“Ýnsanlýðýn ilerlemesi olasý mý, olanaksýz mý, yoksa kesin mi?” Bu soruya elli yýl önce bir cevap verecek olsaydým kuþkusuz “kesin” cevabýný verirdim. Ancak þu anda bu soruya vereceðim cevap kuþku içinde bir “olanaksýz” cevabý olur. Bunun baþlýca nedeni ise insanlýðýn an itibariyle sahip olduðu davranýþlardan kaynaklanmaktadýr.  Zira açýk yüreklilikle söyleyebilirim ki çaðýmýz insanlarý artýk cahil deðiller. Aksine her þeyin doðrusunu ve yanlýþýný biliyorlar. Sorun þu ki doðru olaný tercih etmiyorlar. Herhangi bir konu da tercihlerini yanlýþ olandan yana kullanýyorlar. Yani gerilemeye doðru bir bilinç söz konusu.
 
                Teknolojik geliþmelerle birlikte insanlýk artýk bilgiye daha kolay ulaþabilir hale gelmiþtir. Bunda kuþku yoktur. Öyle ki herhangi bir konu hakkýndaki en mühim bilgilere bile saniyeler içinde ulaþabilmek, bir ütopya olmaktan çýkýþtýr artýk çaðýmýzda. Týp Biliminden tutunda, bir otomobilin motorunun iþleyiþine, bir elementin atom sayýsýna, güneþ sistemindeki bir gezegenin iklim bilgilerine, insan metabolizmasýnýn en karmaþýk yapýsýna kadar her türlü bilgiye birkaç saniye de ulaþabilmektedir insanlar. Bu sebepten doðru ve yanlýþ arasýndaki ayrým oldukça keskinleþmiþtir. Davranýþlarýmýzý þekillendiren tercihler ise bu bilgiler ýþýðýnda oluþmaktadýr. Ancak insan en net veri akýþýnda bile yanlýþ yolu tercih edebilmektedir ve etmektedir de. Yoksa dünyada bu kadar kanunsuzluk, adaletsizlik, vahþilik, þiddet ve zulüm olur muydu? Gerçek þu ki çaðýmýz insanýnýn amacý doðruyu ve adaleti tesis etmek deðildir artýk. Adalet, hukuk, hakkýn haklýya verilmesi, doðruluk, dürüstlük gibi erdemler daha fazla kazanmak, daha fazla zengin olmak, ilkel içgüdüleri ve hazlarý doyurmak gibi amaçlara kurban edilmiþtir. Aksi halde yeryüzünde bu kadar savaþ, bu kadar vahþet, bu kadar zulüm olur muydu? Çaðýmýzda geliþmek ve ilerlemek þöyle dursun, insanlýk daha ilkelleþmiþ ve tamamen içgüdüleriyle hareket bir hale gelmiþtir.
 
                Günümüzde tüm dünyanýn gözü önünde bir devlet, gökten indiði ve kutsal olduðunu iddia edilen kitaplarýnýn kendilerine yeryüzünde arazi vaat ettiðini söylüyor. Ardýndan bu hastalýklý bilgiye dayanarak insanlarý evlerinden, arazilerinden edip kadýn çocuk demeden insanlarý öldürüyorlar. Ekonomik ve siyasal açýdan güçlü olduklarý içinde hiç kimse bu devlete dur demiyor, diyemiyor. Bu ilkelliðin en vahþi hali deðildir de nedir? Doðruluðu sorgulanamayan, doðrulanamayan, ispat edilemeyen bir kitapta tüm dünyanýn kendilerine vaat edildiði yazýlsaydý o zaman tüm insanlýðý öldürme haklarý mý olacaktý bu devletin? Böylesine saçma ve böylesine ilkel bir anlayýþ sözümona geliþmiþ dünyamýzda nasýl doðal karþýlanabilir? Ýþte bu sebepten bile insanlýðýn ilerlemesi “olanaksýz” görünmektedir.
 
                Ýnsanlýðýn inançlarý, ýrklarý, milletleri dolayýsýyla birbirlerini vahþice katlettikleri bu dünyada elbette ilerlemeden bahsedilemez. Bahsedilmesi mümkün olamaz. Biz insanlar uzaya çýkýp yeni gezegenler keþfedecek kadar teknolojik ilerleme kaydetsek bile bu bahsettiðim ilkelliðimizi yok etmediðimiz sürece ilerleyemeyiz. Ancak kendimizi yok ederiz o kadar. O kadar vahþiyiz ki anlatmak mümkün deðil. Teknolojik geliþmeler vahþiliðimizi daha da tetikler hale gelmiþ bir durumda. Öyle ki organ naklini gerçekleþtirmemiz bile birçok yoksul insanýn katledilmesiyle sonuçlandý. Savaþ, iç savaþ, doðal afetler, ekonomik bunalýmlar, toplumsal çöküþler neticesinde insanlar zorla kaçýrýlarak organlarý satýlýyor. Birileri paralarýyla diðerlerinin yaþama haklarýný satýn alýyorlar. Bu mu ilerlemek, bu mu geliþmek?
 
                Günümüzde popüler olan yapay zeka algoritmalarýna insanlýðýn en büyük düþmaný nedir diye sorulduðunda verilen cevap net; insanlýk. Ýnsanlýðýn en büyük düþmaný kendisi. Ben bu sorunun cevabýný cehalet olarak verirdim. Ama bahsettiðim cehalet bilgi eksikliðinden kaynaklanan cehalet deðil elbette. Dediði gibi bilgi eksikliðimiz söz konusu deðil. Biz bildiklerimizi uygulamýyoruz. Bu cehalet zihinsel ve duygusal bir cehalet. Ýnsanlýk yanlýþ olan bir olguyu doðru olarak kabul ediyor ve buradan hareketle yanlýþ daha büyük yanlýþlara neden oluyor.
 
                Zenginleri ve fakirleri doðuran ekonomik sistemlerimiz bile yanlýþ temeller üzerine oturtulmuþ vaziyette. Gerçek þu ki günümüzün ilkel dünyasýnda para ile yapýlamayacak iþ yok. Peki, para sahibi zenginler bu parayý nasýl elde etmiþler? Çalýþarak mý? Kesinlikle hayýr. En çok çalýþanlar yoksullar ve eðer çalýþmak insaný zengin etseydi yoksullar zengin olurlardý. Özel mülkiyet diye bir saçmalýk uydurmuþ insanlýk ve daha saçma olaný da bu özel mülkiyetin miras olarak býrakýlmasý. Bundan daha saçma ve daha ahmakça bir düzen olabilir mi? Bir adam ömrü boyunca çalarak, hýrsýzlýk yaparak, insanlarý dolandýrarak, siyaseti arkasýna alarak bir servet elde ediyor. Sonra bu servetini özel mülkiyet diyerek dokunulmaz hale getiriyor. Ardýndan da bu servetini çocuklarýna miras býrakýyor. Dünyanýn en komik fýkrasý ama maalesef bizim gerçeðimiz. Hiçbir insan nerede doðacaðýný seçemez, annesini ve babasýný seçemez. Ama bu kan baðý ile kuvvetlenme sistemi ilkel bir sistemdir. Bu dünyada yaþama hakký olan her insanýn bu dünyanýn kýt nimetlerinden yararlanma hakký vardýr. Ama insanlýðýn koyduðu kanunlarla bu maalesef imkânsýz bir hale gelmektedir.  Ýnsanlýðýn yarattýðý ve þu anda maruz kaldýðýmýz bu saçma düzen tek hücreli canlýlarda bile yok.
 
                Kan baðý ve ýrk saçmalýðý, baþka bir þey deðil. Ýlkel içgüdülerimizin bir tezahürü bu durum. Þöyle ki hücrenin iki amacý vardýr; birincisi büyümek, ikincisi üremek. Hücre yeterince büyüdüðü zaman bilgisini (kromozomlarýný) yeni bir hücreye aktarmak yani üremek ister. Üremek aslýnda bir tür bilgi aktarýmýdýr. Ama hücre bu bilgi aktarýmýný kendi parçasýna aktarýr. Baþka bir hücreye aktarmaz. Belki de baþka bir hücreye aktarmanýn yolunu bulamadýðý için bu þekilde hareket eder. Ýþte hücreler boyutundaki bu eðilim insan gibi ve hatta insanlýk gibi yaþam biçimlerinde de kendisini gösteriyor. Ancak bunun ilk davranýþ biçimi olmasý doðru olduðu anlamýna gelmez. Zira akýl var, zihin var ve düþünce var.
 
                Uzun lafýn kýsasý býrakýn ilerlemeyi eðer bu þekilde devam edersek kendimizi yok edeceðiz. Gerilemek de deðil, tam bir yok oluþ. Hiçbir zaman geç deðildir ama sanýrým bir þeyler yapmak için geç kalmak üzereyiz. Þu dünya düzenini bir gözden geçirmemize gerek var diye düþünüyorum.