‘’Benim en güzel mesleðimdir seni sevmek.

Balkonda

Kendiliðinden sönmüþ bir sigaranýn yanýnda buldular beni

Seni huzuru arayan yaðmalanmýþ bir hayatý ararken sevdim

Öptüðü her þeye az önce kýrýlmýþ bir çocuk gibi

Eþyasýz bir odada çýkan o ses gibi

Çekingen ve cesur’’(Alýntý)

Düþlerim diyorum düþlerim hani tekil bir coðrafyada saklý iken ölümcül güdünün telaþesinde, saf kan yalnýzlýðýma kandýðým kadar da bakir coðrafyalarýn çaðrýsýna bazense bilinmeze gark ettiðim ve ses etmeden seni sevdiðimden de fazlasý tutuþan eteklerinde þehirli kadýnlarýn ve iþkence mahiyetinde dünümde masa baþýnda geçirdiðim zamanlarýn falýný tutuyorum: bitimsiz gece mesailerim belli ki ben kurtaracaktým dünyayý hem kesif bir sessizlik ile muhatap iç âlemimde hem de deliþmen ve gýybet dolu kahkahalar uçuþurken tepemde…

Her düþ kendi bacaðýndan asýlýrmýþ meðer.

Miadý dolmuþ düþlerim ve çekincelerim ve çekik gözlerinde imgelerin ve iþte alt yazý geçen haber bültenlerinin neresinde saklýyým söyle neresinde bu aymaz þehrin hangi yakasýdýr yakamdan düþmeyen ve ziynetim ve emanetim ve iþte bir saray soylusu gibi içime çektiðim naftalin kokusu dün mizaçlý sandýklarýmdan sökün eden çeyizlik matemlerim ve mahremim ve mabedim ve mizacým ve de sen, sevgili…

Söyle sevgili, neredesin nerede?

Çekincelerimi uyutup da þiir yazacaðým diye baþ koyduðum bu yolda hep mi ben olacaðým anýlarýn sisli buhranýnda ve aný çekmecem ve soluk fotoðraflar mezarlýðý oysaki ben öncemde asla bir düþ sakini deðildim olsa olsa þehir sakini semtin ahvali: ya, þimdi söyle neresindeyim hayatýn?

Deliþmen bir rüzgârsa içimi eþeleyen.

Þeþi beþ bir telaffuzsa ruhumu damgalayan.

Ruhumun arazisinde kaç kat daha çýkacaksam artýk bu hasrete bu aþka ve iþte bir yýkým iken öncem bir iþte bir yýlgý iken ruhumdaki matem ve iþte bir yergi daha top yekûn firar edecekken ruh ve yürek bileþkem vücudumda teþrif eden aðrýlar toplamýnda çýktýðým Aðrý daðý mýdýr yoksa burnu Kaf daðýnda olanlarýn mezarý yoksa bir yitim miydi yazmadýðým yýllarýn hýncýný ve kindarlarýn öfkesini görmezden gelemeyip ben mi sadece en çok seveceðim?

Bir melodi ruhumun taþ plaðýndan firar eden notalar.

Bir metafor belki de istimlak edilmiþ yüreðimin þarlataný.

Bir imge ise ayak sesine kulak kabarttýðým ve iþte þiir yazacaðým diye çýktýðým yol sahi düþer mi yolum saf aþka saf sevgiye?

Zinhar asiyim.

Bir o kadar asil.

Bazen öfkeliyim ve yazarak sakinleþtiðim.

Hem kuruyum hem yaþ ve hangi akla hizmetse kurunun yanýnda yandýðým…

Aþklar coðrafyasý ve sýrtlarýnda özlemin seken hecelerden ördüðüm cümleler bazense sakar mizacýmla kýrýp geçtiðim imgeler belki de semt pazarýnda unutulmuþ bir küfeyim: hayli aðýr hayli saðýr hayli de kayýp ayýp addedilse de kimi zaman þiirler tek ziynetimdir þair kimliðimden firar eden imgeler.

‘’iþte ben

bütün bu gereksiz sebeplerden sýkýlýrken yaþamaktan

sabah kalkýnca intihar etmeyi unutacak kadar dalgýn

kötü yola düþen þiire düþtüðü için

ne cesaret eden

ne giden’’(Alýntý)

Bir imlecin pazarlýðýný yaparken rastladým kendime geç vaktinde günün geceye sarkan hüznümle el sýkýþýp harala gürele yaþarken kaderimle kederimle ve tüm çekincelerim ruhumun öbek öbek sardýðý kadar ben de pamuklar içerisinde yaþayýp giderken üstelik canlý canlý mezarýma girmiþken ve iþte edimlerim sönük ve iþte ruhumda devasa bir delik elimde týkaç aþkýn amberinde sözcüklerin servetinde pür telaþ sývýþacakmýþçasýna bedenimden ruhumla kavgalý yüreðim iken de tek sýrdaþ...

Kanamalý bir imgeye rast gelip de.

Kancasý bana takýlmýþ bir ahkâmla çarpýþýp yere düþünce.

Çiziklerle dolu iken güncem ve sevmek iken asla haiz olmadýðým çekincem ve bulutlar serpilmiþken tepemde sýrdaþ bir masal kahramaný evimin de rahat koltuðundda seyyah duygularýmýn da yolluðunda ansýzýn bir gece çaldý kapýmý þiir ve ahvali ve peþinde bir yýðýn dolusu imge kalemse çat kapý aþkýn hicvinde bilmeden kendime rastlayacaðýmýn ansiklopedisinde saklý tutulasý sýrlarýn ve bilginin gücüme güç katacaðý bilinmeziiin revnak týnýsýnda sözcüklerse binmiþken gaipten gelen ilhama ve yýlký atýna.

Bir düþ.

Bir seremoni.

Bir yengi.

Bir yergi.

Bir karartý.

Bir kýmýltý.

Belki de mazide toplu iken onca kalýntý…

Mimarisi þiirlerin þehir ise adeta uzaktan beni çaðýrýrken sesiyle duymaz mýyým dalgalarýn çýrpýnýþýný dolmaz mýyým hüzünle ve merakla ve tepe taklak düþmüþken þiir dolu dünyama ve de baþ koymuþken þiir yazmaya…

Benim de hikâyem iþte bir gece böyle ansýzýn baþladý gerisini zaten siz biliyorsunuz ve ruhumdaki týnýyý bahþeden Rabbime duyduðum aþkýn her zerresinde günbegün de büyüyen kâh hüzün kâh kendime hasret kâh umut ve de umut iken aþkýn katsayýsý ve inancýn gölgesinde deðil tam da merkezinde en derininde bilip bilmeden þiir b/ellemiþken hayatý ve bilindik tek mefhum iken aþkýn da sonlanmayan mesaisi ve vardiyasý…

Yarý-zamanlý bir umuttan sektiðim…

Yâdýnda ne varsa dünün þiirimin de ana malzemesi…

Çata pata konuþtuðum bir dil de deðil hani ne de olsa aþk iken umut iken þiirin haresi ve hanesi…