“Bana bir bayram verin. Ýçerisinde babam olsun…”

Hiç kimse iyi baba olarak doðmaz. Ýyi baba olmak; sabýr, sevgi, özveri, hoþgörü, deðer verme, empati yapma ve bilgi iþidir. Çocuklarýn yetiþtirilmesinde babaya daha fazla iþ düþmektedir.

Babalarýndan ilgi ve sevgi gören çocuklarýn daha sosyal olduklarý, arkadaþlarýyla saðlýklý iliþkiler kurabildikleri, kendilerine daha çok güvendikleri, yaþamýn zorluklarý ile baþ edebildikleri, liderlik özellikleri taþýdýklarý, uyumlu ve mutlu olduklarý bilinmektedir.

Çocuðun anne babadan aldýðý iki þey vardýr: Sevgi ve eðitim. Sevgi, insanlar var olduðundan beri onlarý kuþatan ve bir arada tutan en önemli ilaçtýr. Hiçbir þey sevginin yerini dolduramaz. Bir çocuk için hava ve su kadar doðal bir ihtiyaçtýr sevgi.

Sevgi, sevgi üretir. Aile yaþamýnda, okulunda, çevresinde sevgi gören çocuklar sosyal yaþamlarýnda da sevgiye önem verirler. Sevgiden yoksun kalmak, çocuðun kendine olan güvenini zedeler. Sosyal uyumunu, kiþilerarasý iliþkilerini bozar ve yaþamla barýþýk olmasýný engeller.

 Çocuða, onu sevdiðimizi açýk bir þekilde söylemeliyiz. Bunu duymak her çocuðu mutlu eder, sevindirir ve kendine olan güvenini artýrýr. Sabah kalktýðýnda birbirine “gülümseyen” bakýþlarýyla, davranýþlarýyla, sözleriyle birbirine sevgilerini ifade edebilen anne baba arasýnda, çocuk kendini huzur ve güven ortamýnda bulacaktýr.

Baba, eþi ve çocuklarý için güven kaynaðýdýr. Çocuklar babayý daha güçlü, daha çok bilen, daha çok saygý uyandýran kiþi olarak bilirler.  Çocuklara ayrýlacak bir yarým saat, kýsa bir gezinti, yemekte söyleþmek, çocuklar için önem taþýr.

Babalar dinlenmeyi, çocuklarýyla birlikte de yapabilirler. Okunmamýþ bir gazete çocuklarýn yatýþýndan sonraya da býrakýlabilir. Hafta sonu birlikte bir gezinti, evde onarým iþlerinin birlikte yapýlmasý, çocuklara susadýklarý baba yakýnlýðýný saðlayabilir.

Çocuðun, babasýnýn toplumsal konularda, politikada, dünyada olup bitenler konusunda ne düþündüðünü bilmesi hakkýdýr. Bunlar ise rahat bir söyleþi ortamýnda saðlanýr. Bu fýrsatlar, çocuklarýn çevreden edindikleri yanlýþ izlenimleri düzeltmeye yarar. Çocuðu daha kapsamlý düþünmeye, kendi kanýlarýný oluþturmaya götürür.

Çocuk, kitaplarýn yazmadýðý, öðretmenlerinin öðretmediði pek çok yaþam bilgisini babasýndan öðrenir. Ergenlik çaðýna gelmiþ genç, baba istese de, vakti olsa da, yaþam bilgisini dýþarda aramaya yönelecektir. O zaman da baba çok geç kalmýþ olacaktýr.

Her gün çocuðunuza ilgi ve yakýnlýk göstermeniz çocuðun sevildiðini bilmesinin ve hissetmesinin en iyi yoludur. Sevilmediðini hisseden çocuklarýn içi buruk ve eziktir. Bu durum hayata küstürür. Okullarýnda baþarýsýz olurlar. Büyüdüklerinde bir iþe teþebbüs cesareti bulamazlar.

Babalar! çocuðunuz için önemlisiniz. Çocuklarýmýzý seversek onlarda bizi sever. Sevilen çocuk sevmeyi öðrenmiþ olur. Çocuðun görünüþü, becerileri, baþarýlarý sevgi konusu olma­malýdýr. Çocuk koþulsuz sevgi ister. Baba sevgisiyle büyüyen, yetiþtirilen, eðitilen çocuklarýn bedensel, zihinsel, duygusal, sosyal ve ahlaki geliþimleri olumlu etkilenir.

Çocuklar arasýnda karþýlaþtýrma yapmak yanlýþ ve zararlýdýr. "Daha düzenli çalýþ, sen de baþarýlý olabilirsin, istersen bir dene!" demek yüreklen­dirici bir tutumdur.

Buna karþýlýk, "Utan! Þu notlarýna bak ap­tal! Abinden örnek alsana!" sözü aðabeye karþý hýnç besleten ve kendine güvenini sarsan bir yaklaþýmdýr. "Bunu küçük kardeþin bile bilir! Sen beceremiyorsun, götür de o yapsýn!" gibi sözler çocuðu kýrdýðý gibi, kardeþleri de birbirinden soðutur.

 Sevgi aþýrý kullanýldýðý zaman, çocukta gölge bir ki­þilik ortaya çýkar. Kendi baþýna problem çözme, zorluk­larý yenme, sorumluluklarý yerine getirme gibi yetenekler geliþmez. Bu çocuklara, okulda çevrede, "anasýnýn kuzusu", "mu­hallebi çocuðu", "koca bebek" gibi adlar takýlmasýna sebep olur.

Aþýrý koruma, aþýrý hoþgörü ve düþkünlük, çocuklara bo­yun eðme ve çocuklar arasýnda ayýrým yapma, çocuðun ilerdeki hayatýnda baðýmlýlýk, bencil­lik, hükmetme ve saygýsýzlýk, saldýrganlýk gibi olumsuzlukla­ra yol açar.

Doðadaki çiçekler kadar çeþitli renklerdeki bu çocukla­rýmýzý biz yetiþtiriyoruz. Hepsi bizim çocuklarýmýz, hepsinin sevgiye gereksinimi var, hepsi sevilmeyi hak ediyor. Hak etmedikleri tek þey; duygusal, fiziksel ve zihinsel emniyetlerinin saðlanmamasýdýr.

Çocuklar çok hýzlý büyürler, þimdi kaçýrdýðýnýz fýrsatlar ve birlikte yapmadýklarýnýz, þimdi ve ilerleyen zamanda çok þeyi de beraberinde götürecektir.

 “Ýþten eve yorgun gelmiþ ve kýsacýk bir sohbetten sonra televizyonun karþýsýnda uyuklayan” baba tipi günümüz çocuklarýnýn ihtiyaçlarýný karþýla­maktan, onlarý mutlu etmekten çok uzaktýr.

Her çocuðun rehberliðe, disipline ve sýnýra ihtiyacý vardýr. Ancak cezalara deðil. Çocuklara kesinlikle maddi ve manevi ceza verilmemelidir. Olumlu, istenilen davranýþlarýný manevi ödüllerle (sarýlmak, aferin demek gibi) pekiþtirin. Gönülleri sevgi merkezli eðitime hazýrlamanýn vaktidir.

 Çocuða yapýlan bas­ký, dayak, korkutma gibi cezalandýrýcý önlemler, sevgi ve güven ortamýný zayýflatýr veya yok edebilir.  Çocuklarýn baþarýsýnda cezalar deðil sevgi ve takdir daha etkili olmaktadýr. Bu nedenle, baba en deðerli ödülün, "Çocuða, sevgi ve ilgi göstermek, güzel sözlerle övmek, takdir ve tebrik etmek" olduðunu bilmelidir.

 Ödül rüþvet haline gelirse, çok sýk ve gereðinden fazla verilerek çocuðu þýmartýrsa fayda yerine zarar getirebilir. Güzel bir söz, bir öpücük, çocuðu övme gibi ödüller sýk­lýkla uygulanmalý, maddi deðeri olan ödüllere çok sýk baþvu­rulmamalýdýr. Dövmek hiçbir biçimde bir cezalandýrma yöntemi deðil­dir. Þiddet çaresizliðin dýþa vurumudur. Çaresiz kalan, çocuðu doðru yolla eðitemeyen babanýn çaresizliðidir.

Kimi babalar, dayak atmazlar ama, çocuklarýný sözleriyle döverler. "Sen adam olmazsýn. "Sen delisin oðlum, ben seni uslandýrama­dým!", "Sen aptalýn birisin senden baþka þey beklenmez ki!" söz­leri kullanmak çok sakýncalýdýr. Çocuðun anne babayý zorba olarak görmesine ve kendisinin de çocuðunu dövmesine yol açar.

Günümüzde televizyon, sosyal medya ve telefonlar, bizim gibi çocuklarýn da hayatýný ele geçirmiþtir. Bu denge iyi kurulmalýdýr. Çocuða doðruyu yanlýþý göstermek, yapabileceklerinin en iyisini yapmalarý için cesaretlendirmek ve iyi seçimler yapmayý öðretmek babalarýn görevidir.

Çocuklarýnýzla iyi örnek olun, birlikte kitap okuyun. Onlara okumayý sevmeyi aþýlamak kiþisel ve kariyer geliþimlerinde ömür boyu katký saðlayacaktýr.

Çocuklarýmýz, sahip olduðumuz eþyalar deðildir. Görevimiz, onlarla beraber büyümek, arkadaþ olmak, sevmek, kabul etmek, anlamak, desteklemek, beraber oynamak, yol göstermek, geliþtirmek, kolaylaþtýrmak, kalýcý olumlu izler býrakmak, onlarý kazanmak, olabildiðince ön yargýsýz olmaktýr.

Anne babalar, ama özellikle de babalar, önce­liklerini çok iyi ayarlamalýdýrlar. Bütün babalarýn bir manevi dikiz aynasý olmalýdýr. Bu dikiz aynasýyla, arkayý sürekli gözlemelidirler. Arka, evdir, çoluk çocuktur, eþtir. Ne kadar hýzlý, ne kadar meþgul, ne kadar dolu olursanýz olunuz, bir gözünüz, bir kulaðýnýz hep ailede olmalýdýr.

Önceliði ev olmalý, oraya ayýrdýðýnýz za­maný hiç kimseye vermemelisiniz. Zira çocuklarýnýzýn, sizin pa­ranýzdan çok yüreðinize ihtiyaçlarý vardýr.

Sevgiyle kalýn…

                                                                                       Seyfettin Karamýzrak