Maðdur bir düþün temsilci miyim de kabaran nehir yataklarýnda fay hattýna rast geliyorum mazinin? Ve sevdanýn bir mizansene eþlik ettiði o hatýrat yüklü kamyonda biliyorum ki; az evvel ezilmekten son anda kurtulduðum hafriyat kamyonunun þoförüne nasýl da söyleniyorum.

Günden ýrak bir niyaz dilimde teberru.

Aþkýn parantez açtýðý bir kucak elbet tevazu yüklü gölgeme taziyelerini sunan mezarlýk bekçisi.

Öðün arasý yaþýyorum mutluluðu ve buna sebebiyet veren illa ki kalemim ve yol arkadaþlarým oysak daha dün çýkmýþtý yoldan tüm doðrular ve kanýksadýðým ne varsa sýrtýný dönmüþtü bana.

Sildim gözlerimi iþte ve aðladýðýma sadece melekler ve Tanrý þahit.

Kýyýma uðrayan bir yürek neferi iken içimdeki cennet bahçesi, ben eðilip bükülmeden sýramý savmayý bekliyorum.

Tuzu kuru ne de olsa cihanýn ve baþa çýkamadýðým ne varsa hayatýmda illa ki ýskaladýðým mutluluk ve ben, o mutlak zincirin bir halkasý olmayý filan da talep etmezken kimselerden.

Kimsesizliðimin bam telinde hoyrat bir notayým belki de ve sol anahtarýnda patinaj yapan sessizliðin melodisi.

Okul korosunda soprano vasfýmla þarkýlar söylediðim günlerin özlemi var içimde ve sevildiðime emin olduðum insan izlekleri çünkü sevdiðim kadar sevildiðime inanmýþken…

Sözcükler aforoz ediyor sessizliði.

Ve mavi mintaným.

Göz göre göre rest çektiðim ne ise.

Neyden ibaret olduðum mu neye denk düþtüðüm mü?

Ablam kadar sevdiðim dostuma yakýnýyorum ve içimi bir bir döküyorum onun yüreðindeki halýya ve konfetiler uçuþuyor.

Yorgunluða mahal veren illa ki bir þeyler var.

Mesela mesaiden arta kalan zamanýnda ç/alýþtýðým kadar da ç/aðladým… artýk insanlar neyin hesabýný yapýyorsa.

Belki de para batýyor bana hem de fazlasýyla lakin parasýz da geçmiyor ne döngü ne gün.

Baðcýklarýný söküyorum içimdeki yavru serçenin ve þakýyan sesine kulak veriyorum: o kadar minik ve korunmasýz ki üstelik annesi tarafýndan terk edilmiþ.

Þükürler olsun ki; annem asla terk etmedi beni belki de gidip ansýzýn dönmesi an meselesi iken ve acil ekibi anneme, bizimle kal, diye bas bas baðýrýrken.

Aþka biat sýrnaþýk bir canlýyým iþte ve sevmelerin insaný hatta öyle ki; sevilmek gibi bir maruzatým ve talebim de yok üstelik asla ve asla hayattan fazla bir talebim de olmamýþken.

Saðanak bastýrdý ve yorgun ayaklarým iyice aðýrlaþtý.

Nemlenen gözlerimi daha da ýslatabilirim en azýndan anlamayacaklar aðladýðýmý.

Kuþun inlediðini duyuyorum þimdi de sanýrým aç karnýna ve terk edilmiþliðine isyan ediyor mazlum kuþ.

Göðün parantez açtýðý bir buluta dikiyorum gözümü ve rütbemi sorguluyorum. Sahi benim görevim ne ola ki? Üstelik bir ömür; o iþ senin bu iþ benim daldan dala seðirtip de hala arkamý annem toplarken.

Tayin edildiðim nice görev yeri.

Ve üzünç baþlýðý altýnda bir seyrüsefer.

Her ne kadar paradan yana derdimi ifa etmenin bir çözüm olacaðýný zannetsem de biliyorum ekmek parasýnýn nasýl da zor kazanýldýðý ve sabahýn köründe eve döndüðüm, fazla mesaiye kaldýðým zamanlar; o yüzden tutumlu olmayý da bir ilke edinmiþken.

Benim tüm derdim kâðýtla bir de kalemle üstelik okuma yazmayý dahi bilmediðim zamanlardan kalan bir alýþkanlýk.

Ýlla ki çizip karaladýðým yapraklarý yýrtýp havaya serpeceðim hem de uçuþan kâðýt parçalarýna hayran gözlerle bakýp da kar’a esir düþmüþ bir yolcuymuþçasýna kendimi yolda kalmýþ bir kazazede gibi tahayyül ettiðim ve uçuþan zerrelerin aslýnda kar tanecikleri olduðuna da kanaat getirmiþken…

Hem öyle deðil mi hani?

Bulutlardan üstümüze üstümüze yaðan kar taneleri asla da birbirine zarar vermeden ve dokunmadan süzülmüyor mu?

Belki de o yüzden; beyaza ve sevgiye düþkünlüðüm.

Yaðan kar gibi.

Ya da önümde duran bu boþ sayfa.

Yetmedi kar taneleri gibi yüreðimin de ilhamý iken insan sevgim ve bu yüzden saf tuttuðum Allah katýnda, ben Allah rýzasý için yaþayýp insanlarý da Allah dostu belleyip içimi açtýðým akabinde baþýma gelmeyenin de kalmadýðý lakin…

Ödün vermiyorum iþte hem hayallerimden hem safiyet yüklü benliðimden ve ben ýsrarla sevip inanýrken ýsrarla da caným yanýyor ve nihayetinde bu kýsýr döngüyü kýrýp basamak biliyorum tüm acý ve sýkýntýlarýmý elbette hidayet yolunda kendimce ilerlediðim ve dokunmak adýna kâinatýn kalbine.

Az evvel öldü içimdeki yavru serçe ve hala açýk gözleri belki de gözü açýk gidecek olan tek o da deðil.

Sözcükler frapan.

Noktalama iþaretleri pek bir fevri.

Sevginin telaffuz edildiði her kareyi mesken edinip içimdeki üçgeni yerleþtiriyorum karenin içine:

Hani, o, sevgi, inanç ve umut üçgeni.

Çemberin merkezine ekip de yalnýzlýðý kendi etrafýmý tavaf ettiðim bir ömrü yâd edip bu sefer sevdiðim insanlarýn yüreðini tavaf ediyorum elbette düþlerim ve de dualarým eþlik ederken ve üþüdüðümü fýsýldýyorum ne zamanki açmaza düþeyim, inatla sevip inanýyorum belki de asla kendime itiraf edemeyeceklerimi yazýyorum kelime kelime ve bozguna uðradýðým koca ömrü tertipliyorum yeniden ve insan siluetinde her yetim sancýmý da sahiplenip pay ederken duygularýmý.