Bilmiyorum asla bilmiyorum çünkü aþk körüyüm ben ve g/izlendiðim kadar yalnýzlýðýmla da yürüyorum aþkýn köprüsünde ve içten içe büyüyorum.

Bir renksem eðer asma katýnda sevici kuþlarýn.

Bir azapsam içim iken yanýk kokan.

Endamlý acýlarým.

Ah, benim hüzün hýrkam.

Gölgemle mutluyum ve göðsümde uçuþan kuþlarla artýk aklýnýza ne gelirse…

Bakir bir ovada.

Bol keseden yüzdüðüm denizde.

Bedevi aþklarýn ördüðü onca kinaye ile.

En çok da bilinmeze ve bilgiye duyduðum aþk ile…

O aþk ki, Rabbim: sýrlara erdiðim ve o rüzgâr ki hücrelerimin b/ölündüðü ve bir amip gibi belki de bir bakteri ya da karýnca sürüsüne duyduðum hayranlýk ile.

Övüneceðim ne var ki dünde asýlý kaldýðýmýn kaydýný da sunmuþken evrene ve iþte devinen mevsim nihayetinde birileri de olacaktýr hani kimse sesimi duyan.

Özümde saklý özrüm çünkü ben bir ebabil kuþuyum.

Ýnsan olmanýn verdiði huzursuzluk ile yaþýyorum ve her nedense mutlu olmayý reddediyorum.

Karekökü yýldýzlarýn ve esef yüklü sesi rüzgârýn.

Rengim uçuk pembe kalem de uçuklamýþ ben ise bir uçaðýn kanatlarýna konma arzusuyla her gök gürlediðinde sadece yaslanýyorum Rabbime aslýnda hep ama hep ve örtülü yüzünde hayatýn bazen kanaviçeler sunuyor evren belki de kare kodu olmayan bir ürün gibi raf ömrümün dolmasýný bekliyorum ki yeteri kadar yaþadým ve yaþattým da acýyý ve iþte bitiþiðimdeki diðer duygu en çok da hüzne düþkünlüðüm bu yüzden aþk olmazsa olmazým.

Ne beþeri bir aþk bu.

Ne de içine dönük.

Ne de dýþa dönük iç dünyam ve iþte itildiðim dünyanýn kaldýrým tozlarýnda üþüyorum aslýnda her düþtüðümde uçtuðuma vakýfým ve her uçtuðumda yeniden doðduðuma ama ben artýk solup açmak istemiyorum yeniden.

Bir içgüdü ise renksiz ruhum; bir hasat zamaný ise kaleme her sarýldýðým ve iþte pulsuz zarflarla idare ediyorum ve ne yazýk ki kendime henüz bir mektup yazmadým zaten yollasam bile biliyorum da adrese ulaþmayacaðýný ne de olsa yersiz yurtsuz bir garibim ben en çok da saf tuttuðum dünya denen kasabada dünyanýn nimetlerine de yok iken düþkünlüðüm…

Düþmüþlüðümse sadece içime düþen bir yaþ gibi bir düþ gibi bir þiir gibi en çok da dilimde pelesenk dualarýn sessizliðinde ses olan huzur öncesi o bekleyiþ..

Bir ileti olma ihtimalim de yok çünkü ileteceðim sadece sýnýr ötesi yaþayanlar ve yaþananlar ve imla hatasý olduðumu biliyorum kalemi her elime aldýðýmda sözcüklerin hýçkýrýðýný duyuyorum ve þapka çýkarýyorum her birine ya da bir harfe çengel atýyorum ve salýndýðým beyaz sayfanýn nimeti iken her yazýlan sadece el atýyorum ümide ve biliyorum da defalarca yerle yeksan olmanýn da devamýdýr her yazdýðým.

Mutluluksa benliðime ters.

Mutlak bir hâkimiyet ve de. En çok da afaki bir özgürlük tanýmý çünkü artýk severken özgür olduðumu iddia etmiyorum bu yüzden serildiðim yeryüzünde sadece göðe dokunma arzusu ile doluyken özgürüm elbet sadece sevgimi Rabbime sunarken.

Her nasýlsa sevmem iyi gelmiyor insanlara ve aþkýn muadili olan coþkumu da garipsiyorlar bu yüzden asla bir beklentim kalmadý insanlardan yana yine de yüreðimde taþýyorum her birini ve bentler aþýyorum lakin…

Ah, ulaþamýyorum iþte içimdeki kehanete ve hala çözemediðim binlerce þifre ile doluyum içten dýþa ve devreleri yandýkça aklýmýn ruhuma dokunuyorum ama o da hoþnut deðil benden en azýndan benim benden hoþnut olmadýðým kadar…

Kaygýlarýmý büyütüyorum biteviye ve aklým ermiyor kimi zaman olan bitene ve geçirdiðim deðiþim: hem fiziksel anlamda yýprandýðým hem de kalbimin yenik düþtüðü.

Örtüþmüyorum da kimse ile hatta içimdeki kâhin sürekli tepeme binerken bense kul olmanýn faziletini deðil esaretini yaþýyorum çünkü esiri olduðum duygularým var haddinden fazla üstelik.

Mesnetsiz ithamlar da uçuþuyor saðýmda solumda ve kapalý kaldýðým ömrün kapýsýný da kapatmýþken mutluluða ve de geçit vermediðim kim ise artýk bir o kadar eriþemediðim insanlar ve yarýþtýðýmsa içimdeki sefil çocuk bazen ölmesini istediðim bazen büyüdüðüm için kendimden nefret ettiðim bazense birilerini haddinden fazla sevdiðim için benden kaçýþan insanlar.

Elimde deðil iþte ne de olsa sevginin müdaviyim ve her sevdiðimde kitleniyorum elbet iþgal edilmiþ bir cennetin filan da hayalini kurmuyorum artýk çünkü cennet içimde saklý cendere ise hayatýn beni ters köþe yaptýðý.

Müzmin duygularým.

Müspet menfi bana yönelen her cümle.

Sessizce yaþamam ve sevmem bile insanlarý rahatsýz edebilirken…

Otaðý kurduðum hayaller diyarýnda ötenazi yaptýðýmsa önceki hayatým ve yarýnlara deðil dokunmak eriþeceðimi bile düþünmüyorum çünkü inanýlmaz üþüyorum ve içine düþtüðüm bu kuyudan çýkmanýn da artýk ihtimal dâhilinde olmadýðýný biliyorum belki de asla çýkmamam gereken bir yoldu bu:

Elbet aþkýn kavisleri.

Aþkla örtüþen coþkum.

Ve sönen coþkum ve ýþýðým.

Kilit noktasý nedir, biliyorum da ama asla dile getiremem belki de dile getirmemem gereken binlerce açýk verdiðim elbet yazarak bir þeyleri baþaracaðýmý sanýp da yanýldýðým…

En güzel yazýmý ve þiirimi yazabilsem keþke bir gün ve iþte o gün kocaman bir nokta koysam her þeye elbet hiç kimse olduðumun bilincinde yaþadýðým bunca hayal kýrýklýðýnýn üzerine hala nasýl ayakta kalabilmiþsem…