‘’Þimdiki aklým olsa evlenmezdim.’’

Demiþ milyonlarca insan…. Ve sonra ben!

Kendimi önemli biri gibi görmedim çocukluðumdan beri. Okuduðum okullardan, girdiðim memuriyet hayatýmdan kibirlenecek bir pay çýkarmadým kendime diðer insanlarýn aksine. Eksik buldum kendimi ve eksik olmaya devam ettim otuz dokuz senelik yaþantýmda.

Bunlarý söylerken yerden yere vurmuyorum kendimi. Olan neyse onu söylüyorum. Her zaman birey olmaya çalýþtým ve yalnýzlýðý çok sevdim. Sýkýcý buldum insan kalabalýklarýný. Ýnsanlarýn kelimeleri, davranýþlarý bir yerden sonra rahatsýz etmeye baþladý beni; özellikle kadýnlarýn… Özellikle (1) bir kadýnýn.

Vücut kimyanýn deðiþmesi ile o sihirli iksir beynine ulaþtýðý zaman (ki sonradan onun zehir olduðunu anlýyorsun) günaydýn! Karþýndaki o talihli (!) kiþiyi sevdiðini zannediyorsun. Ama o bir melek deðil! Senin özelliklerinin çok üstünde bir varlýk. Kendine hükmedecek ve kader çizgini kim bilir nereye çekecek bir insaný sevdiðini zannediyorsun. Zihnin ve bedenin sadece karþýndaki o varlýða kenetlenir. Sen her zaman huzurlu bir ömür hayalleri kurarken o; çok farklý þeyler düþünüyordur. Baþýna geleceklerin farkýnda bile deðilsindir. Sadece kafanda bir hedef kurmuþ oraya kenetlendiðin için, baþka hiçbir düþünce kafana yanaþamaz bile.

O her zaman kendini üstün gören bir varlýk. (varsa) kendinin çalýþýp kazanmadýðý –ya da kazandýðý- parasýyla, saçlarýnýn uzun ya da kýsa olmasýyla ve rengiyle, boyunun uzun ya da kýsa olmasýyla, elbisenin renginden ayakkabýsýnýn topuk uzunluðuna varana kadar aklýna gelebilecek her þey ile üstünlük kurma açlýðý ile yanýp tutuþan bir varlýk.

Biz ise gerçekleri görmemizi engelleyen kimyamýz ile dünyanýn en saf varlýklarý olarak; ipimizi hiç düþünmeden veririz ellerine onlarýn. Çünkü özümüzde diklik, bir aptalca kahramanlýk yapmak arzusu olduðu için; hiç düþünmeden atlarýz ateþin içine.

Herþey zamanla anlaþýlýr ama iþ iþten geçmiþtir. Ve sonra çaresizce yazýmýn baþýndaki cümle kurulur. Bu cümle o kadar çaresiz bir cümledir ki, ne kadar acýnasý bir durumda olduðumuzu yüzümüze vurur. Kaçamazsýn artýk çocuklarýn olmuþtur. Çünkü onlar canýndan kanýndan bir parçadýr. Kalan ömrünü onlar için harcýyorsan iþte bahsettiðim gerçek ‘’kahraman’’ sensindir. Artýk ismin ‘’baba’’ dýr. Çünkü acýlara katlanarak kutsal bir varlýða dönüþürsün. Baba olmak erkeðin nirvanasýdýr bana göre. Kendini baba zanneden, çocuklarýyla hiç ilgilenmeyen kofti babalardan bahsetmiyorum. Onlar kendinden baþka kimseyi düþünmeyen bencil yaratýklar.

Geri dönüþü olmayan bir yola girmektir baba olmak. 'Sevgi' fedakârlýðýnýn meyvesidir bir ikramýdýr kýymetini bilirsen. Çünkü dünyanýn en zor iþini yapmýþ ve bir kadýný sevmiþsindir. Ýlk günden bu yana senden nefret eden o insanla ayný mesken içerisinde yaþamayý kabul etmiþ; tabiri caizse kedi ciðeri yemiþ bir babayiðitsin. Ve sonra türlü zorluklara katlandýðýn için ilahi bir hediye ile ödüllendirilirsin. Tertemiz, günahsýz bir hediye verir sana Yüce Yaradan. Ki bu hediyelerin en güzelidir. Altýn, gümüþ para hiçbirisi deðildir. Yüce Allah sana en kýymet verdiði varlýðý olan ‘’insan’’ý  evlat olarak hediye verir. O da ayrý bir sýnavdýr aslýnda. Hiçbir þeyin senin olmadýðý gibi o da bir emanettir aslýnda. Nasýl bir baba olacaðýna da sen karar verirsin. Böyle özellikleri ile kibrinden arýnmýþ, bencillikten sýyrýlmýþ bir yoldur babalýk.

Yýllar göz açýp kapayýncaya kadar hýzlý geçer. Ve aklýmýzda her zaman þöyle bir soru olur;

‘’Bir insan ömrünü neye vermeli?’’