Türk milletinin maruz kaldýðý sýkýntýlardan belki de en önemlisi, nesiller arasýndaki dil anlaþmazlýðýdýr. Genç kuþakla orta yaþ ve yaþlýlar arasýndaki dil problemi gittikçe büyümektedir. Eskiden dede ve torun anlaþamazken, þimdi  baba ile evlat da anlaþamamaktadýr. 

1920 yýllarýn Türkçesi,  þair ve edebiyatçýlarýn kullandýðý hakiki, zengin Türkçe idi. Artýk genç nesil, 1950’den önceki kitaplarý, gazeteleri  okuyup anlayamaz hale gelmiþtir.

Oysa bir Fransýz genci Victor Hugo’nun, bir Ýngiliz genci Shakespeare’in, bir Rus genci Tolstoy’un bütün kitaplarýný okuyup anlamaktadýr.

20. asrýn baþlarýna kadar Türk dünyasýnda ayný alfabe ve ayný dil kullanýlýyordu. Anlaþmak kolaydý. Sovyetler Birliði’nin daðýlmasýndan sonra, Türk Dünyasý ile saðlanan münasebetlerde görüldü ki;  40-50 sene öncesine kadar Türkiye’de hiç kullanýlmayan, sonradan dilimize giren “yanýt, kanýt, yapýt, sorun, olanak, koþul, ödün, gereksinim, olasýlýk...” gibi yüzlerce kelime; Türk Dünyasý’ndaki  Türklerin edebî eserlerinde ve konuþma dillerinde bulunmamaktadýr.

Azerbaycan Yazarlar Birliði Baþkaný Anar Rýzayev: “Bu ne yaman tezat. Ben Yunus Emre divanýný okuyup anlýyorum ama önsözünü anlamýyorum.” diyerek üzüntüsünü dile getirmiþtir. Türkçemizin bu hali Türkologlarý ve Türkçe öðreten yabancýlarý da hayrete düþürmektedir.

Ýstanbul Üniversitelerinde yýllarca ders veren Profesör Doktor Fritz Neumark, 1960’lý yýllarda tekrar Türkiye’ye gelerek bir konferans vermiþtir. Konferansta bir asistanýn sorusuna: “Sorunuzu anlayamadým; zira on yýl önce ülkenizden ayrýldým, o dönemdeki dilinizi iyi biliyorum. Birkaç yýlda deðiþen bir dille kalýcý bir eser vermek mümkün mü? Hangi insan, aklýný peynir ekmekle yemeden, on yýl sonra yazdýklarý kese kâðýdý yapýlacaksa, ciddi eser vermeye çalýþýr” diyerek hayretini ifade etmiþtir.

Londra Üniversitesinde Türk dili Profesörü Doktor Margaret Bainbridge Ýstanbul’a geldiðinde Türkçenin son halini görünce, Nihat Sami Banarlý’ya: 
“Bu iþin sonu ne olacak? Sizin, büyük, tarihî eser olan güzel diliniz böyle ziyan olup gidecek mi? Ýngiltere’de Türkçe öðrenmek isteyen fakülte talebesine hangi Türkçeyi öðreteceðiz! Sizin hakiki Türkçeniz, bundan 40-50 sene evvel konuþulan ve yazýlan Türkçedir. Bugünkü diliniz ise artýk tamamýyla uydurma, güzel ve akýcý olmayan bir dil. Ne sesi, ne üslûbu kalmýþ, ziyan olmuþ bir lisan... Kemâlini bulmuþ Türkçeye nasýl kýyýyorsunuz? Bu güzel dili, kýsa zamanda nasýl bu kadar mahvuperiþan ettiniz? Bu, akýl alacak þey deðil!” diyor.

Profesör Lewis diyor ki; “Türkiye, dünyada 200 devlet arasýnda anadilini yeterince öðretmeyen ve nesilleri birbirinden koparan tek devlettir.” 

Þair ve yazar Atilla Ýlhan’a; Fransa’da, Türkolog Profesörü Carlier sitemle; “Delikanlý, Türkçeyi ne yaptýnýz?” Diye soruyor.

Atilla Ýlhan da; “dil devrimi yapýldýðýný, bu sebeple Arapça, Farsça kelimelerin atýldýðýný” söylüyor. Bunun üzerine Profesör Carlier: “Batý ülkeleri, Fransa, Ýngiltere, Ýtalya ve Ýspanya, nasýl millet diline geçerken, Yunanca-Latince asýllý birçok kelime, hatta kuralý aldýlar, kullandýlarsa; Türkler de, Selçuklu-Osmanlý ümmet sentezinden, millet sentezine geçerken, dillerinde elbette Farsça-Arapça kelimeler bulunacaktýr ve bunda yadýrganacak bir þey yok; asýl yadýrganmasý gereken, “özleþtirme” adý altýnda dilin budanýp kuþa çevrilmesidir; Zira böyle yetiþtirilen genç nesillerin, ecdadýn dilini anlamasý imkânsýzdýr. Bu da, kendi kurduklarý Selçuklu-Osmanlý medeniyet sentezinden kopmalarýna, boþlukta kalmalarýna yol açar..!” diyor. 

Atilla Ýlhan da: “Ben Osmanlýca kelimeleri kullanýrým. Nasýl Ýngilizce öðretiliyorsa gençlik bunu da öðrensin. Bu da babasýnýn, ecdadýnýn dili, iþte kendi dili. Ben burada da ýsrarlýyým. Onlar, Latince ve Yunancayý muhafaza ettikleri için bir batýlý genç asýrlar öncesinde yazýlmýþ bir kitabý rahatlýkla okuyabilmektedir. Bizse Arapça ve Farsçaya boykot ilan etmiþiz. Bizim gençler elli yýl evvelini anlayamýyor. Bundan kurtulmak için okullarda Osmanlýca dersi koymak gerektir.” Diye cevap veriyor.

Türk ilim ve fikir adamlarýmýz da Türkçenin giderek bozulmasý karþýsýnda üzüntü içinde duygularýný dile getirmektedirler:  

Profesör Doktor Ayhan Songar: “Meþhur Redhouse Ýngilizce-Türkçe lügatinin 1890 yýlýnda yapýlan baskýsýnýn önsözünde, o zamanki konuþulan Türkçede vasati yüz bin kelime bulunduðu kayýtlýdýr. Yine ayný tarihte Ýngilizcenin de yüz bin kelimesi vardýr. Bu sebeple lügatin naþiri, Ýngilizce ve Türkçenin, dünyanýn en zengin iki dili olduðunu söylüyor ve bu dillerin lügatini basmaktan þeref duyduðunu yazýyor. O tarihten bugüne kadar bir asýr geçti ve bugün için elimizde, konuþulan Türkçenin on bin kelimesi kalmýþtýr. Ýngilizcenin kelime hazinesi ise bir milyona yükselmiþtir.”

Profesör Doktor Ali Fuat Baþgil: “Fransýzca; Latince, Grekçe, eski Frank kelimelerden meydana gelmektedir. Fakat hiçbir Fransýzýn, yabancýdýr diye bu kelimeleri atmak ve yerlerine kelime uydurmak hayalinden bile geçmez. Ya þu muazzam Ýngiliz-Amerikan dünyasýna ne dersiniz? Ýngilizce; bir yarýsý Fransýz, öbür yarýsý Alman kelimelerden teþekkül etmiþtir. Fakat Ýngiliz-Amerikan milleti içinde hiç kimsenin ve hiçbir zümrenin çýkýp da, bunlar yabancý diye Fransýzca ve Almanca kelimeleri dillerinden atmak, akýllarýndan geçmez.” 

Profesör Doktor Mehmet Kaplan: “Komünist Rusya, Türk lehçeleri arasýndaki küçük farklarý kabartarak Özbekçe, Kazakça, Kýrgýzca, Azerice diye, lisan ilmine aykýrý beþ-on dil ortaya çýkardý. Maksadý Türkler arasýndaki birliði parçalamaktý. Þimdi de biz Türkiye’de millî dilimizi “öztürkçe”, “Arapça-Farsça” ve “Osmanlýca” diye ayýrmaya çalýþýyoruz. Dil birliði ile millî birlik arasýndaki münasebeti düþünürsek bu yolun nereye varacaðý kolayca anlaþýlýr.” 

Profesör Doktor Muharrem Ergin: “Türkçeden katledilip ölüme mahkûm edilen kelimelerimiz çok iyi bilinmelidir. Çünkü onlar savaþta birer birer þehid edilen neferlerimiz gibidir. Türkçe kurtarýlmadan Türkiye kurtarýlamaz.”

Peyami Safa: “Bir milletin bütün zekâsý, bilgisi, hassasiyeti dilinde toplanýr. Dil onun varlýðýdýr, müdafaasýdýr, baþka millet üzerindeki tesirinin en güçlü silahýdýr. Bir millet topraðýný kaybedebilir, dilini unutmazsa o topraða yeniden sahip olabilir. Dilini kaybeden bir millet her þeyini kaybetmiþ demektir. Yeryüzünde tek bir memleket gösterilemez ki orada gençler kazara millî kütüphanelerine girerek bir tek eser okuyamadan çýkýp gitsinler. Böyle bir katliam hiç bir milletin tarihinde yoktur.” 

Necip Fazýl Kýsakürek “Ýdeolocya Örgüsü”  kitabýnda diyor ki; “Kömür, toprak altýnda elmas oluncaya kadar binlerce yýl piþiyor. Dildeki kelimeler de öyle. Sonradan zorla dile sokulan unsurlar, o milletin ruh ve idrak temeline en korkunç bir suikasttýr. Böyle bir lisanýn adý da “Türkçe” deðil, “Uydurukça”dýr.

Cemil Meriç: "Kamus (Lügat), bir milletin hafýzasý, yani kendisi; heyecanýyla, hassasiyetiyle, þuuruyla. Kamusa uzanan el namusa uzanmýþtýr. Her mukaddesi yýkan Fransýz Ýhtilali, tek mukaddese saygý göstermiþ: kamusa..."  diyor.

Milletimizin esas meselesi  “dili”dir. Devletimiz, ders kitaplarýnda, radyo-televizyon programlarýnda, basýnda hakiki Türkçeyi yeniden yaþatmalýdýr. Aksi takdirde millî birliðimizin aslî unsuru olan dilimiz kaybolur. Bundan sonra ciddi fikir adamý, edip ve þairin yetiþmesi de imkânsýz hale gelir.

“Dil, bir medeniyet olayýdýr. Bir medeniyetin kurduðu dil, baþka bir medeniyetin düþündüklerini söyleyemez. Yetmez onu söylemeðe. Bir ulus, medeniyetini deðiþtirdi mi, dilini de deðiþtirmek zorundadýr.” Nurullah Ataç

Sevgiyle kalýn.

                                                                                              Seyfettin Karamýzrak