Ölü þehrin ölgün sakiniyim moraran dudaklarýnda saklýyým ve de iklimin.

Kan tutar beni en çok da hüznü kana kana içerken kan tutar yüreðimi.

Hem benim bir mealim yok bir mahlasým asla yok ve olmadý olmayacak da hem kim tutar firar eden yüreðimi kim alýkoyar beni bana eziyet yapmaktan ki: bir ömür meziyet bildiðim kadar var içimi deþen dýþ sesin tüme varýmýnda gecenin ben varla yok arasý bir minvaldeyim.

Dikiþ tutmaz asla sevgimi asla azat edilmedim sevgi ikliminden ve arzý endam etti mi ilham perim aþkla koþarým ben ruhumdaki ýssýzlýða.

Günüm hüzünsüz geçmez sevgisiz asla meyletmem yeni güne ve yarýnlara tokuþturduðum kadar da var hani kalemimi isli bulvarlarýnda mevsimin bir siste kaybolduðum kadar da kendimdeyim artýk nasýl tutacaklarsa beni bana koþmaktan yorgun düþüp ölümün bana koþtuðu kadar var aþkýnsa hükümranlýðýnda biliyorum ki: ben bir kelebeðim.

Kanatlarým kýrýlgan.

Yüreðim mermerden sanýrým mezar taþý bellediðim kadar yüreðimi dikmekse baþucuma yeter ki ölüm meleði haber vermesin bana en sevdiklerimin beni terk edeceðini.

Tehir ettiðim bir minvalde sekiyorum asla sapmasam da rotamdan.

Taziyelerimi sunuyorum yazdýðým her þiir ve yazýya saatler gece yarýsýný vurdu mu…

Ah, akça pakça teni kâðýdýn…

Ah, baþýmýn tacý kalemim.

Ah, arþý alaya çýkan yüreðim ve ben en çok hatta sadece anne ikliminde açan mutlu mesut bir çiçeðim ve tek vasfým sevgi tek vazifem sevmek en çok da ihtimamla serildiðim anne yüreði bazen üzerimdeki ölü topraðýndan arýnmak istiyorum lakin topraktan geldiðim kadar beni çaðýran iken toprak asla meyletmediðim bir iklim saf tuttuðum saf sevgimle saf tuttuðum anne yüreðinde açmakla solmak arasý bir gülüm.

Gülümsememi çaldýlar ses etmedim.

Neyim var neyim yok alýndý elimden bense gizlice aðladým ve razý geldim kaderime sonra ne mi oldu?

Yetim yüreðimin tamamý anneme aitken öksüz kalmam da an meselesi iken…

Gitti ve geldi annem bense takýlý olduðum kadar Araf’ta gittim geldim uzun hastane koridorlarýna sýðamadýðým kadar hastane bahçesinde daim kýldým nöbetimi üstelik tek hastane ile sýnýrlý olmayan adýný sanýný sonradan öðrendiðim.

Temkinliyim artýk severken ama içimde önleyemediðim bir yükseliþ var nasýl ki mermer mezar baþlýðýma yazdýðým þiirlerle hemhal…

Haliyle yazýp soluyorum.

Haliyle sevip çaðýrýyorum en korktuðum ise meleklerin çaðrýma yanýt verdikleri kadar Kara Meleðin de üstüne alýnmasý ve korkum asla sonlanmýyor hatta…

Devamý var ama benim en baþta yüce Rabbim var ve iþte korkularýmý sonlandýran ve ruhumu ferahlatan yoksa iklimin seferberliðinde hayatým sadece hazana denk düþerdi.

Komplimanlar sunan ilham perim iken bir o kadar koruyucu meleðim ve kanatlanan yüreðim.

Sevgiyi yüreðime pelesenk ettiðim ve ben bu hayatta en çok annemi sevdim…

Diyemem asla demeyeceðim çünkü çok sevdi mi insan elinden avucundan kayýyor sevdiði insan sevdiði meta sevdiði obje hatta hayalleri bile çalýnýyor insandan ve en çok sevmekle mükellef olduðum sadece yüce Rabbim çünkü sevgimi ve O’na inancýmý bire bir hisseden bilen yine O ve tek koruyan.

Af diledim az evvel Tanrýdan.

Sonra annemi kucakladým ve kocaman bir buse kondurdum alnýna.

Allah rýzasý için yaþadýðým kadar Allah rýzasý için çok sevmekle iþtigal saf ötesi bir iklimim ben yüreði bahar ruhu hazan bedeni ise gereksiz bir meta gibi sýðýndýðým bir obje adeta: bu yüzden korkmuyorum ölmekten ve bedenimden ayrýlacaðým ve huzura ve Mevla’ma kavuþacaðým günü hasretle ve özlemle bekliyorum ve bir öncesi:

Yüce Huda yeter ki: bana baþka acý vermesin ve annemin varlýðýný saðlýkla huzurla daim kýlsýn.

Bir rakýmým ki ben…

Ulaþamadýðým kendime.

Bir rengim ki ben…

Ýçinde her ton rengi barýndýran ve günbegün yükselttiðim çýtam.

Çýtkýrýldým olduðum yýllardan geliyorum ve ne çok þey çaldý hayat benden aslýnda ne çok insan ve iþte bahþedilen nefesi boþa harcadýðýmýn da ertesi baþa aldýðým bir film adeta yaþadýklarým hele ki þu son on beþ ayda beni benden uzaklaþtýranlar beni yüce Rabbime daha da yakýn kýlanlar ve evet…

Zalimlerin zaferidir yanýp yýktýklarý yüreðim.

Zalimlerin neferidir beni bana düþman kýldýklarý.

Bense zarif bir acýyým.

Ben belki de zarif ve olaðandýþý bir tabuyum.

Ben ince uçlu bir açýnýn acýsýyým.

Kýrýldýðým yerden açýyorum.

Kýrýldýðým yerden yazýyorum.

Baþýný çoktan b/aðladým kalemin.

Çoktan hüküm verildi.

Yüce Rabbimin Aþký ile kendimden geçtiðim ve sevmeyi sevmekle iþtigal bir iklim olmanýn da ötesinde içimde yaþayan kaç türlü iklim ve ne çok ben bir o kadar beni bana t/uzak kýlanlar.

Aþkla yaþamak bu iþte.

Aþkla yazmak bu iþte.

Ve umudun da diðer adý iken iman gücü ve Sevgi…

Yalýtýldýðým bir toplumdan nice topluluktan aslýnda ilk gün firar etmiþken ve Allah yolunda aþkla yaþamanýn hikâyesini yazmakla iþtigal bir neferiyim ben Ýlahi Aþkýn sarmalýnda günbegün büyüyen sevgimle ve inancýmla Rabbime olan düþkünlüðüm ve ben sadece Rabbime muhtacým hep de öyle kalmak istiyorum hele ki hayata olan inancýmý ve insanlara olan güvenimi iyiden iyiye kaybettiðim son bir yýlýn ötesinde ben ýþýk hýzý ile sever ve yazarken ve Rabbimle hemhal iken her an’ ým her aný’m.