Korunaklý bir dünyanýn müridi illa ki sevgi bir de dokunulmazlýðý sevginin ve ceketimin önünü ilikliyorum elbette ayaðýmda yüksek topuklu ayakkabýlarým lakin çamura batmýþ þekilde deðil yeni olduklarý ayaðýmda çamurdan bir bulamaç eþlik etmekte ve geç kalma ihtimalini bertaraf etmek adýna üstelik düþme tehlikesi ile restleþirken kan ter içinde varýyorum ilk görev yerimin kapýsýna.

Görev aþýðý bir mizansende saklý ve de kayýtlýyým iþte üstelik kendimi bildim bileli.

Hangi görev verildiyse þahsýma: evvela iyi ve terbiyeli bir kýz çocuðu, evlat baþlýðý altýnda sevginin doyumsuzluðunda üstelik evin ilk ve tek kýz çocuðu derken eklenen yeni bir unvan: öðrenci kimliðime âþýk olduðum akabinde caným sýnýf öðretmenimi yüreðime yerleþtirdiðim derken sýnýf arkadaþlarým ve toplum nezdinde güzel vasýflarla donanmak adýna görev aþýðý kimliðim.

Süreç ilerlerken eklenen yeni sýfatlar nihayetinde donanýmlý bir üniversite öðrencisi akabinde mükemmel bir çalýþan ve görev yaptýðým bankada koþulsuz sahiplendiðim iþim ve iþ planým elbette yükümlülüðüm ve sorumluluðum günbegün artarken.

Gizli özne olmadýðým zamanlar ve jet hýzýyla kariyer basamaklarýný tam çýkacakken…

Gerisi elbette gelecekti lakin hayallerim eþlik etti görev aþkýma ve içinde bulunduðum þartlar her ne kadar mükemmel ve maddi anlamda müstesna rakamlarla süslenmiþken maaþ bordrom ve iþte küçük kýyamet koptuðunda aklýmýn baþýmdan gittiði ne de olsa Ýþletme çýkýþlý bir bankacý olmakla þereflendirilmiþken aklýma ektiðim umut tohumlarý…

Her þey pembe idi iþte ve gök de pembe ve yürüdüðüm yolda adeta kýrmýzý bir halý sermiþti evren ve Tanrý ve yorulduðum yere illa ki köprü kuruluyordu.

Hangi yýl ya da neyin yýl dönümüydü ki? Ve ben mikado çöpleriyle oynadýðým günlere geri gidip yeni bir oyun sahasý yarattým kendime ve evet, ben dünyaya bankacý olmak için gelmemiþtim.

Sayýsýný hatýrlamadýðým sayýsýz bankaya yine sayýsýz engel aþýp ýþýnlanýyordum ne de olsa bankacýlýðýn altýn çaðýydý ve yabancý dilimle diplomamla bayaðý sükse yapýyordum sýnýf arkadaþlarým gibi ve asla da gocunmuyordum iþ arayýþýmdan ve her nasýlsa aklýmdaki tek düþünce; mükemmel bir iþ ortamýnda mükemmel iþ arkadaþlarýmla oluþturacaðým eþsiz dostluklar ve…

Gerisi hem vardý hem de yoktu ne de olsa plazalarda hüküm süren kimliðim ile örtüþmüyordu duygularým ve ben her ne kadar iþime aþýk olsam da mutluluk denen sarkaç aleyhime çalýþýyordu.

Disiplinliydim.

Aþýrý meþakkatli.

Ve yüksek rakamlarýn telaffuz edildiði bir saha hani altýn bileziðimle bayaðý da baþarýlý olacaðým su götürmez bir gerçekti ama ihmal ettiðim ruhumun huzursuzluðu idi asla da çok çalýþmanýn yeterli olmadýðý ve gayretimle sebat edip de derken mevsimler deðiþti derken insanlar deðiþti ve çalýþtýðým nice bankada deðiþen adýydý çalýþtýðým yerin ve farklý insan kaynaklarýnýn onayýndan geçerken kendimden geçtiðimi yeni fark etmiþtim.

Uzatmýyorum ama insan sevgimle uyuþan bir ortamýn sahibesi deðildim hem öðrenmeyi seviyordum hem de öðretmeyi lakin bana tanýnan hak; beyaz yakalý bir çalýþan olup asla yargýlamamaktý düzeni. Düzene ters düþmesem de huzursuzluðum ivme yaptý ve nihayetinde kocaman bir nokta koydum: bu, ben olamazdým ve ben o plazaya ait deðildim ne de diplomamýn hakkýný vereceðim bir iþte de mutlu olamayacaðýmý anlamýþtým.

Yirmili ve otuzlu yaþlar üstelik sýnýrsýz hayallerim ve maddi beklentimi ve kariyer planlarýný kenara attým elbette insan kaynaklarýna sunduðum istifa dilekçemle ve sordu bana yetkili hatta yetkililer: ’Neden?’’

Özgürlüðümü ilan etmekti tek gerekçem ve özgürce uçacaðým okul koridorlarýnda vatanýna, milletine hayýrlý bir öðretmen olmak.

Azýmsanan hayallerim beni en yüksek tepeye ve de rakýma taþýmýþtý ve ben öðretmen olmak adýna yeniden döndüm amfilere.

Süreç ilerlerken ve bana öðretmen hakký tanýnmýþken bir an evvel iþe giriþmeliydim ve ücretli öðretmen olarak çalýþacaðým okulda buldum kendimi.

Caným Ýstanbul’umun merkeze uzak bir ilçesi ve oldukça fazla ders açýðýnýn olduðu: hem Ýngilizce hem matematik ve iþte bana tanýnan yeni bir þans gerçi atanma þansýmý yitirmiþtim ama-ne de olsa birkaç ay gecikme ile MEB’na baþ vurmuþ ve evraklarým geri dönmüþtü-öðretmenlik yapmam da çok mümkündü sonuçta formasyon almýþtým ve tüm bilgimi ve sevgimi sunmak için bana bir þans vermiþti okul müdürü.

Adý dün gibi hatýrýmda ve kim bilir hangi cennet köþesinde çalýþýyor ilk görev yaptýðýmýn okulun müdürü?

Babacan bir ses tonuyla nasýl da sahip çýkardý öðretmen arkadaþlarýna ve sýk sýk uyarýrdý beni:

‘’Gülüm Hocam, bu kadar acele etmenize gerek yok hem daha ders zili de çalmadý.’’

Ya da:

‘’Bari teneffüste dinlenin hocam.’’

Çocuklarýmý çok seviyordum ve þehrin ortasýnda bir köy okulu havasýnda Feride olma þansý vermiþti bana Yaratan ve ben neredeyse cepten para ödüyordum: hem ulaþým hem yemek hem de okula elimden geleni yaparken hayatýmýn da en güzel zamanlarýný yaþýyordum.

Neredeyse tüm okulun yabancý dil dersine giriyordum ve hayatýmda gördüðüm en þirin en insan canlýsý insanlardý her gün yeniden aþýk olduðum mesleðim ve öðrencilerim ve öðretmen arkadaþlarým.

Ve soruyorlardý bana neler yaptýðýmý ve ben anlatýyordum büyük bir iþtahla ve þaþýrdýklarýný asla saklamýyorlardý ne de olsa popüler bir mesleði kapý dýþarý etmiþ kendimi eðitime adamýþtým gerçi kadrolu öðretmen olarak çalýþma hakkýmý yitirmiþtim ama…

Ne fark ederdi ki?

Çok þey fark ederdi ve ben bunu çok geç anlayacaktým.

Hiçbir sosyal güvencem yoktu ve ben tabiri caizse bir hayalin peþinden gidiyordum.

En güzelini vermek boynumun borcuydu ve ben her gün yeniden doðuyordum ve her gün mesleðimden aldýðým tat daha da artýyordu.

Þaþkýn mizacýmla ve çocuk sevgimle ve öðretmenlik mesleðinin güzellikleri ile denizler gibi kabarýp t/aþýyordum zorluklarý.

Þarkýlardan tutun da öykülere kadar hatta girdiðim matematik dersinde oyun eþliðinde onlara matematiði sevdirmiþken.

Paylaþmak istediðim o kadar çok þey vardý ki babamla: hani, ömrünün kýrk yýlýný öðretmen olarak geçiren edebiyat öðretmeni bir babanýn kýzý lakin ona ancak dualarýmda ve rüyalarýmda ulaþýp anlatýyordum ve ondan bir geri dönüm alamadýðým için kendimi elimden gelince yetiþtirmeye ve mesleðimin hakkýný vermeye çalýþýyordum.

Ýstanbul’da yaþadýðým halde okula gidip gelmek bayaðý yorucuydu ve ne çok vasýtaya biniyordum sabah karanlýðýnda uyanýp yollara düþtüðüm.

Ne fark ederdi ki?

Hem ben öðrencilik hayatým boyunca ders çalýþmak için her sabah erkenden uyanýp da derslerimi hatmederken…

Öðrenmekti sevdam þimdi de öðretmek.

Artýk ben bir öðretmendim üstelik geleceðimi düþünmeden mesleðimden ödün verip yeni bir mesleðe aþkla soyunduðum.

Çocuklarýmla çok mutluyduk ve asla da eski iþ arkadaþlarýmý aklýma getirmiyordum ve hesabýma düzenli yatmayan bir maaþý da mademki reddetmiþtim iyi de ne önemi vardý ben aþkla çalýþýrken ve hayata da sýký sýký tutunmuþken.

Rabbimin bana açtýðý bir kapýydý gerçi aklým baþýma çok geç gelecekti ama.

Aylar su gibi geçti zaman aktý gözlerimden ve uyku da aksa gözlerimden içim ferahtý ve vicdaným çok rahat.

Ama içi rahat olmayan biri varsa o da annemdi çünkü ben gözü açýk bir düþ görüyordum ve tek açýlýmým görev aþkýyla asla da geleceðime yatýrým yapmadan çalýþmaktý ne de olsa sosyal güvence denen olgunun önemini henüz fark edememiþtim ta ki okul müdürüm üzgün bir ses tonuyla beni odasýna çaðýrmýþken:

Ve mutlu bir þekilde girdim odasýna ve baþladým son olanlarý anlatmaya artýk hangi öðrencimse kendimce yardým gayretimle ona bir dünya vermem gerektiðini kabullenmiþken iyi de tek baþýma kaç öðrenciye yeterdi gücüm elbette maddi anlamda ama manevi yönden elimden gelenin fazlasýný yapýyordum ve yapacaktým da lakin:

‘’Hocam, üzgünüm çok üzgün.’’

Yoksa öðrencilerimden birine bir þey mi olmuþtu?

Hani, geçen hafta kolunu kýran Murat yoksa Sema mýydý annesinin rahatsýzlýðýndan dolayý devamsýzlýk yapan?

Belki de sýnýflardaki ihtiyaçlardý okul bütçesini zorlayan…

‘’Herkes ve her þey yolunda, deðil mi hocam?’’

‘’Pek deðil.’’

Devamý vardý bu konuþmanýn üstelik müdürün tedirgin sesinde balyoz gibi indi baþýma cümleler:

‘’Ýngilizce öðretmeni atandý okulumuza ve ne yazýk ki; derslere sizin yerinize o girecek ve biliyorum hevesinizi ve nasýl mutlu olduðunuzu. Ben, ben…’’

Aslýnda bu, beklediðim bir þeydi ama aklýmdan da uzaklaþtýrdýðým hem ne hakkým vardý ki hak iddia etmeye? Ne de olsa kadrosuz çalýþýyordum bir nevi gönüllü öðretmen olarak tüm okulu tavaf ediyordum neredeyse.

Gerisini getirmek çok zor oldu: hem benim için hem de öðrencilerim adýna çünkü mükemmel bir bað geliþtirmiþtik ve o son günüm okulda kâh güldük kâh aðladýk her sýnýfýmla ve her bir öðrencimle.

Kendi aralarýnda bir tiyatro oyunu organize ettiler üstelik saatler içerisinde rollerini de ezberleyip sýnýfýn ortasýnda muhteþem bir tiyatro oyunu sergilediler ve halay çektiðimiz dün gibi aklýmda ve tüm o þarkýlar hem benim öðrettiklerim hem de onlarýn söylediði türküler gözyaþlarý içerisinde.

Hayatýmda gerçek sevgiyi ilk kez tattýðým caným okulum benim ve ismi hala yüreðimde ve zihnimde kazýlý:

Þehit Er Yýldýray Biroðlu Ýlköðretim Okulu.

Cümbür cemaat de uðurladýlar beni o gün son kez otobüs duraðýna kadar ama aklým ve ruhum asla bana geri dönmedi.

Sonrasýnda sayýsýz devlet okulunda ücretli olarak Ýngilizce derslerine girdim elbette kadrolu öðretmen atanana dek.

Nihayetinde özel sektörde çalýþtým ama ben o tadý asla alamadým çünkü ben bu dünyaya yanlýþ zamanda gelmiþtim ve de yanlýþ bir konumda bulunuyordum.

Ait olduðum yer illa ki çok uzaklarda bir köy okuluydu ve babamýn mesleðini deneylemek benim için hiç de kolay olmadý belki de zor deðildi ve anlamýþtým öðretmenliðin nasýl meþakkatli bir iþ olduðunu. Ýþten öte bir gönül iþçiliði idi ve yüreðin sarkacýna eþlik eden sevgi ibaresi ile öðretmenlerin hakkýnýn asla ödemeyeceðini anlamýþtým ve babama ve tüm öðretmenlere duyduðum saygý ve sevgi daðlarý aþtý ve ben sýnýrlarýmý aþýp bir hayalimi kýsa süreliðine de olsa yaþamýþtým.

Öðretmenler gününüz kutlu olsun, sevgili öðretmenlerim ve ben de bu güzelliði kýsa süreliðine de olsa yaþadýðým için mutluyum bir o kadar buruk.

Sevgilerimle sevgili öðrencilerim, sizleri asla unutmayacaðým.