Ýklimin soðuk nidalarý saklý yaðan yaðmurda hasretini çektiðim ölümün deminde saklý alýn terim yalnýzlýðýmýnsa mimlendiði.

Sýradan sözcükler geliyor gözümün önüne aslýnda gözümün önünden gitmeyen bir þelale anneme duyduðum derin sevgi ve ihtiyaç bir o kadar onun da eksikliðini hissettiði þeyler yürümek mesela dünde kalan ayak seslerimi annemin ve yataða hapsolmuþ bedeninde saklý dünün izleri.

Gizini sürüyorum kaderin ve kederimle hemhal öykündüðüm þeyler var mazimde zaten kendimi asla kýyaslamadýðým gibi baþkalarýyla bazen içim inanýlmaz acýyor dünümdeki yangýn nasýl da sönmüþ ve günümde saklý binlerce kývýlcým adý saný olmayan duygulara mahal vermiþ.

Yanýyorum aralýksýz.

Kalemle sürtüþüyorum sonra kendimle.

Yazamýyorum bazen ve yazdýklarým neyse acýmdan onlarca deðil yüzlerce sayfayý tek tuþla karanlýða gömüyorum.

Ben aslýnda bir gömütüm ve dün geçti elime son çýkardýðým romaným onun bile sevincini paylaþamazken insanlarla annemin incecik parmaklarýna dokunuyorum ve sýcaklýðý ile içimdeki buzlar eriyor ve ben inanýlmaz üþümeye devam ediyorum.

Üþenmeden yazdýklarým bazen kale alýnmadýðýnda üþenmeden kendime yüklenip yenileri yazýyorum ve yenileniyor yaþadýðým hayal kýrýklýklarý.

Elimden tutan kimse yok son altý aydan bu yana ve annemin hastane maceralarýna bir yenisi daha eklenecekken yine iþin içinden çýkamayacaðým bir boyuta gelmemesi adýna dua ediyorum.

Aslýnda ben bir günahkarým da günlerdir dilime pelesenk olan isyanýmý bu gün bastýrmýþken eklenen yeni üzüntülerle hemhal sadece irdelemiyor inzivada geçen ömrümü de geri istiyorum.

Neden yazdýðýma gelince…

Ve ben bunu hala anlatamamýþsam biliyorum ki suç bende hep de olduðu üzere.

Bir yenilgiye hatta binlerce yanýlgýya düþtüðüm gün gibi ortada ve hissettiðim konuþma ihtiyacýmý yazarak gideriyorum bu sefer insanlarýn yeni tepkisizliklerine rast geldikçe üzüntüm katlanýyor.

Ömrümün kalýn duvarlarý ne yazýk ki ses geçiriyor ve ben sadece insanlarýn öfkesini ve hiddetini duymakla kalmýyor karþýlýðýný alamadýðý her þey adýna yine kendime yükleniyorum.

Ocak ayýnda çýkardýðým ilk romaným ve dün elime geçen ikincisi:

‘’Sisli Hayatlar’’ baþlýðýný koyduðum ikinci romaným ve sayfalarda saklý aslýnda hayatýn g/izi ve romanýmý çýkardýðým yayýnevi il günlerde bana destek olup içtenliklerine beni inandýrmýþken her nasýlsa aradýðým kadar da cevap veren kimse yok ne de mesajlarýma ne de gönderdiðim iletilere.

Bu bir zafer addedilecekken aslýnda yeni bir yenilgiye denk düþtüðüm aþikar iþin ilginci somut hal almýþ roman taslaðým þimdi bir kitaba dönüþmüþken ve de benle iletiþimi koparan yayýnevi ve nice insan içimi canýmý acýtmaya devam ediyor.

Hayatýmda saklayacaðým ne mi kaldý?

Ya da cidden sunduklarým yetmedi mi?

Ve de hayatýn bana dayattýklarý.

Bense üçüncü kitap için yola düþmüþken ek olarak hemen hemen her gün yazdýklarýmla hemhal bir yandan da çöp kutusunu boylayan yüzlerce sayfa yazý ve þiiri nasýl da acýmadan ölüme terk ettiðime inanasým gelmiyor.

Sevindiðim þeyler de yok deðil hani:

En azýndan insanlar bana acýmýyor sadece öfkeliler ve yok saymaktalar beni aklýnýza kim gelirse artýk…

Yok sayýldýðým kadarsa ben kimseyi yok sayamýyorum çünkü ben duygularýmla yaþayan bir insaným mantýðýmý çoktan hayatýmdan çýkarmýþken bir de beni hayatýndan çýkaran dostlarým ve sevdiklerim hatta yabancýlar.

Bu nereye varacak ben de bilmezken annemin yeniden hastaneye yatacak olmasý daha da acýtýyor canýmý ve ben onu yine uzun bir süre göremeyeceðim.

Ona verdiðim iki sözün birini tutmuþken üstelik ve ona adamýþken ona ithaf etmiþken iki romanýmý da bir sözümü daha tutmak adýna düþüyorum yola ve onun da bana verdiði sözden hareketle onunla el ele yürüyeceðimiz günlerin hayalini kuruyorum.

Hayalden öteye gitmeyen sefil hayatým ta çocukluðumdan bu yana ve her nasýlsa ben tüm hayallerimi gerçekleþtirmiþken asla da yüklenmemeliyim kadere çünkü onlarý sonlandýran yine ben olmuþken.

Kurduðum tüm hayaller somut bir hal almýþ olsa bile devamýný getirmediðim için bir ömür yeni baþtan hayal kurmaktan baþka bir þey gelmemiþ olsa da elimden tüm hayallerimi gerçek kýlmanýn verdiði huzur ve öz güvenle devam ediyorum yoluma.

Her roman her yazý her þiir benden bir   parça ve ben annelik duygusunu tatmamýþ olsam bileee buna benzer bir sevgiyi zaten sundu bana yüce Yaratan:

Öðretmenlik yaparken kazandýðým deneyim ve çocuk sevgim üstüne üstük kardeþim elime doðmuþken ve ben onun küçük annesi olmuþken kimse de ahkam kesmesin hani anne olmadýðýmý gözümün içine soka soka kendilerini en üst kategoriye koyarken iþin ilginci ben dertlenmezken anne olmadýðým için üstüne üstük evlenmemiþ olmam bile insanlara dert olabilirken benim derdinde olduðum çok baþka ve önemli þeyler de yok deðil hani.

En baþta insanlýðýmý…

Bir adým sonrasý iman gücümü…

Ve insan sevgimi ve dürüstlüðümü ilke edinmiþken…

Diyeceðim o ki: sevgili dostlar yazmak için milyon sebebim var ve de yazdýklarým sadece bunlardan ibaret deðil.

Belki de gelmiþ geçmiþ en berbat yazar ve þairim ama kimse benim insanlýðýmý sorgulamasýn artýk.

Belki de gelmiþ geçmiþ en berbat öðretmenim ve de bankacý ve de…

Haizi olduðum sýfatlara her gün yenileri eklenirken…

Hazzý acýnýn belki de bana yazma þevki veren.

Yaza yaza daðlar aþtýðýmsa koca bir gerçek.

Ve de yüreðimin d/aðlandýðýný asla yadsýyamam.

Bir cümleden çýkýp da yola.

Bir duyguyu þerh düþüp de…

Ve tüm derdim kendimle iken bana dert sunanlarý saygýyla karþýlýyorum çünkü her insan her sýkýntý benim sýnavým üstelik beni Allah’a daha da yakýn kýlan…

Allah bu günümü aratmasýn yeter ki…