde oluþumunu engelleyemediðim iyi niyetli bir esinti ve sevgi cüppemle asýlý kaldýðým aðacýn dalý da ha kýrýldý ha kýrýlacak.

Kýrgýnlýðýn artýk önem kazanmadýðý bir günün daha bitiminde

Kýyýma uðrayan sözcüklerin vebali ne aðýr/mýþ.

Resmin çektiðim hayatý yazarak bizzat teþhir ediyorum aslýnda suçumla s/alýnýp duruyorum.

Ýlla ki inandýðým insanlar var üstelik yanýlmam da an meselesi iken ve yeni yenilgiler bekliyor beni dizi dizi.

Avuçlarýmda ýslak mendil lakin alýn terimi sildiðim çünkü göz yaþlarýmý artýk ve sadece içime akýtýyorum.

Yorganým tepeme kadar çekili oysaki sýcak bir günün bitimindeyim belki de kefen bezime duyduðum özlem ile yaþama sevincim arasýnda bir geçiþ yapýyorum ve sonlanmayan ayný senaryonun farklý versiyonlarýna ev sahipliði yapýyor ruhum.

G/örüntü ihlali yapanlar bir de duygularýn ve yaþamanýn bir suç olduðu ayrýntýsý.

Sanrýlarýn dibe vurduðu ve nefret soluyan bir evrende nasýl oluyor da sevginin propagandasýný yapýyorum?

Akla zarar olduðumun bilincinde ve kimseye benzeme gibi bir arzumun da olmadýðý…

Sözcükleri itina ile seçmiyorum zira onlar zaten kendini biliyor ve düþ çukuruma çýkarma yapýyorlar.

Aþký ziyan eden medeniyet ise ayrýca teyakkuzda.

Sabahý kirlenen bir þehir gibiyim ve sadece yalnýzlýðýn bana iyi geldiðini bilip bucak bucak kaçýyorum insanlardan ve örtülü ödenek gibi hesaplýyorum duygularýmýn neye mal olduðunu. Daha da beteri kanýma giren yazma dürtüsü ile istila edimli ruhumda tokuþturuyorum duygularý sayýsýz insan izleðine de buyur ettiðim yüreðimle ben kelimelerin hesabýný yaparken biliyorum ki benim hesabým çoktan kesildi.

Yönümden sapmadan aklýmýn da bataryasýnda geniþ bir tutarsýzlýk varken mutsuzluðuma vesile olan her kaygýyý da zaten içimde b/arýndýrýyorum.

‘’Anýmsamadýðým tüm sözcükler anýmsayabildiðim tek bir sözcüktü: Yara!’’ (Nilgün Marmara)

Ölçümünü yapamadýðým bir rapor öncesinde yine evrenin nabzýný tuttuðum belki de tek öykündüðüm duygu iken huzur, azapla kararan ruhum aþka da minnet etmeden üstelik aþka ve sevgiye olan inancýmý yitirmiþken.

Sözcük b/ataðýnda bir terennüm yüklenen o ünlem imleci gibi…

Sormadan duramadýðým ve asla kimseler de yanýtýný vermezken.

Bir de duyarsýzlýðýn eriþtiði o rakým hani nerede ise; ne halin varsa gör, diyenlerin asla azýnlýk olmadýðý.

Yolda gördüðüm bir kediye sevecen gözlerle bakarken küçümsenen varlýðým.

Ya da bir yabancýya selam verip tanýmadýðým bir çocuðun baþýný okþarken usul usul…

Yaþ alsa da bedenim ruhumla ýlgýt bir yaðmurum ben.

Ýçimdeki ýslaklýk belki de yeþeren ruhumun tek çatýsý adýmda saklý bir güzelliði de bilfiil yaþatmak isterken ve gerisin geri kaçtýðým zulmün ne amaçla zuhur ettiðini de bilemediðim.

Sarý kanaryam ölmeden evvel.

Yavru kedim sokak köpekleri tarafýndan paramparça edildiði o gece.

Demek ki ben henüz sýramý savmadým.

Bir iniltiyi yüklenen gökyüzü ve Tanrýnýn tüm sessizliðine raðmen bildiðim o ki; her yeni gün ve her yeni acý aslýnda evrenin de çatý katýnda yangýn çýktýðýnýn habercisi.

Zincirleme kazada sebebiyet veren kazaya biliyorum ki benim iyi niyetim ve her aldýðým darbede kendimi Tanrýya ve ölüme daha da yakýn hissediyorum oysaki ölmek için bir nedenim yok görünürde.

Hayattan kopamadýðým kadar yazmaktan da kendimi alamadýðým ve hangi kefe daha aðýr basýyor, asla ölçemediðim.

Ne büyük bir acýyým ne de derli toplu bir ölü olacaðýmý iddia ediyorum varsa yoksa hayatý gözlemleyip duygularýmý da gizleyemezken hangi suçtan yargýlandýðýmý da bilemediðim…

Sevmek suçsa…

Ve de kâðýda dökmek üç beþ satýr biteviye körüklenen yüreðimle, içimdeki yangýný sonlandýrmak adýna ve yangýn daha da büyürken.

Bir eziyet adýna hayat denen.

Ve beni mutlu kýlan tek edim… yazmakla mükellef benliðim en azýndan zihnimdeki doluluk ruhumla paralel seyrederken ben içimdeki mukozayý kýrýp sayfayý gönül sesimle süslerken…

Sevgili Nilgün, az kaldý seninle vedalaþmamýza ama biliyorum ki; bir gün karþýlýklý etraflýca konuþacaðýz her þeyi en çok da ayný muhitin çocuðu ve ayný okulun bir öðrencisi olduðumuz o koca bahçedeki saklý güzellikleri de anacaðýz bir arada ve nice þey ne de olsa adýna hayal deniyor yarýnýn nutku tutulmadan ve kalemin mürekkebi de tükenmeden…

Selam ve dua ile.