BÖLÜM 1: HAMSÝ KOYDUM TAVAYA

Yýllar önceydi. Yanlýþ hatýrlamýyorsam 1986 veya 1987 Yýlý yaz tatili...

***************

Kadýnlar þimdi mutlaka bana hak vereceklerdir.

Eðer bir kadýn evde temizlik yapýyorsa onun ortalýkta görmek istemediði tek nesne özellikle ve de öncelikle kocasý ve varsa bebek olmayan erkek çocuklarýdýr. Hatta eli iþ görmeyen kýz çocuklarý... ( Doðru mu hanýmlar? )

Annemin evinde de durum aynýydý ve eþimle annem ev temizliði yapacaklardý. Ortalýktan mutlaka toz olmalýydým ya nereye? Gerçi Ýstanbul gibi bir yerde nereye diye sorulmaz ya , yalnýz baþýna Ýstanbul bile çekilmiyor. Ýlle yanýnda birileri olacak.

Annemin aklýna dahiyane bir fikir geldi : ’ Oðlum, abinin oltasýný al Sarayburnu’na balýða git. Akþam bize bir balýk ziyafeti çekersin’ dedi.

Ben ve balýk? Hayatýmda hiç yapmadýðým bir iþ. Ama aklýma da yatmadý deðil hani. Hem baþka ne yapabilirdim ki? Temiz hava bol güneþ daha ne. Alt tarafý bir iki solucaný takacaksýn çengellere sonra misinayý sallayacaksýn denize. Ondan sonra çekeceksin o kadar. Ýyi de solucaný nereden bulacacaðým? Her yer beton. Amaaan onu da Sarayburnu’na gidince düþünürüm. Olmazsa orada üç beþ kuruþ verip birilerinden satýn alýrým. Tamam...En iyisi balýk tutmak.

Ýndim Sarayburnu'na bir miktar solucan alýp çengellere taktým.( Kanca mýydý yoksa? Amaaannn neyse ne. ) Hemen önüme indirdim oltayý.  Hah vurdu mu ne? Ne demiþti abim ? Balýk vurunca oltada boþluk býrakmamak için hýzla çekecektim. Var hýzýmla çekiyorum. Yanýmda kovasý balýk dolu bir amca ’ Evlat oltada boþluk býrakýyorsun balýk kaçar ’ deyince ’ Hýmmmm kaçýrýr mýyým hiç ’ diye oltayý tutup denize de sýrtýmý dönerek hýzla koþmaya, daha doðrusu yürümeye baþladým. Yanýmdaki balýkçý bana güleyim derken denize düþtü. Tüh kaçýrdýk balýðý. Garanti iki kilo filan gelirdi.

Komþu balýkçý sudan çýktý. Ben ona güleceðime hâla o bana gülüyor. ’ Evlat bak burada balýk olmaz zaten oltayý ileri atacaksýn ’ dedi . Oltayý sallamaya baþladým. Yanýmda yöremde on metre yakýnýmda kim varsa çil yavrusu gibi daðýlýyor. Allah Allah ne oldu ki: Meðer olta helikopter pervanesi gibi sallanmazmýþ. Ne bileyim? O amca ’ Evlat aþaðýdan yukarý doðru daire yaparak çevireceksin ’ deyince onun dediðini yapmaya çalýþtým. Yapmaz olaymýþým. Benim metot daha iyiymiþ meðer.

Oltayý bir salladým, iki salladým, üç salladým, dört sallayamadým. Ucundaki kurþun önce yere, oradan da sýçrayarak kafama küüütt diye inince güpe gündüz yýldýz saymaya baþladým. Venüs, küçük ayý, büyük ayý, aaa Halley bile var hem de kuyruðuyla birlikte. Anlamýþtým akþam eve balýk götüremeyeceðimi. Olsuuunnn ben de ceviz götürürdüm. Kafamda oluþan cevizi.

Oltayý topladým ve balýkçýlýk hayatým ebediyen sona erdi. Ýlk balýkçýlýðým ayný zamanda son balýkçýlýðým olmuþtu.

Bir saattir komþuluk yaptýðým amcaya veda ettim: ’ Amca ben gidiyorum. Sana bol kýsmetler. Akþama senin evde muazzam bir hamsi ziyafeti olacak’ deyince amca az kalsýn yine denize düþüyordu. Meðer avladýðý balýklarýn adý istavritmiþ. Ne bileyim ben? Bir tek hamsiyi bilirim o da annem laz olduðundan. Ayýptý gerçi bir Ýstanbul çocuðunun balýklarý tanýmamasý ama n'aaapayým bilmiyordum iþte.


BÖLÜM -2 - ÖÐRETMENÝM CANIM BENÝM.

Sarayburnu’ndan Eminönü’ne kadar taban teptikten sonra kuþlu caminin oraya geldim ( Benim evlatlar henüz bebekken gördükleri bu camiye kuþlu cami dediler ve hâla kuþlu cami diyorlar .Yeni Cami yani ) Yeni Cami civarýnda Mýsýr Çarþýsýnýn önüne gelmiþ öyle aptal aptal etrafýmý seyrediyordum ki omuzuma bir el dokundu. Yaþlý, nur yüzlü, pamuk saçlý , yorgun bir teyze elindeki iki çiçek saksýsýný göstererek ’ Oðlum þunlarý taþýmama yardým eder misin? Sana para da veririm ’ dedi. ’ Teyzeciðim ayaðým sakat ben taþýyamam ’ demedim. Alt tarafý iki tane saksýydý. ’

- Nereye taþýnacak bunlar?
- Kadýköy vapur iskelesine. Oraya kadar taþý kafi.
- Teyze senin kimin kimsen yok mu? Bunlarý niçin yakýnlarýna aldýrtmýyorsun? Taaa buralara kadar yorulmuþsun.
- Sen iþine bak. N'aapacaksýn kimim kimsemi?

‘’Ýþine mi? Ben öðretmenim yahu.’ demedim. Saksýlarý aldým ve o önde ben arkada yürümeye baþladýk. Ama içimden ’ Bu kadýn eðer öðretmen deðilse ben de bu kelleyi keserim ’ diye düþünüyorum. Artýk yedi yýllýk öðretmendim. Kokusundan tanýrdým bir meslektaþýmý. Kendimi iyice Kemal Sunal’laþtýrarak sordum:

- Teyzeee sen ne iþ yaparsýn?
- Senin gibi cahilleri eðitirim.
- Anlamadým ki nasýl yani? Terzi misin?
- Ay ne terzisi be . Öðretmenim, öðretmen.

Hiç yanýlmam öðretmendi. Doðru tahmin etmiþtim.

Nihayet Kadýköy vapur iskelesinin önüne geldik. Zaten iki adým yerdi. Öyleydi ya terden sýrýlsýklamdým kadýn, ayaðýmýn farkýna varmamýþ hýzlý hýzlý yürümüþ ( Tabii ki bana göre ) beni kan-ter içinde býrakmýþtý. Saksýlarý kucaðýmdan yere indirdim. Öðretmenim de cüzdanýndan para çýkarttý ve ’ Buyur ’ dedi. Elini tuttum. Öpüp baþýma koydum. Kadýn aniden yaptýðým bu hareket karþýsýnda neredeyse küçük dilini yutacak.

- Bir meslektaþtan diðer meslektaþýna ufacýk bir yardýmýn lafý mý olur hocam?
- Neee anlamadým? Meslektaþ mý?
- Batman Lisesi Tarih Öðretmeni Sami Biberoðullarý. Emrinize amadeyim Hocam.

Öðretmenim. Caným benim. Kýpkýrmýzý oldu.

- Ah evladým ne kadar mahcup oldum. Ne kadar utandýrdýnýz beni. Çok çok özür dilerim. Ne olur affedin. Yaþlýlýðýma verin.
- Estaðfirullah Hocam o ne demek? Sizler olmasaydýnýz bizler olabilir miydik?

Hocamýn bir kez daha ellerini öpüp Kadýköy’e yolcu ettim. Ama o olaydan ikimiz de payýmýza düþeni almýþtýk.

Hocam, sanýrým bir daha insanlarýn kýlýk kýyafetine bakarak hemen peþin hüküm vermemeyi öðrenmiþti.

Ama ben daha fazlasýný öðrendim o ak saçlý hocamdan. Hem de bana hiç bir þey demeden öðretti: Eðer bir öðretmen isen sadece bilgi, görgü, kültür, hayata bakýþýnla deðil ayný zamanda dýþ görünüþünle de öðretmen olacaksýn. Yaz günü saç sakal bir karýþ, ayaðýnda kadife pantolon üzerinde simsiyah uzun kollu yakasýndan göðüs kýllarýn fýrlamýþ gömlekle dolaþýrsan hamal da sanýrlar maganda da. Öðretmensen Öðretmene benzeyeceksin vesselam.

Çok teþekkürler Öðretmenim. Ýyi bir dersti.


Not: Öðretmen öðretmene benzemeli vesselam ama karikatürdeki gibi de abartmamalý yani.))))