Vakti zamanýnda çýktýðým yoldan yok iken dönüþüm kaygan zeminde reþit kýlýnacakmýþçasýna her duygum her rötuþum ve bir saðanaða sýðýnan rahmeti içime çekiþim ve efsunlu sesinde annemin söylediði ninnilerin asla ve asla bir benzeri olmayacaðýna kefilim de yaþadýðým zindanýn kýrýk penceresinde askýda ekmek misali ruhuma askýntý ölümün ve renklerin vebali bir de sürgün ediliðim kýtalardan aþýrdýðým sözcükleri ve iþte annemi þiir bildiðim emre amade cihaný cennete çeviren iken çocukluðum dünde kalan yorgun hayallerimden sözün ona kendime bir dünya yarattýðým eriþilmez bir ukde aþký vecize yapan bir imgede belki de kýrýk tekerinde döngünün varsa yoksa aþký hicvettiðim o peyzaj o pencere bir saksýda yaþamaya mecbur kýlýnan mor menekþemin aslýnda hapsolduðu da deðil hapsinde cihanýn nihayetinde kulluðuma kefil ve itiraz ettiðim kadar da yalan dünyanýn yanýk kokan sönük ferinde saklý tutulasý bir Iþýk bir Ateþ ve Ýlahi Adaletin Fermanýnda göz süzen renklerin deðil sadece ve sadece renklerin de deðil en çok da beyazýn ve masumiyetin bir hýþýmla çabucak kirletildiði gerçeðinden hareketle harýnda aþkýn hatim indirdiðim yaralý gerçeklerin dahi kabul görmediði bir dünyaya ve yaralý kalbime kefil de deðilim artýk…