‘’Hayallerimle bile her þeyi sevilebilir, yaþanabilir ve ilgi çekici yapabilirdim.
Sonra birden ve hýzlýca, baþ edilemeyen saðanak bir yaðmur seli gibi büyüdüm.
Þimdi nereye baksam yabancý bir yüz, kirli bir dünya, kýrýlgan bir kalp, bir inþirah beklentisi…
Kim çocukluðunu bulursa onu kirlenmemiþ temiz bir kalpte saklasýn.
Çünkü ben, geleceði konuþmaya baþlayýp, büyüklerin masallarýna inandýðýmdan beri çocukluðumu terk ettim.’’(Alýntý)

Yankýsý duyulmazken sesimin, renklerin alacasýnda saklý bir resim mahiyetinde ve ruhumun baþ þehri; yalnýzlýðýn ilacý sökün ederken bir bir içimin damgalý fotoðraflarý.

Bir düþ karesinde unutulmuþ çocukluðum.

Bir gerçeðin kehanet alfabesinde pörsümüþ imgelerin baþkaldýrýþý.

Yerin göðün kundaklandýðý ve ruhumun sarmalýnda elimden düþürmediðim taþ-bebek tüm çocukluðumu ona adadýðým günde kaç vakit kundaklarken sýska bedenini ve kuluçkada hikâyelerim, ninnilerini eksik etmeyen annemin sýcak elleri.

Kutsanmýþ þarkýlar mozaiði ve evin penceresinde konuþlu göçmen kuþlar.

Gölgelerin tutarsýzlýðý ve lalden sözcükler önüm arkam saðým solum sobe: ben hala çocuðum.

Tekelinde kaldýðým kadar çocukluðumun…

Z/afiyet belledikleri insanlarýn ve göç mevsimine denk düþen ergenlik yýllarým kendimle barýþýk olsam bile ruhumla bedenim arasýna nifak sokanlar ve elimde o devasa büyüteç içime odaklandýðým sürecin baskýsýnda derdim tasam yok iken de kendimle ve çocuk aklýmla inandýðým her insan her çocuk nasýl ki benim arkadaþým…

Oysaki yalnýzým.

Oysaki ben yalnýz bir çocuk oldum elbet yalnýzlýðý ben seçmedim insanlardý sýrça köþkünde yaþarken üstüme çamur sýçratan ve kim bilir kaç defa tasý taraðý toplayýp da gidecek iken kendimden.

Bir buluta rast geldim sonra.

Hayalperest varlýðýmla umut belledim her yeni günü ve her hayalimi de gerçek kýlmak adýna canhýraþ cebelleþtiðim kadar hayatla ve gerçeklerle sadece bir kumpas olduðunu bilemediðim kadar hayatýn ve iþte yüreðimin ilk kýrýk fay hattý bense ne çok kere af dilemiþken Tanrýdan sevdiklerim adýna.

Sevginin mahiyetinde kökledim de duygularýmý henüz körüklü otobüslerin tedavülde olmadýðý yýllarda belki de sýðýndýðým bir gardý binek bildiðim vagonlarýn cam kenarýnda jet hýzýyla ilerlerken tren en çok da gözüme lokomotifi kestirdiðim ve de ruhumda saklý o körebe.

Göðün yere göz kýrptýðý.

Yerkürenin de ayaklarýnýn yerden kesildiði…

Ve muzip yüreðimle kolaylýkla da sevebilirken insanlarý içimdeki âlemi de sunmuþken altýn tepside.

Kordan heceler.

Kordan yenilgiler.

Þairin de vurguladýðý üzere:

‘’ Elimde, cennete yollamak istediðim tek kelime “çocukluðum” kalmýþtý.’’

Cennetin müdavimi.

Çocuk aklýmýn kaçkýn imgeleri.

Ruhumun inþa ettiði kumdan kaleleri bir rüzgârýn dahi asla yýkamayacaðýna dair geliþtirmiþ olsam da bu çýlgýnca düþünceyi.

Ve eþ güdümlü mermiler baskýnýnda ilk olarak yýkýlýrken solumdaki kale’ m ve sonlanmadýðý kadar hayallerim ve minicik ellerime de en yakýþan iken kurþundan kalemim.

Ýlk þiirlerimi yazdýðým o çocukluk günlerim, kayýp bir nesrin de neþrinde ipin ucunda sallandýracak iken ruhumu ve bedenimi iplere asýldýðým kadar da kanayan ellerim ve yüreðim.

Her günün bir oyun mahiyetinde olduðuna da hükmetmiþken.

Dibi görmenin bir ihtimal dâhilinde dahi olmadýðýna da kesinlikle inanmýþken ve iþte dünde takýlý o geliþim sürecinin çocukluk iksiri ve kesri:

Keþmekeþi cihanýn kaosu ruhumun kalburüstü duygularýmýn da baþþehri elbet çocuk kalmak ve çocuksu bir aþkla koca cihana kanat açmak ardý ardýna kýrýlsa da kanatlarým kanadýðýma kani bir Allah’ýn kulunu dahi kanatmayacaðýma dair ettiðim yemin kutsal kitabýn üstüne.

Alametifarikasý oyunlarýmýn ve içinde saklandýðým oyun bahçesini cennet bildiðim kadar da hayatýn tüm renklerini içime çektiðim bir avuç dahi olsa ruhumun külü ve el avuç açmadan yaþýyor olabilmenin kývancý ne de olsa ben hala bir çocuðum…