“Bana sevgi vermeyip, sadece bilgi vereni çabuk unuttum. Bilgi yerine sevgi sunanlarý zor unuttum; hem sevgi hem de bilgi verenleri hiç unutamadým.” Çaðlý

Nasýl tüm aðaçlarýn güneþe, suya veya çevreden edinecek­leri besinlere gereksinimleri varsa, tüm çocuklar da kendi çevre­lerinden edinecekleri güvenliðe, sevgiye ve statüye gereksinim duyarlar.

Sevgi çocuðu üretmeye, üretmek ise bilgilenmeye iter. Wilhelm Reich; “Sevgi, çalýþma ve bilgi, yaþamamýzýn kaynak­larýndandýr, dolayýsýyla, yaþamý onlarýn yönetmesi gerekir.” Derken sevginin olmadýðý yerde güçlü bir üretkenliðin ve üret­kenliðin olmadýðý yerde de bilgilenme isteðinin zor oluþacaðýný anlatmaktadýr.

Sevgi konusunda Erich Fromm diyor ki: “Sevgi, sevgi üre­ten bir güçtür. Güçsüzlük sevgi üretememektir.” Evet! Sevgi güçsüzlüðün panzehridir. Güçsüzler sevmekten korktuklarý için güçsüzdür. Sevmekten korkanlar paylaþma güdüsü zayýf olanlardýr.

Sevilme ihtiyacýnýn yaþam boyu devam eder. Sevgi, açlýk ve susuzluk gibi sürekli doyurulmak isteyen bir duygudur. Yaþamda sevgi boþluðunu dolduracak, onun yerine geçebilecek baþka bir þey gösterilemez.

Sevmeyen, “kin, nefret, acý, korku ve doyumsuzluk” içinde bulunan kiþi hastadýr. Pek çok psikolojik ve bedensel rahatsýz­lýklarýn temelinde sevgisizliðin yattýðý söylenebilir.

Sevmeyen, sevilmeyen, baþkalarý ve toplum tarafýndan benimsenmeyen kiþi, tüm silahlardan daha tehlikelidir. Çünkü her türlü tutarsýz davra­nýþýn kaynaklarýndan biri de sevgisizliktir.

Böyle biri, yalnýzlýða ve tutarsýzlýða itilmiþtir. Sadece biyolojik ve güven gereksinimleri giderilen çocuðun, sevgi ve benimsenme ih­tiyacý karþýlanmayýnca, nelerin olabileceðini, ilerlemiþ toplumlarda; “uyuþturucu, madde alýþkanlýðý, saldýrganlýk, cana kýyma, hippilik, ilkel dinlere dönüþ, soygun, savaþ, çatýþma vb.” gibi olgu ve olaylarda gözlenebilir.

Psikolojide, kiþilik geliþimini engellediði için, aþýrý koruma­cý sevgiye “hastalýklý sevgi” denilmektedir. Ýlk altý ay içinde þu veya bu sebeple anneden ayrýlan çocuklarda hem fiziksel hem de ruhsal bozukluklar ortaya çýkmakta; annenin yerini tutacak biri­si bulunmadýðý takdirde ölüm riski artmaktadýr.

Ormanlarda dev aðaçlarýn di­binde bodur kalmýþ, bir türlü boy atamamýþ, serpilememiþ küçük aðaçlar vardýr. Hastalýklý sevgi ile büyütülmüþ çocuklar da böyledir. Bunlara “gölge tipler” denilmektedir.

Bu çocuklar annelerinin gölgesinde yaþar­lar. Þýmarýklarý da, içe kapanýk olanlarý da aynýdýr. Kendi ayaklarý üzerinde durmayý öðrenememiþlerdir. Özgüvenleri yoktur, kendi baþlarýna bir iþ beceremez, karþýlaþtýklarý problemleri anne baba­nýn yardýmý olmadan çözemezler. Yanlýþ yapmaktan korktuklarý için sorumluluk almak istemezler.

Bazý ailelerde ana-babalar çocuða sevgi göstermedikle­ri halde, onun kendilerini sevmeye ve bu sevgiyi gösterme­ye mecbur olduðunu sanýrlar. Bu hüsrana uðramýþ sevgisizlikten çocuklarda saldýrganlýk ortaya çýkar.

Kendisine deðer verilmeyen çocuk, zamanla kendisine deðer vermemeye baþlar. Herhangi bir þeyi yapmak için çaba göstermez. Hatta yaþamak için bile çaba göstermez. Sürekli olarak itilen ve dýþlanan çocuk, ken­disine yaþama hakkýnýn verilmediði kanýsýna varýr.

Kendisine kimsenin ilgi göstermemesi, onun dýþ dünyaya olan ilgisizliðini artýrýr. Bu da anti-sosyal davranýþýn “suç iþle­menin” sebebi olabilir. Böyle bir durumda, anne ve babanýn, "Bu çocukla uðraþmaya deðmez!" diyerek olaya olumsuz yaklaþma­larý, yapýlan yanlýþlýk ve kötülüðü daha da artýrýr.

Günümüz çekirdek ailelerinde, anne ve babanýn dýþarýda ça­lýþmasýyla çocuk yalnýzlaþarak anne baba sevgisinden yoksun kalmaktadýr.

Çaðdaþ kentlerin ortaya çýkardýðý; “baskýlar, gerginlikler, bu­nalýmlar ve sorunlar” ana baba sevgisine duyulan isteði daha da arttýrmaktadýr. Ayrýca boþanma oranýnýn artýþý ile çocuðun anne ve baba sevgisinden yoksunluðu da bir sorun doðurmaktadýr. Boþanma ile çocuðun anne ya da babasý ile iliþkileri deðiþmekte­dir.

Özerk bir varlýk olarak haklarýna saygý gösterilmeyen “red­dedilen ya da sömürülen” çocuk "sevgisiz" kalýr. Sevgisiz kalan çocuk bu duruma öfke duyar. Ýçin için sürdürdüðü ve çoðu kez varlýðýndan haberdar ola­madýðý bu kýzgýnlýk, bilinçli düzeyde "deðersizlik duygusu" ve "insanlardan korkma" biçimine döner.

 “Ne bileyim çocuðun ne zaman, ne kadar sevgiye ih­tiyacý olduðunu! ...” söyleyen anne babalar bilmeli ki; dünyada açlýktan ölenlerin unutulmasý gibi, sevgisizlikten ruhlarý ölenler de, ta ki kendile­rinden bir zarar gelene kadar unutulurlar. O zaman da vakit çoktan geçmiþ olur. Çünkü sevgi teneffüs et­tiðimiz hava, oksijen gibidir. Ona her an herkesin ihtiyacý vardýr.

Temelin­de sevgi olan hiçbir eðitim baþarýsýzlýða uðramaz. Bu gün artýk þiddet, haksýz rekabet, kin ve nefret içerikli yayýnlarýn artmasý gibi pek çok sorunla örülü dünyamýzda çocuklarýmýza verebi­leceðimiz eðitimin ilk adýmý, onlara bir sevgi gözlüðü armaðan etmektir. Bu ise, ilk önce kendi sevgi gözlüklerimizi takmakla mümkün olacaktýr. Yani sevmeyi öðrenmekle.

Kiþiler arasý iliþkiyi, barýþý, güveni, fedakârlýðý hoþgörüyü, baþarýyý oluþturan önemli özelliklerden biri sevgidir. Sevginin olduðu alanlarda yenilikler, güzellikler ve baþarýlar gelir. Ümi­dimizi, yaþama sevincimizi, güçlülüðümüzü sevgilerden elde ederiz. Duygularýn en yücesi, bahçemizin en güzeli, en anlamlýsý sevgidir.

Dünyamýzýn hýzla döndüðü ve kabuk deðiþtirdiði günümüz­de deðiþmeyen, kalýcý deðerlerimizden biri sevgidir. Bizim yaþa­yabilmemiz için sevgiyi tüm olumsuzluklara raðmen yaþatmamýz gerekir.

Niçin ve nasýllarý bir kenara býrakarak, insanlarý, aðaçla­rý, hayvanlarý, topraðý, suyu kýsaca tüm canlýlarý tadýnda sevmeli, sevgi dolu kalplerle yaþamayý bilmeliyiz.

Çocuklarýmýzý seversek onlarda bizi sever. Sevilen çocuk sevmeyi öðrenmiþ olur. Verdiðimiz sevgi çoðalýr ve tekrar bize döner. Bu bakýmdan en karlý yatýrým, sevgiye yapýlandýr.

Sakin, huzurlu ve sevgi dolu bir yuvada büyüyen çocuklar ileride kendi kuracaklarý yuvada da huzurlu olacaklardýr. Huzur­suz yuvalar ise çocuklarýn hýrçýn veya tamamen içe dönük bir tip geliþtirmesine sebep olur.

Görülüyor ki çocuðun mutlu olarak gençlik dönemine gire­bilmesi, sevecen biri olarak hayata atýlabilmesi için çevresinden ve özellikle anne ve babasýndan yeterince sevgi ve ilgi görmüþ olmasý gerekir. Aksi takdirde çocuk suç iþleme potansiyeli olan bir genç veya topluma faydasý dokunmayan içe kapanýk biri ola­caktýr.

Bireysel mutsuzluðumuzdan eðitim-öðretimdeki aksaklýkla­ra, toplumsal kargaþadan dünyada yaþanmakta olan ekonomik krizlere kadar bütün insanlýk sorunlarýnýn kaynaðýnda sevgisizlik bulunmaktadýr.

Baþarýlý ve mutlu olmak istiyorsak, dünya barýþýný korumak ve insanlarýn, insan gibi yaþamasýný istiyorsak sevgiyi, her eylemimizin temeline almak ve bunu doya doya yaþamak zorundayýz.

Çocuklarýmýza çok deðerli birer hazineymiþ gibi bakalým, onlarý ve kendimizi onurlandýralým.

Sevgiyle kalýn…

                                                                                                   Seyfettin Karamýzrak