.
Ah be güzelim!
Gönül kuþum, ipek kanatlarý sýrma bezelim!
Gök inmedi ayaðýna.
Merdiven tutmadý toprak.
Kahrolmadý kem gözler.
Hep bekledin.
 
Ne zaman volkana dönsen,
Lâvlar pompalansa damarlarýnda,
Türküler yakmaya dursa dilin,
Bozgun yerdi sevdan senin.
 
Ah be güzelim!
Hangi derdine aðýt düzelim?
Sen ki mercan gülüþlü
Çocuk saklardýn gamzelerinde.
Ve o çocuk hep ölürdü,
Umutlarýn öldüðünde.
 
Gelen geçen olmadý sokaðýndan.
Oysa çýkýp gelseydi kýyametine yakýn,
Islýklý, afili, yeni açmýþ karanfilli,
Eteklerine ziller çaldýracak biri,
Geriye sarardý yýllar;
Aþk silerdi tüm acýlarý;
Yeniden baþlardý doðum sancýlarý;
Baðýra çaðýra kundaklanýrdý varsayýmlar.
 
Ah be güzelim!
Desem ki, “Hadi gel, yazgýna çapraz çizelim!”
Evren çýkar mý yörüngesinden?
Kayar mý ekseni dünyanýn?
Çatlar mý kubbeler orta yerinden?
Belki de bir gül açar ukbada;
Yapraðý sen, dikeni sen,
Ten sinmemiþ, göz deðmemiþ,
Seni bekleyen…
 
Kader bu; mürekkebi kurumuþ.
Kader bu; akrebi hüzünde durmuþ.
Kader bu; ne dersen de!
Tek tiratlýk bir oyunmuþ.
 
Mezar taþlarýna þiirler kazýyorum.
Islak dizelerin sýrrýný bir tek ben biliyorum.
Ne kalemime saðlýk oldu ne de elime.
Adýný uyku tutmaz gecelerime,
“Yalnýzlýk mahkûmuydu.” Yazýyorum.
 
Ah be güzelim!
Kaçarsam namerdim.
“Öl” de; ölelim!

Mücella Pakdemir