Düþlerim mi kundaklandý günün sair vakti hizaya soktuðum duygularýn tek bir tebessüme ihtiyaç duyduðunda solan her mavi bulutta mý saklýydý öncem ve tekerrür eden gizem çünkü sandýðýmda saklýydým ezelden ve yüreðimden tüten sevginin lehçesini adlandýramadý insanlar ve güme gittim ömrün sýðlarýnda yalýn ayak gezen kaplumbaða adýmlarla neþreden öykümde soluklandý sözcüklerim akabinde bastým tetiðe ve doðdu þiirlerim ölüm öncesi yiten nefesimde.

Günün kuytularý unutulduðum sonra da demli bir vakit uykumun sýzdýðý güne nazireler eden bir kuþ gibi salýndýðým.

Sözcüklerim illa ki hele ki nefsime ihanet edip kurþunlanan ruhuma yaðan kar taneleri.

Kurdum saatimi öncemde saklý hüzne biat açýldýkça açýldým hüzün denizinde çünkü sevgiye idi düþkünlüðüm sevilmek hak getire büyüttükçe büyüttüm acýmý, rotasý kayýp bir düþtüm önce ve denize düþmüþtüm sözüm ona oysaki lebiderya yüreðimde saklýydý enginlik enleri boya dönüþen aþkýn kývýlcýmlarýna ayna tutan bir hurafe gibi dizimin dibindeydi gizem ve hala küçük bir çocuktum annemin gözünde.

Ufkun sancýsýnda saklýydý mavi ve doðum öncesi çalakalem ismimle imlediðim.

Acýnýn da sancýsý tuttu ve dehlizlere serildim boylu boyunca ki verdiðim her açýkta yuhalandým, açýk verdiðim sadece gönül gözümde yeþeren duygulardý ve bencileyin bir efkâra kurþun döken kâhin gibi sýrlarýmý mezarýma taþýyacaðým yalandý artýk.

Densizdim severken.

Derin bir izdi yüreðimde saklý olan: ne býçak yarasý ne de kefenimden sýzan kan varsa yoksa gözyaþý varsa yoksa kuruladýðým alýn terim en çok da severken döktüðüm ve helalinden yüreðimde saklý kim ise.

Bir nesirdim önce sanki yazýlmamýþ bir hikâyenin ýlýk nefesiydim.

Bir eseriydim Yaratýcýnýn kýblemde dolunay kýnýmda aþk gözümde efkâr hem yoktu da yalaným.

Esiri olmaksa evrenin ait olduðum kadar þeffaftým ve sevdalý bir o kadar nazlý bir sülün çünkü göðün tanrýçasýydý yufka yüreðimde süründüðüm kadar da sürgün edildiðim bir boþluk.

Ayyuka çýkan ayýplarý vardý beþerin ve gözlerinde siyahlýk yüreklerinde saklý ne varsa boca etmiþlerdi karanlýðýn çeperine.

Karanlýðým bana ait idi hem bunca mazlum ve yaralý çocuk ve ölü kadýn varken bana düþer miydi hiç þen bir kahkaha?

Maruzatýmý sundum Rabbime ve kabul gördü en yüce katta ve iznini aldým daha çok hüzün adýna konakladýðým mabedimde izini sürdüm sürdükçe sürme çektim gözlerine ölü gelinin ve kan damlayan satýrlara serildim Ýlahi Aþkýn mazhar olduðu her karede saklý idi içimdeki üçgenler ve b/öldüm defalarca sonra kundaklandý açýlar elbet acýnýn fermaný idi günü bölen ve geceyi sömüren iblis.

Karanlýk deðildim ve yüzüm de kara deðildi sadece hüznümle yeþerdim sadece hüznün türevinde sürüklendiðim peþi sýra…

Az evvel bir kurþun daha yemiþti masumiyet ve göçmen kuþlarýn dönendiði göçmen teknesi batmýþtý ve alt yazý geçti: ‘’Henüz ölü bedenlerine ulaþamadýk göçmenlerin.’’

Adý insan olan herkes ölüydü ve kaybolan her çocuk aslýnda açýða çýkarýyordu dünyanýn karanlýk yüzünü.

Yüzüm yoktu acýsýný içine gömen þehit eþine tek kelime etmeye ve babasýz bir çocuðun hüznünü paylaþtým yetimliðimle ve ön sözümü sundum yeniden.

Mutluluk kim ben kim hele ki insanlarýn yürekleri cayýr cayýr yanarken bir de ormanlar bir de kundaklanan yeþillik ki tek yeþil içimdeki filiz idi kimselerin görmediði bazense yeþile çalan gözlerim ve hýçkýrýðýmý bastýrmaya dahi gücüm yoktu.

Huzursuz ruhumla nöbetimi tuttum ve tuttum nefesimi.

Ben acýydým çünkü ben insandým ne yorulmaya hakkým vardý ne de susmaya.

Ben kadýndým.

Ben çocuktum.

Ben sýnýrda þehit düþen askerdim.

Göçmendim ya da Alevi ya da aklýnýza ne gelirse.

Dilimde türküler; b/aðrýmda sinmeyen acýlar ve közümde yangýn sonlanmak bilmiyordu.

Kuytularýn sesiydim ve içimdeki kuruntunun da sesi.

Öncüydüm.

Yolcuydum.

Tutuklu idim.

Tutkundum.

Tutuldu da nutkum kimi zaman ve susmam asaletimdendi ne de olsa benim yerime cevap veren birileri vardý.

Süt liman deðildim ve süt kokan aðzýna bebelerin saðlýk diledim ve ömür ve huzur ve barýþ.

Kendimden çýkmadým yola çünkü kendimdim ve eþleþtiðim kim ise acýlarýn çaðladýðý ve kim ise yetim kalmanýn güçlüðü üstelik karnýnda bebeði ile eþinin þehit cenazesinde saf tutan kadýndým.

Ben þiirdim.

Ben türküydüm.

Ben Türk’tüm.

Ben asildim.

Ve mazlum.

Ve mahzun.

Ben Türkiye idim.

Ben dünyaydým.

Gittiði yere kadar da gidecekti hikâyem ve tüm hikâyeler hele ki yaþayan ve yaþatan kim ise içimdekini boca etmek insanlýðýmdandý.

Caným daha çok yanabilirdi: ne gam.

Can yakamazdým ve yakmadým da.

Susmak ne ki sürüklenen nidalarýn peþinde kavrulan yüreðimle gölgemle kavgalý olsam bile ben insandým bir baþkasýnýn acýsýný yüreðinde hisseden.