24/c

Oysa Âdem ve Hava anlatýsýndaki aldanma, aldatma iþi hem köleci kültürün bir enstrümanýdýrlar. Hem bu gibi anlatýmlar totemi izolasyon “yasaklarýný” köleci dildeki mülk sahibi olmanýn, mülksüz olmanýn yasaklarýna çeviriyordular. Buradaki yasak totem yasalardaki gibi genel aidiyete uygun izolasyonlu yasaklar deðildi. Mülk sahibi olanýn sözlerini çiðnenmemesi baðlamýnda özelleþtirmeci, cezalandýrýcý, ödül vaatli yasaklar olarak kullanýlýyordu.

Böylece Âdem ve Hava kolektif grup temsilcisi olma yerine özelleþtirmeci mantýk ürünü olan mülk sahibinin Hava’ya Baal olma, eþ olma, koca olma türünden sahipleniþleri belirtmeyi temsil ediyordu.

Yine yasaklar mülk sahibi Adam’ýn iradesini öne çýkarýyordu. Yani üretim gücünden ileri gelen “kolektif irade”, mülk sahibi olmanýn, mülk sahipliði iradesine dönüþüyordu. Bu anlatýmlarýn kolektif özgeci zenginliði bencilliðe indirgeyici yaklaþýmlar olmasý dýþýnda hiçbir inþaca gerçeklikleri yoktu.

El ittifaklý mantýk içine giren insanlar; ya da köleci imaný ahitle olan insanlar El söylemli ahit içinde El seslenmesiyle, iman almýþ oluyorlardý. Ve aldýklarý imanlarý gereði de El ‘e ikrar veriyorlardý. Yani El mantýðý güden inanýcý insanlarýn kolektif alan içinde kovulma seremonisi, köleci dilde ceza seremonili bir cennetten kovulma anlatýmýna dönüþüyordu. Cennet neydi, cennet nereydi?

Hiç kuþkusuz ki cennet hiç kimsenin unutulmadýðý ve herkese göre paydaþlýðý olan yerdi. Cennet Babil uygarlýðýný ortaya koyacak olan kendi öncesi kolektif yaþam içindeki aktarýmlardý. Bu aktarýmlar köleci dehþet karþýsýnda su yüzüne çýkýyordu. Eski kolektif hafýza kayýtlarý þimdiki kötülükler karþýsýnda kendisini çaðrýþan hayallerle, kölelerin rüyalarýný süsleyen imajlardý.

Köleler de bu süslü hayalleri kolektif alanýn paydaþlýðý üzerine yansýtýp birbirleri arasýnda anlatýmlarla birbirini etkiliyorlardý (büyülüyorlardý). Kolektif paydaþlýk ilkesi bu yansýmalarla köle düþünce dünyasý içinde cennet veya Aden bahçesi ya da Ýrem bahçesi diye anlatýmlarla cennete çizilen imge ve imajlarýn kontrolü, aklýn denetiminde çýkýyorlardý. 

Babil saltanatý Babil’in ganimet zenginliðiyle Aden bahçesinde sefa sürüyordu. Dillere destan olan bu imrenme cennet algýsýysa da saltanata göre olan herkese göre olmamakla tam bir cennet tasviri deðildi. Osmanlýnýn lale devri gibiydi.

Ademle Hava herkese göre olan kolektif alan dýþýnda yani cennet dýþýnda kolektif alanýn (cennetin) olmadýðý bir yeryüzü kýsmýna sürülüyordular. Yani kolektif huzurlu cennetten kovuluyorlardý. Hikâye anlatýcýlarý bu kez de bu hikâye içinde kendilerini köleci mantýða göre insan olarak anlatýyorlardý.

Cennette kovulma betimlemesinin anlatýcýlarý köleci cehennemi yaþamýþ olmalý ki mülk sahipli köleci cehennem içindekiler kolektif alanýn paydaþlý oluþunu akýl düzeyi içine cennet tasviri olarak koydular. Cennet tasviri kolektif imgeden alýnan imajlardý.

Cennet ve cehennemin imgeleri hep bu dünyadandý. Köleci cehennem kolektif alandan ayrýlmayý köleci cehennem ile açýklayamýyordu. Kolektif düzlemle ayný zaman içinde olan köleci cehennem cennetten çýkýþý aldatýlma yüzünden oldu diye açýklýyordu.  

Aldatýlma doðruydu da aldatan yýlan deðil El ‘di. EL ‘in kendisiydi. Mülk benim diye herkesi mülkten kovuyor iman ve yalvarma þartýyla kovulanlar tekrar El mülkü içine alýyordu. El mülkü içinde El için çalýþma vardý. Hem de “artýk alýn terinle yiyeceksin” diyen serzeniþle. Aldatýlanlar da Âdemle Hava deðil El ‘in iðfaline uymuþ kolektif aitlerdi.

Köleci dönem içine gelindiðinde her þey karþýlýklý transfer emeklerin payý olma ve paydaþlýðý üzerine deðil de hayali bir mal sahibi olup olmamaya göre anlatmanýn söylemlerine dönüþüyordu. Bu nedenle köleci sistemin anlatým dili buðday ekicilerinin, elma yetiþtiricilerin ve Yýlan grubunun üreticiliðini tasvir eden eski hafýza envanterli kolektif geçmiþlerinin unutturulmasýna meyilliydiler.