Hangi düþ’ün tahliyesidir þiir ve hangi acýnýn bakiyesinde saklýdýr umut?

Renklerin hoyrat ve sevici imgelerinde saklý bir hararet adeta asýlý durduðum þu þehla yalnýzlýðýn da muhatabýdýr ne zamanki kalem girse aklýma ve kanýma…

Saflýðýmý mazur gör ve yalnýzlýðýmla kýyama durduðumu belle iyice ve sevilmeyi filan da talep etmiyorum: ne senden ne evrenden ama illa ki sevmeli beni birileri en baþta Mevla’m bir de pencereye dadanan o sefil kumru.

Þehrin ýþýklarýndan kör olmuþ martýlar ve onlar dahi sokak aralarýnda yaþamayý seçmiþ týpký ben satýr aralarýnda yaþadýðýma dair geliþtirdiðim inançla kendimi kandýrýrken.

Bir resimde içimdeki gizem.

Bir esinti ise gözlerimi her kýrptýðýmda uçuþan tozlar.

Bir bulutsa ve de elbet ufkumda saklý umut gibi yarým aðýz sevenleri de hala anlamadýðým.

Sözcükler serbest dalýþla havada asýlý kalýyor ve buz kesen soðuðunda gecenin, aðzýmdan çýkan her sözcük yine havada donup kalýyor.

Týpký benim de donduðum gibi ve her donduðumda yeniden doðuyorum çünkü kalem bana eþlik ediyor ve Tanrý kayýt ediyor: biliyorum, biliyorum iþte O’nun beni sevdiðini ve benim de beni sevmemi bekliyor en azýndan O’nu sevdiðimden haberdar ve yüreðimde saklý nice insan üstelik künyemde yazýlý ismimle þerh düþtüðüm bir gül bahçesi filan da deðil yaþadýðým mekân en azýndan cennete dönüþtürüyorum kalemin sihirli sesiyle bana eþlik eden nice insan sayesinde kýsa süreliðine de olsa hayatý ve çevremi cennet belliyorum.

Cehennem bekçileri ise hep vardý hayatýmda ve biliyorum ki hep onlar var olacak bu yüzden ben iyi insanlarýn peþindeyim belki de hayalimde yarattýðým meleklerdir ben her yakýndýðýmda gülen hani, demezler mi? Bizler umar ve hayal kurarken melekler de gülermiþ.

Bunu bilmek güzel.

Ama caným yandýðýnda kendini bilmezlerin gülmesi dayanýlmaz.

Mevsimin nazýnda saklýyým ve de: elbet mevsim bile gün içinde sayýsýz mevsimi dillendirirken nazýmla niyazýmla kabul görme düþüncesi bile mutlu kýlmakta.

Esintinin yönü sýk sýk deðiþiyor bu yüzden baktýðým açý da farklý yönlere çekiyor dikkatimi.

Bir üzüncün buðusunda saklýyým belki de ve þehrin künyesinde saklýdýr sýrlarým týpký surlarýna serildiðim gibi.

Göbek taþýnda bir damla yaþ.

Çeþme baþýnda akmayan su.

Çeþni baþý iken kalemim elbet ruhumun firarýnda peþine takýlan ve baþka baþka tatlara yol açan o efsunlu sesi kalemin.

Endamlý bir göðün tanrýçasý iken kuþlar ve iþte yine kulaðýma geliyor o ses:

Sadece tek kumrunun ziyareti ile þenleniyor hanemiz ve hýrçýn kanatlarýný çýrpýp gelen tüm serçeleri de kovduðuna göre o da benim gibi ve ben o kumruyu çok seviyorum ve tüm kuþlarý da ve her nasýlsa elimi uzattýðýmda deðil kaçmak yeltenmiyor bile.

Bir kuþun ruhunu taþýyorum belki de.

Ya da tam tersi.

Kuþ sürüsünden ayrý düþmüþ bir kuþun içinde saklýyým ve ne zamanki göz göze gelsek sadece donup kalýyor bakýþlarýmýz ve ben uçabildiðime vakýf oluyorum, o ise sessizce oturuyor camýn içinde hatta güneþ geldi mi güneþ banyosu yapýyor kanatlarýný açýp sadece anýný yaþýyor ve biliyor da güvende olduðunu ve benden zarar gelmeyeceðini.

Bir kuþ bile buna vakýf iken…

Belki de tek lüksüm duygularým.

Belki de zihnimi rölantiye aldýðým yýllarýn ertesinde zihnimi deþmem ve duygularým da býçak ya da týrmýk iken Ýlahi bir esintinin bestesine eþlik eden sözcüklerim ne de olsa inanç her ana yayýlmýþ ve her zerremiz inanca denk düþerken bu yüzden harici sesler ya da gürültüler ve çýðlýklar deðil bence kâinatýn bestesi. Bilakis Ýlahi sýcaklýðýn ýsýttýðý bir evren ve kulaklarým her çýnladýðýnda rahmetin beni andýðýný biliyorum.

Ve ben sadece bu besteye sadýk kalýp güftesini yazýyorum ömrün ya da günün ve uðultulu tepelere inþa ettiðim tek kiþilik kulübemde tüm dünyayý aðýrlýyorum ve yenilsem de zaman zaman ve de yanýlsam biliyorum da kimseyi yanýltmayacaðýmý bu anlamda vicdanýmla barýþýk ve inancýma sadýk bir kuldan öte yetemeyeceðim ve yetemediðim çok þey ve çok insan olmasýna raðmen kendime yetebilmek de beni þükre yönelten ve hamt etmekten ötesi yok iken.