‘’ben sadece seni sevmeyi çok iyi bildim

uykumu sallandýrýrken daraðacýnda ve

baþrolde bir tüfenk

sekerek bir yenilgiden diðerine zafer zannedilen

üstelik uzaklarda yaþlanýrken’’(Alýntý)

Ve miadý yeniden doldu þiirin: doðumu ertesi güneþin hýrpani bir teslimiyet kalemin kaderine razý geldiði kadar isyan ettiði kederin imtiyazýnda soldu ve söndü heceler:

Uykuya dalan göðün esintisinde saklý sözcüklerin umresi ve bet sesi karganýn gel gör ki kardýðý kadar karanlýðý yalnýzlýðýn dünle sakit olan her cümlesi elbet dünde kaldý.

Sevgiyle iþtigal yürek göðün suretinde saklý ihlas dolu sureler ve pekiþen o hasret:

Ýmbat gecesi.

Ýsyanýn af dileyen nüktesi.

Taþkýn sevdalarýn bentler aþtýðý; ölümün hicabý imgelerin kurþunlandýðý ne ki; kurþun aðýrlýðýnda yalnýzlýk kurþun döken cihanýn cüret edebildiðinden öte cümlenin ayaðýna dolanan bir sýr ve sevgiyle þerh düþen evrene nasýl ki þairin sönmez ýþýðý önce sevdiði sonra öldüðü ve yeniden þiirle doðduðu kaç katsa çýkacaðý hidayet kaç asýrsa sevgiye ihanet kaç satýrsa özlem deliþmen rüzgâra yönelttiði sitem.

Seni seviyorum…

Kaç bin senedir yüreðin ihlali kaç asýr aþkýn kehaneti?

Telvesinde saklý sevginin tevazu yüklü meleklerin þiire ve þaire ömür biçtiði.

Önce kundaklandý yerküre ama dinmedi zulüm…

Kusur aradý beþer her bir sevgiye verdi veriþtirdi gel gör ki kalem susmadý.

Öðretilerdi aþkýn alfabesinden sýzan ve ön sözü aþkýn þair ki yere göðe sýðmayan hasretin uzamýnda önce sustu:

Sevdi sonra.

Dikilesi söküklerinde sekti notalar.

Nokta kadar cüzi; rotasýnda saklý iken coþkunun meali:

Bazense rölantiye alýnan sýrlar ve mutluluk.

Düþ fakiri idi kimi beþer ve sevme özürlü:

Aksayan ayaklarýnda mevsimin ve akça pakça teninde gök kubbenin:

Semirdi tüm noktalar bazen tek düze bazense üç noktalý bir özleme meyleden yüreðin sevip seveceði daha kimler yoktu ki geride?

Sevdi þair ve kalem.

Boyu uzadý da uzadý þiirlerin.

Býçkýndý nidalar aþkla örülü ve hicvi özlemin hicretinde þafaðýn gün yüzü görmek adýna önce biledi kalemini þair mademki sevdiði sýrra kadem basmýþtý; yetinmedi ve yatýya kalan hasreti sözcüklere döktü nasýl ki uçan kaçandý sözcükler sayfada yer bulmadý mý unutulan sevdalar elbet söz uçar yazý kalýr.

Azadesi duygularýn recim edildiði kadar ruhun nüktesi idare lambasýnda geçen yýllar sönen ýþýðýn ferine özlem duyan pervane misali dönendi de dönendi þiir.

Düz duvara týrmandý týrmanacak iken sözcüklere vurdu kendini öfkesini söndürdü zalime duyduðu kýzgýnlýðýn külünden nice nidalar savruldu nice gül açýverdi birbiri ardýna.

Ýþi gücü sevmekti mademki þairin…

Racon kesen hayaller üstün geldi ve yatýya kaldý þair ve gece.

Miladý mý þiirin yoksa miracý mý þairin?

Göðün tepe noktasýný nasýl ki gözüne kestirmiþti þair.

Ünlendi gün un ufak ediverdi hüzün külfetli bir yolculuktu aþk hele ki aþka da âþýk oldu mu insan:

Dökümlü eteklerinden taþlar döküldü ve taþlandý boþ beyaz sayfa ne zamanki kalem sussa ve taçlanmak adýna taçlandýrmak adýna aþký ve þair boykot ettiði kadar yalnýzlýðýný bonkörce harcadý cebindeki imgeleri ve salýnýmýnda rüzgârýn sözcükler yaðdý nur misali:

En þaþalý duyguyu bahþedene duyduðu Ýlahi Aþkýn Rüzgârýnda saklý ne çok metanet ve yýðýlasý dirayet sýðýndýðý kadar sözcüklere asalet idi þairin rugan yüreðinde açan çiçekler misali köselesi dünün köstekli saati rahmetlinin ve tek kozunu sundu evrene mademki kozasýndan firar edecekti þair:

Tayin edildiði en üst makam.

Tevazu yüklü ömrü biçtiði kadar sözcükler bir içimlik þiirlerden medet umdu þair ve her gün yazdý hikâyesini mademki þiir bellemiþti hayatý ruhunun kurak topraklarýnda biriken yaþý yasý nasýl ki yâd eller almýþtý ve açtý ellerini Rabbine ruhunu sundu altýn tepside ýþýyan gözlerinden düþen rahmeti þiir bildi sevdiði kadar Rabbine duyduðu minneti büyüttü ve büyüyen hayal gücünde sundu bir bir ruhunun ýþýðýný.

Iþýldak imgeler.

Ýsyankâr noktalar.

Ýmlecin seyrüseferi.

Aþkýn rotasý.

Rölantiye aldýðý mutluluk ve de…

Ýþi gücü sevmekti mademki þairin önce matemini d/okudu ve elyaf sevinçlerden kendine bir cennet inþa etti.

Acýnýn reçinesi.

Sözcüklerin üst benliði ve alt belleði.

Haykýrdýðý kadar da haiz iken sonsuzluðun ufkunda seyyah yüreðini salýverdi evrene ve rotasýný saklý tuttu nasýl ki baþý dönüyordu coþkudan ve mutluluktan ve huzurun ayak sesinde önce imledi aþký sonra mimlenen yüreðinden firar etti kanadý kýrýk melekler.

Damgalanmýþ gece.

Mührünü bastý sonra ve iþte asýlý kaldýðý kancanýn kopmasýyla kendini rüzgârýn savurduðu o nidada o coþkuda buldu:

Aþkýn künyesindeki sihir ile ihya olan yüreðinden dökülen her duygu mademki karþýlýk bulmuþtu kalemin kanýndan da içtiði þerbeti mademki bahþetmiþti yüce Mevla ve kozasýndan firar etti edeli en çok sevmeyi sevdi þair yaþýn da yasýn da inhisarýnda göðe erdi hidayete ve de: zikrine denk düþen fikrine eþlik eden gülüm/semenin ýþýðýnda ve duygularýn ayracýnda soluduðu kadar aþký solmamaya yemin etti hayal dünyasýndan göç edecek tüm kuþlara da selam etti bir göç vakti öcünü de aldý þair mademki nefrete zimmetli zalimin uzaðýndaydý ve asýlý kaldýðý kadar aþkýn kanatlarýnda sonsuzluða meyletti sadece bir zerre bir nokta olsa bile aþk mademki zimmetliydi sonsuzluða rükû ettiði kadar ricasýný kabul eyledi yüce Rabbi ve noktayý koydu kâinat:

Allah var gam yok…