Karartmýþtým gözlerimi ve görmediðim kadar görünmediðime hükmediyordum derken devasa bir ayraç belirdi gözlerimin önünde rengini seçemediðim ve en amaçla tecelli ettiðini bilemedim.

Ýç sesim suskundu bense hiç olmadýðým kadar duyarsýz.

Sözcükler saklýydý sanki etrafýmda benden uzaklaþan.

Ferah bir esintinin peþindeydim oysaki ben tüm sýcaðý serinletecek ve göðsüme hafiflik verecek.

Anlaþýlmaz olduðum kadar karamsardým üstelik ne de olsa iþbu varlýðým yokluðun her katresine eþlik ediyordu ve tek lokmada yutmuþtu iþte evren beni sonunda týpký öncesinde de defalarca olduðu gibi ama her nasýlsa kusmuþtu beni yeniden ve yerimden zor kalkýp yürümüþ olsam da bir þekilde kavuþmuþtum benliðime.

Þimdi ise refüze ediyordum evrenin ç/aðrýsýný ve sahiplenmiþtim sözcüksüz geçen son zamanlarýmý gerçi zor olmuþtu ama…

Seçeneðim yoktu çünkü kabullenmekten baþka mademki kabul görmemiþtim esefle yutmuþtum devirdiðim taþlarý aslýnda bir mozaik bildiðim evrenden nasýl ayrý ve ayrýk olduðumu yeniden anlamýþtým zaten iþ burada bitiyordu belki de baþlýyordu.

Yetemediðim kadar da yatýrým yapmýþtým beynime ve kendime.

Daðýnýktým yine ve yeniden.

Özümü de sözümü da kaybetmiþtim ansýzýn ve gidenlerin yasýný tutarken þimdilerde kendi yasýmý tutuyordum ve yasa belliyordum artýk içime akýttýðým gözyaþýmý.

Olay ne miydi?

Mevzu bahis olan tek þey de deðildi hani iyi de ben bunca þeyi nasýl sýðdýracaktým kýsa tutmam gereken bir yazýya?

Mademki yazgým da gereðinden fazla uzun ve tasalý idi…

Beklentim yoktu üstelik ama yok sayýlmak beklentisiz olmaktan da beterdi ve günümüz þartlarýnda tek yaptýðýmý yapamama kararý almýþtým daha doðrusu mecburdum daha doðrusu mücbir sebeplere ek olarak…

Ýyi de ne iþe yarayacaktý açýklamam? Ýyi de ben bu þekilde ayakta kalmamýþ mýydým son sekiz senedir?

Duyumsa.

Yaþa hayal kýrýklýklarýný.

Sonra hayal et.

Yetmedi dök kaleme.

Yetmedi yataðýný ve uykunu unut ve düþ kalemin peþine.

Benim peþime düþense hýrçýn bir rüzgârdý aklýmý ve saçlarýmý daðýtan yetmedi saçmalar saplanmýþken kalemin yüreðine yetmedi þiarým iken yazmak ve sevmek yetmedi…

Yatýya kalan binlerce sýkýntý ve cümle içime akýttýðým.

Yetilerimi uyuttuðum ve kendime artýk yatýrým yapamadýðým.

Belki de annemle olan derin baðýmda yolunda gitmeyen bir þeylerden dolayý kendimi haddinden fazla kötü ve suçlu hissettiðim.

Bir baðlantý kalmýþsa dünya ile aramda.

Bir bað ise kendimi sözcükler gibi ipe astýðým.

Belki de yakalandýðým bir að oysaki ne örümcektim ne de sinek.

Ýçimdeki çocuk ve ruhumdaki mizaç ve yüreðimdeki dehliz: ah, içimde kaybolduðum içinde deðil içimdeki evren aslýnda kocaman bir kara deliktim ben ve kendimi ham, diye tek lokmada yutmuþtum:

Dün gibi.

Haddinden fazla ama.

Gün gibi.

Yarýn yoktu artýk lügatimde.

Han gibi içinde kaldýðým.

Yol gibi önümde uzanan.

Hancý mýydým?

Asla.

Yolcu muydum?

Bilemediðim.

Göçtüðüm bir düþ müydü yoksa hayat ya da kendimden öcümü aldýðým ve göç duygusuyla ruhumu kokladýðým ve kalemin izafi dürtüleri aslýnda baðýþýklýk kazandýðýma dair bir inanç geliþtirmiþ olsam da hala ayarýný yapamýyordum iþte yaþamanýn ve ölümün ve ayýrdýna varamadýðým gibi kendimi bir ayrýk otu gibi hissetmeme yol açanlar oysaki hayat ömür törpüsü insanlar yüzünden yolunda gitmiyordu iþte.

Ben hep yolda kalan.

Ara sýra yoldan sapmaya karar verip içimde ölen neþem ve coþkum.

Elimi eteðimi çektiðim dünya ve elimine ettiðim duygularým son zamanlarda iyi de ben duygusuz yaþayamazdým ki: gerçi öncesinde defalarca soyutlamýþtým kendimi kendimden ve hayattan ama…

Düþ kýrýklýðý ile neticelenen oysaki mutlu olduðumu varsaydýðým ne çok süreçten geçmiþtim öncesinde ve evet, mutlak bir mutluluk içine hapsolduðum sýrça köþkün de simasýnda saklý hüzün bulutu gibi ruhumun konuþlandýðý.

Günlerden mantýktý madem.

Matem yüklü hörgücümde yolda da kalmýþtým.

Yoldan geçenlerden haz etmediðim gibi yolumdan sapmayý da istemezken.

Ýstediðim ne miydi ya da öykündüðüm?

Sadece on ya da on beþ sene evveline dönmek ve mikado çöpleri gibi daðýlan hayallerimden bir hayat inþa etmek çünkü her þey ve herkes somuttu öncesinde þimdilerde soyut bir dünyada somut kýlmak adýna hayatýmý ve duygularýmý kalemle telaþlý bir þekilde yaþar ve severken ve de yazarken…

Ýþte film kopmuþtu ansýzýn gerçi bu, ilk deðildi ama…

Yoksa sona mý gelmiþtim? Ah, keþke ne müthiþ olurdu kendimden göç etmek elbet yaptýðým hatalarýn da öcünü alýrken kendimden yeni hayaller kurmanýn da imkân dâhilinde olmadýðýna nasýl da bir anda hükmetmiþtim?

Ansýzýn sonlanan.

Dünü günden ayýran.

Yarýnla da muhatap olmadýðým.

Bir resitalse hayatýn sunumu bense referans oluyordum dündeki baþarý addedilen baþarýsýzlýklarýma ve iþte kaldýðým yerden de sökmeye devam ediyordum sökülen dikiþlerimi daha da kuvvetli nasýl da çekiyordum yerimden ve yer çekimden baðýmsýz uçuyordum iþte ve asla da varamýyordum olmak istediðim noktaya.

Varla yok arasý bir düþ’ tüm ben.

Düþmeye gör gözden ve de yere…

Soluk renkli mizacý göðün bense sürgün yediðim kadar da savrulduðum ama avunmayý reddettiðim belki de savunma mekanizmanýn çoktan çöktüðü…

Vakit var mýydý da yok biliyordum?

Hem altýna imza filan da atmamýþtým o izafi akdin altýna.

Yeryüzünde hapis oysaki ruhum sonsuzluða nazmet.

Kalemse iç güdülerimi yitirdiðimin ertesi habis bir kabus gibi önümü göremediðim ve kalemin bana ve herkese rest çektiði…

Bense çoktan kaybolmuþ ve kaybetmiþtim güneþi zaten akþam vakitlerini ve karanlýða daha bir severken þimdi karanlýk çökse de her yer aydýnlýk ve ben aydýnlýkta yazamazken…

Mademki karanlýktý dilediðim ve içimdeki sýkýntýyý karanlýkta gideriyordum güneþin ne suçu vardý?

Ötesinde ben ne suç iþlemiþtim çok sevmekten baþka?

Yazdýðým kadar okuyucu ile buluþtuðum ve kendimi unuttuðum oysaki ben çoktan unutulmuþtum insanlarýn gözünde ve bunu idrak etmem yeni bir hayal kýrýklýðý ile daha da aðýr bir yük olarak bindi kalemin sýrtýna…

Var olduðuma inanýrken yokluðuma þerh düþenler.

Yokluðumsa kimsenin umurunda deðilken…

Kalem bile beni terk etmiþken…

Soru sormayý zaten sonlandýrmýþ bir ünlem iþareti olarak eskisi kadar þaþýrmasam da…

Oysaki acýnýn doruðundaydým ben ve içime açamadýðým kadar da açýlandýramadýðým…

Rüzgâr yine tersten esiyordu iþte ve ben ne rüzgara söz geçirebiliyordum ne de kadere zaten ne zaman yetmiþti ki gücüm gidiþata ve hiç gitmediðim kadar gittim gerisin geri hatta baþladýðým noktadan bile çok çok geriye…

Sonrasý mý?

Buna ben karar veremem ve bunu sadece okuyucu belirler elbet hayatýn kývancý ve rövanþý umut ve inançtaki sevgide saklý iken…

Sevmek ve inanmak neden zor gelir ki insanlara hem?

Ben kendime inansam bile birileri bana inanmadýktan sonra…