‘’Þiirlerini bozdurmaya giden bütün þairlerle bir gün bir araya gelsek diyorum. Kar helvasý yer, sýrayla ezan okur, Arzu Film’den bol güldürülü filmler izlerdik. Vergi borçlarýný ödeyemeden ölen borçlularýn yakýnlarýný aramýza katar; kimsenin uðramadýðý irtibat bürolarýný basardýk. Harmandalý oynar, dizimizi yere vurduðumuz an topluca ölürdük.

Þaire, babasýndan önce ölmek yakýþmaz.

Þimdi ben mi avazým çýktýðý kadar baðýrayým, yoksa sen mi? “Kuþlar, mezarlýkta þiir okuyor ölülere!” diye!’’(Alýntý)

Düþlerimin ve tenimin nemli olduðuna bakma, baba, sen aslýnda bilirim de bakan ama görmeyen körlerden olmadýðýný zaten bu, deðil miydi bana dað olan kol kanat geren en ihtiþamlý koruyucumun ve beni hem kollayan hem kodlayan baba sevgimle hemhal olduðumu bir de baba…

Senden korktuðum kadar korkmazdým öncemde Allah’tan sonra baþýma taþlar yaðdý ruhuma yaþlar ve yaþ aldýkça Rabbimi buldum ses duydukça öncemde sadece Rabbimden de korkmadým hani ve beni korkuyla sevdirendi yüce Mevla’m: önce Allah sonra da sen, baba.

Senli düþlerim olmadý benim ta ki sen gidene dek.

Sensiz günlerim olmadý hiç ne de olsa bir paratoner idin sen hem baþýmda hem saðýmda solumda önümü görmesem bile ýþýk tutandýn bazense karanlýkla korkutan ve isyan edemeyeceðim kadar öncemse senden çok korktum, baba.

Lal idi yüreðim.

Ve alabildiðine nazenin.

Solumda saklý idi beratým ve fermaným ve yangýným ve de ölüm:

Hep, sevdiklerim terk etti beni öncemde fiziken de çekip gidenler ruhen de.

Sonramda ise bir görüntü ihlali ve somut olsa da varlýklarý soyutlaþan ve yaþarken uzaklaþan dostlarým.

Mevzumuz bu deðil aslýnda, baba.

Konumuz neydi sahi?

Elbet baba sevgim ek olarak baba korkum; peki, ya, ben hiç mi korkutmadým insanlarý?

Haþa, Rabbim mademki sensin bahþeden o halde hazýr konu açýlmýþken Rabbim, caným babamý koru Sen, kabir azabýndan.

Þairin de dediði gibi mademki þaire babasýndan önce ölmesi yakýþmazdý…

Ýyi de ben þair deðildim önceki hayatýmda sadece ve sadece uysal kendi halinde bir çocuk bir öðrenci ve korkunun had safhasýnda bir evlat hem korkuluklar filan da yoktu önceki hayatýmda ben alabildiðine sevgi dolu uyumlu bir çocuk olsam da þiir yiyip içmiþliðim de yoktu sadece yazmýþ bulunduðum üç beþ þiir ilkokulda en çok da sevdiðim insana yani ilk arkadaþýma yani babaanneme bir de ay-dede diye yazdýðým bir þiir.

Hayatým bir karnaval havasýnda geçerken üstelik…

Üstümde üç çift göz ve ilk beni terk eden yine babaannem ve eþleþtiðim geride kalan iki çift göz biri babam biri anne.

Tokalaþtýðýmsa kalemim iken ama sadece ders çalýþýp ödev yaptýðým dedim ya: ne þiir içmiþliðim vardý benim ne de þiir giymiþliðim gelin görün ki hayatý da þiir b/ellemiþken ve elimin hamuru ile sevdiðim cihan ve bitimsiz hayal dünyam ve hayallerim bir de babam vardý ki benim, en sevdiðim en çok da korktuðum belki de bendim babamý korkutan sanki alýp da baþýmý gidecekmiþçesine lakin ne aklýmdan geçen ne de insanlardan beklediðim ama babam öylesine korkuyordu ki insanlardan ve yirmi dört saat gözaltýnda kaldýðým babaným disiplini ve haþmetli kurallarý öyle ki Hammurabi kanunlarýný daha zorlayan ve iþte içtimada bir çocuk ve iþte sevginin ve aþýrý korumacýlýðýn saflarýnda bir o kadar da saf addedildiðim bir o kadar dünyanýn en saf insaný olarak kalmaya adeta yemin etmiþ.

Öznemle özlemim ise ayný derecede:

Kýsýtlanmýþken özgürlüðüm kimse de engel olamadý gitti iþte yaþama sevincime.

Gidenlerin arkasýndan su deðil gözyaþý döktüðüm.

Dönmeyeceklerini bile bile köþe baþýnda nöbete kaldýðým.

Ve uyruðum.

Ve ulaðým.

Ve ulemasý iken cihanýn.

Ýçimde kalacak ukdelerden habersiz hayatý seyirci koltuðunda yaþarken bilmeden de sahneye çýkýp en muhteþem rolüme yani insanlýðýma soyunduðum ve ruhum ve kapýþtýðým nefsim ve kesilen nefesim.

Aþkýn ihracý.

Mevsimin ikramý.

Ölümün idam fermaný.

Ýnsan sevgim.

Allah inancým.

Hudutlarýmdan çýkamadýðým kadar kimsenin de sýnýr ihlali yapmasýna imkân tanýmadýðým.

Hem dünüm.

Hem günüm.

Hem de yarýnlarým.

Ya, kimdi beni öldüren ansýzýn?

Ya da ruhumdan sýzan hüzünle ve özlemle ben miydim babamýn katili daha doðrusu özgürlüðümü baþlamadan sonlandýran babam mýydý hüznüme çanak tutan bir otoritenin göz kamaþtýran ýþýðýnda kimse yoldan çýkan benim karþýma çýkmasýn diye babam mýydý çocukluðumu asla sonlandýrmama izin vermeyecek olan revnak acý ve o hýþýmla soluksuz kalýp da eve geç kalma hakkýmýn asla bulunmadýðý bir hayatý bir o kadar pamuklarda büyüten de o pamuklarýn koruyuculuðundan taviz vermediði kadar babam mýydý ölmüþ olsa bile gölgesi peþimde ve beni baþka bir boyuta tayin etme hakkýnýn bulunmadýðý güzergâhta saklý tutan?

Kimdi hýzýmý kesen?

Kimdi hýz sýnýrým?

Kimdi duygu ihlalim?

Kimdi kibirli ve kimdi kindar ve korkak olmadýðým kadar da yaþarken korktuðum ilk ve son kiþi illa ki babam mý olacaktý?

Öncemde çocuk.

Anýmda da yarýnýmda da çocuk kalmaya mecbur.

Mücbir sebeplerden filan da saf deðiþtirmesem de þair kimliðime geç kavuþsam da ben hala bir çocuk olarak kalmaya hem istekli hem de mecburdum.

Dün de böyle bu gün de yarýn da…

Hayallerimi katletmiþ olsa bile insanlar ben hayallerimin külünden yepyeni hayaller örmeye ve doðmaya mecburum illa ki mecburum.

Hayatýn sonsuz þiire mahal veren ç/aðrýsýnda ikbalim iken de umut ve eðer ki hayata sýký sýkýya tutunuyorsam bunu da babama borçluyum gerçi hayatýn ne kininden ne kirinden oldu üstüme bulaþan bazense üstüme sýçrayan çamurdan dahi ben mesulüm ve alnýmýn akýyla ve ellerimi yýkadýðým sabunun köpüklerinden bile hayaller kurabilir þiirler yazabilirim.

Ýdam mangam hazýr olsa bile.

Yazýlasý ölüm fermanýmýn binlercesi saklý iken ilham perimde ve kursaðýmda.

Ve iþte idam sehpamda yerleþik hayat menüsünden de nemalandýðým kadar ben boyutsuz yaþayan boyutsuz esen bir rüzgârým hem de içime ta içime için için seven ýþýldayan gözlerimden kendime inþa ettiðim iken þiir bahçem ve þiir cennetim asla iflah olmayacak da bir hayalperestim ve dünkü mütereddit kimliðimden arýnýp muhtemelen yazacaklarýmýn çeperinde boy veren deliþmen ve baþýna buyruk da bir fidaným elbet kaynaðým elbet suyum da Allah’tan ve Allah’ýn izniyle de dikeceðim nice fidandan mesulüm öncemden ayrý düþmediðim kadar yarýnlarýn ümidiyle için için de yanan bir ateþ olmanýn verdiði o kývýlcým ve kývanç ile de týka basa doluyken…