‘’Kâðýttan gemiler yaptým kalbimden
Ki hiçbiri karþýya ulaþmazdý.
Aþk diyorsunuz,
limaný olanýn aþký olmaz ki bayým

Allah’la samimi oldum geçen üç yýl boyunca

Saydým, insanýn doksan dokuz tane yalnýzlýðý vardý.
Aþk diyorsunuz ya
Ben istemenin Allah’ýný bilirim bayým!’’(Didem Madak)

Renkli ve de baþtan çýkaran bir mimarisi vardýr yalnýzlýðýmýn:

Azýcýk toz tutmuþ olsa da yüreðimin nalýný mýhýný sabitlediðim o dar ve devasa dehliz.

Sözcüklerim ara sýra kurdeþen döker benim ve yüzümde açan gülleri temsil eden yegâne gülüyüm sevdiklerimin.

Gül mizaçlý þiirler yazmak adýna…

Gün cemalinde annemin eþlik eden o tebessüme tutunmak adýna…

Tutamaðýmsa hayata varsýn olsun aþsýn boyumu varsýn arþýnlar sunayým yalnýzlýðýma.

Sadýk bir neferim aþka olan inancým ara ara sonlansa da.

Sevdiðim kadar sevilmek isterdim ömür boyu ama Sýrp Sýndýðý Savaþýndaki o zayiat ve iþte siperime serili ölü hayallerim yetmedi mimlendiðim en çok da imgelerin hatýrýna hatýrþinas þiirler yazmak adýna bazen alnýma konan o masum buse en çok da yarýladýðým hayatý yeni baþtan yamamakla iþtigal bir çöl çiçeði olabilme mizacý ile yeri geldi mi de zemheride açtýðým.

Açýk ara öndeyim insanlardan ne de olsa mektebini okudum ben acýlarýn ve yetmesem de onlara yetinmeyi bildiðim akýl melekelerim ve koruyucu meleklerimin kanatlarýna konan o çiy tanesinde saklýyým varsýn çiy çiy yesinler beni ahvalimden yana kýrgýn eþrafým iken sözcükler ve melekler ve þairin de dediði gibi:

‘’Ben istemenin Allah’ýný bilirim.’’

Soyuttur tünediðim rahle.

Soðuktur ellerim ne zamanki annem olmasa yanýmda.

Soðuk duþ almayý zafer bilenlerin nazarýnda soðumuþ gün ýþýðý ve soðuk bedenimle hali hazýrda caným da çýkmamýþsa kendimden ve iþte o minval meylettiðim kadar kendime tutsaklýðýnda duygularýn ben en çok hüznümü bir de annemi sevdim.

Tutanaklara da geçsin itiraflarým tümseklerde yuvarlandýðým adam boyu acýlarýn çocuk kalbiyim ve asla da talibi olmadýðým aþksýz izdivaçlarýn baþrolünde gelen g/örücülere çýðýrdýðým kadar yalnýzlýðým çað atlayan bir imparatoriçe misali en çok doksanlarda nakþettim ben ruhuma gaipten zembille inen aþklarý.

Aþklar.

Haddime mi düþmüþ sevmek?

Aþikâr utandýðým kadar aþktan kýblemde yanan aþkýn ateþiyle çýktým ben Horasan tepelerine bazen Nemrut bazense K/af daðýnda saklý o müstesna gülüm/sememi bana bahþeden mademki yüce Tanrý.

Ýzahý yoktur iç sesimin bir de çevremde dikili duvarlarýn:

Ben ki…

Duayeni olduðum kadar yalnýzlýðýn bilsinler ki: ruhumdur kýrbaçladýðým ve kýrbacým naftalin kokulu duygularýmdýr yetmedi güncellediðim ýþýk hýzýnda sevip de yazdýðým kadar ýþýr gözlerim ve o haletiruhiyem ki: çemkiren zalime baþ eðmediðim kadar da boynum kýldan ince Allah katýnda ve baþaklar gibi olgunlaþýp da baþým nasýl da eðiktir önüme mademki veren Yüce Mevla verip veriþtiren beþere de sunmuþken istifa dilekçemi Allah’ýma sundum ben tüm fermanýmý yazýlasý dilekçelerimi.

Acýlar örüntü.

Hüzünse görüntü.

Üstü örtülü olsa ne ki yüreðimdeki masanýn ve etrafýna dizili nice ben: nice ben aralýksýz çýkarken içimden ve içtimada ruhum isyanýn bastýramadýðým kadar Yeniçerilerin devþirmeni kimse putperest ve de kýrdýðým potlarýn bir adým sonrasý pot izinde duygularýn aþkla meþk eylediðim kadar da kabrimde saklýdýr dualarým.

Kâðýttandýr mimarisi çocukluðumun nice oyuncaðý bir de ben bir kâðýt canavarý iken aralýksýz yýrttýðým sayfalar defterimden ve üzerine yazdýðým formüller ve denklemler bir de bacak kadar boyumla yazdýðým üç beþ þiir hele ki ilk aþkýma ithaf ettiðim sandýk dolusu hayallerim ve oyuncaklarým ve yüreðimin henüz yaþ almadýðý yas almadýðý minvalde benim ilk oyun arkadaþým yaþlý rahmetli babaanneme duyduðum o gaipten gelen aþký sýnýflandýramadýðým kadar payýma düþen duygularýmý.

Her bayram bana alýnan elbiseler, ayakkabýlar ve ütülü mendiller.

Ayaðýmý sýkmayan rugan ayakkabýmla arzý endam ettiðim misafirler.

Göðün henüz sancýlanmadýðý.

Hali hazýrda ölüme yabancý olduðum derken günbegün çevremde eksilen sevdiklerim üstelik bilmeden birilerinin benden çaldýklarý.

Algý eþiðim.

Bense sadece bir çocuk.

Alýntý nedir çalýntý ne deðildir, ýrgalamadýðým ötesinde merak da etmediðim.

Ýlahi terazinin doðru tarttýðýna emin olduðum kadar yetmedi yaþarken ölenler çevremde günbegün eksilen simalar.

Semadan bana yansýyan.

Þiarým iken sevgi ve oyun.

Þans eseri sevenlerden olmadýðým kadar Rabbine âþýk bir çocuk renklerin en müzmini ve masumu beyaz olduðum kadar pembeleþen yanaklarým ne zamanki birileri aþký telaffuz etse be iþte peþine düþtüðüm pek çok þey insan olmanýn ritmi iken sevgi ve aþkýn meçhul varlýðý:

Sevdalandýðým evren ve tabiat ve okulum ve ilk öðretmenim.

Sýra arkadaþýmla perçinlenen dostluðumuz derken bir gün, sýnýfa nakil gelen o kýzýn benden çaldýðý sýra arkadaþým yetmedi…

Sýnýfýn en güzel kýzý ve en hýnzýr oðlaný yakalamýþken de çocuðun kýza yazdýðý aþk mektubunu yetmedi öðretmene ispiyonladýðým arþa çýkmýþçasýna baþým, onlarýn baþýný eðmedikleri kadar en mahcup ve utangaç edayla yerime oturup da derin düþüncelere daldýðým.

Ýzahý yok pek çok þeyin itirafý ise pek çok.

Kâðýttan kayýklarým camdan fýrlattýðým ve sokaðý sel almýþken hýzlanýp da suyun dibine batan hayallerim ve ben yeni baþtan hayal kurup o kâðýttan kayýklarla okyanuslarý gezdiðim.

Ne içimin coþkusu söndü o günden bu güne.

Ne de aþk anlam kaybetti bilakis gün geçtikçe büyüyen bir sevgiyi içimde en derinde korudum ve iþte Ýlahi Ateþin her kývýlcýmý ile Rabbime ve evrene insanlýðýmý ilan ettim.

Sözcükler iken meþrebim.

Ýmgeler iken meskenim.

En çok da kâðýttan nasiplendiðim.

Çizdiðim resimler.

Karaladýðým þiirler.

Ve en çok sevdiðim: elime aldýðým tüm kitaplarýn en çok kahramaný olmayý sevdim ve ben sadece Allah’tan istedim ve neyse dileðim, þükre delalet gerçek kýldý yüce Rabbim.

Bir tohumsa topraða diktiðim.

Bir tortu ise dünden kalan.

Temyize gittiðim.

Bazen tasfiye ettiðim bazense tahakkuk eden bir vergi gibi ve iþte ben evreni de insanlarý da illegal olmayan faiziyle sevdim sevginin.

Tanýþýklýðým olsun olmasýn insanlarla.

Yaratandan dolayý yaratýlaný sevmek idi raconum kendimi bildim bileli.

Racon kesenlere þaþkýn gözlerle bakýp da ve iþte tek servetim ve iþte tek ziynetim, kuþ gibi atan kalbim.

Rahmet saklý iken içimde en derinde.

Temiz ve masum kalmak adýna da verdiðim mücadele.

Tek lüksümdü mademki sevgi aþka aþ eren bir meczup gibi ya da fikrine denk düþen zikri ile s/alýndýðým evrende derviþ cübbem ve cüssemle…

‘’Ben iþte miraç gecelerinde
Bir peygamberin kanatlarýnda teselli aradým,
Birlikte yere inebileceðim bir dost aradým

Kabrim de kalbim de hep bunu zikretti iþte.

Aþkýn naif kimliðinde saklý hayallerimle ben vallahi de billahi de insanlarý bodoslama sevdim gerçi þimdilerde kilit vursam da yüreðime Allah’ýna kadar sevdim seveceðim de ve þimdi tek bir farkla mademki nüansýdýr sevginin, içimden geçen…’’(Alýntý)

Büyümeyi reddeden bir çocuk mizacý ile yerleþkem annemin kalbi yalnýzlýðým dik açýlý ansýzýn soluverdiðim kadar da çiçeklenen kalbimde fink atarken duygular hem aþka erdiðim hem sevgiye aþ erdiðim sözcüklerle olan birlikteliðim ve ben acýnýn da aþkýn da hem okulunu hem kitabýný okudum varsýn azýcýk alaylý olayý fazlasýyla da mektepli, alayý alay etse de insanlarýn açýk ara farkla da öndeyim mademki sözü geçen illa ki acý ve aþktýr, sözüm ona Roman havasýnda oynayan insanlarýn tapýnaðým ve kale duvarlarýnda da asýlý olan eleðim ve kalemimden dur durak bilmeden nemalandýðým…

Sürçü lisan ettimse af ola lakin hata yapmalýyým ki hayattan da insanlardan da dersimi alýp en ön sýrada oturayým mademki ilk öðretmenim annem mademki tek ve Ýlahi ve ezeli ve ebedi ve de edebi öðretmenim, yüceler yücesi Rabbim…