Ýnzivaya çekildi gülümsemem bense çoktan otaðýmý kurmuþtum bile semaya.

Aþký hicvettim sersem sepelek duygularýn inhisarýnda özlemi meþk eyledim.

Rengim kaçýktý.

Hüzünse revnaktan bir gölge ve þatafatlý yalnýzlýðýma verip veriþtirdim.

Tünediðim aþkýn idamesi ve sefil varlýðýmýn emaneti:

Elbet kalemimdi izini sürdüðüm.

Elbet kalemimde sihrinde bir duygudan diðerine göçtüðüm.

Ayný zamanda bir acý-ölçerdi kalemim ve muhteva ettiði kadar duygularý ihbar ediyordum sabýkalý ve çekimser yüreðimi.

Koruk üzümler.

Kordan heceler.

Kös kös sevmek deðil de küstüðümdü aslýnda kendime.

Meylettiðim zaruri duygular külliyesi ve külliyen yalandý varlýðým hiçliðime yaðan karýn eþliðinde kâh rahmet oldum içime doldum kâh sus payý bir söylem olup sessizlikle hasbýhal ettim.

Muktedir olandý hazan kýþa namzet bir günden arda kalan…

Halis munis yüreðim bazen zemheride üþüyen bazen eriyen acýnýn doruðunda keþifte bulunduðum cümleler soyutlandýðým ve tecrit edildiðim kadar hayattan izini sürdüðüm gizin gün doðumuna eþliði ve tecrit edildiðimin bir adým sonrasý tahliye etmek adýna duygularým zabýt tutan kalemim ve nüktesi evrenin ve solumdaki sayaç aþkýn ikamesi.

Tohuma kaçandý mutluluk ve arifesi ölümün sürtük imgelerin baskýný bahtiyar olduðum yalnýzlýðýn intihar çiçeklerine eþliði:

Hem vardým hem de yok.

Bir yokmuþum bir varmýþýmdý meðer var olmanýn kitabýný yazdým uyuttuðum kadar çocuk yüreðimi yâdýmdaki teselliyi güne taþýdým.

Ýkamesi ömrün.

Bense idam sehpasýnda sýramý beklerken…

Ýnfazý kalemin tereddüt dahi etmeden yazýp severken.

Vazifemdi ne de olsa tevafuk ederi ruhumun arbedesi günde hükmünü süren karanlýðýn hicretinde doðmakla mükellef iken gün ýþýðý ve arsýz zümresi duygularýn akseden iç sesime atýfta bulunduðu kadar dýþ sesin baskýnýnda rencide edildiðim.

Mahþerin çaðrýsýna uyandým gecenin köründe yuhalandým.

Þafaðýn esiri idim ve atan þafaðýmda þakaðýma dayadým kalemi ve içimdeki duygularý bir bir ihbar ettim.

Lütfu iken evrenin sevgiden yana ümidimi kesmedim.

Soluðum kadar solduðum.

Saðýmdan baþlayýp solumda sustuðum.

Ne de olsa her þiir bir atýftý dünüme ve her yazým adeta sihirli bir söylem nasýl ki sus payý idi her sözcükten öncesinde ifa ettiðimden de fazlasý içimden taþan coþkuya ve suallere de verilen birer cevaptý.

Sormak dahi istemezken.

Cevabýný ise asla merak etmediðim.

Kaynayan ruhumda kazan kaldýran yeniçeri ocaðýnda dinmek bilmeyen öfkem en çok da zalime ve iblise verip veriþtirdiðim elbet yazdýðým ve yaðdýðým kadar rahmetin eþliðinde bir rivayet olsa da mutluluk rehaveti sýrtlanýp geç kalmýþlýðýmla hayata, nam saldýðým kadar mimlendiðim karanlýðýn öyküsünü sonlandýrmak adýna yüreðimdeki aydýnlýkla delerken karanlýðý her minvalde seken bir kurþun gibi ruhuma saplansa da hançer asla pes etmediðim ve paslaþtýðým kadar kalemin tok sesinde izini sürerken sevginin ve umudun seyrinde büyüyen iman gücümle hali hazýrda ayakta kalmanýn da hikâyesini yazarken günbegün kalemimle beraber semiren aydýnlýðýn soðuyan ateþin kývamýnda kývanç yüklendiðim kadar baharýn çaðrýsýnda alt ettiðim kadar acýnýn verdiði kararla ben þiirlerden yana hüküm giymiþken…