Peygamberimiz H.Muhammad Mustafa (s.a.v)in hatırasına ithafen
Hayat hikayesinin 64.bölümü
neydi…
geceye aydınlık taşıyan
ümit sabahından
içten içe tutuşan
uzak şafakların közünü geceye serpen
ayın kıvrımına tutulup kalan burukluk
neydi…
cenge adanmış ayazların derununu dolduran acı
bir teselliydi bedri sahraya düşen yağmur
göz pınarlarından inzal hüzünler ışığı
iki göz
iki ayn
göklüydü ay
elçilik ederdi ötelerin ışığına
tilavet ederdi nurun kaynağını
güneşi izler
sabahı özletir
incelip bazen hilal olurdu
susar lal olur
bedir olur kal olurdu
neydi…
güzelin üzerimize düşen gölgesi
kendisine değil
başkasına baktırmak için başımızda dolanan
arza bağlı semaya asılı gece yolcusu kimdi
miracın göğe vuran resmi
bir arzlının semalara ağışının nişanesi
gece yürüyüşçüsünün hatırası
isra şavkı
nurun ala nur
neydi…
haşre dek şahadete hüküm giymiş
ab-u hayat kadehindeki iksir miydi
bir mücahidin gözyaşlarıyla suladığı bir çiçek mi
bir avuç toprak mı
bir avuç kum mu
kimdi...
bedrin ıssız çöllerinde ıstırabı emerek büyümüş
nazenin bir gonca gül mü
vadinin kıyısında açmış
ayın ondördü zambaklar mı
yoksa biz dikenler miydik
yalnız bir gül hatırına gül bahçesine ekilen
gülşenin de bir gül yüzünde ihyalandık
hayat iksiri öylece dolandı yüreğimizi
tenimizde öylece
kızıl utanç goncaları açtı
kimdi…
tebessümü gül yaprağından dudağımıza devşiren
aşklarımızı gül yanağına deviren
gül yüzünde
güle bakıp güle döndüren
hey siz
bedre uçan ebabiller gördünüz mü
yaralı süvariler geçerken buralardan
daruşşifalara doğru kehkeşanlardan
seherler ve sabahlar boyu şeydalanırken
şeydalanırken çöl kumları
cennet bekleyen mücahitleri gördünüz mü
öyle bir lütuf ki onlara vaat edilen
tek miskali
ali makamlarını satın alır cennetin
güzellerin En Güzeli
ona muhabbet eyledi
onu Muhammed eyledi
onun yüzünü gül eyledi
değil mi ki, önceleri hiçbir şey yoktu
değil mi ki, var edilmişler varlığa yüz buldu
öyleyse bu varlık gülşenine önce
gül yüzü düştü
bir ihsan ki...
beşiği ab-ı hayat sükunetiyle süslenen
müjdeler büyür hendesesinde
öyle renkli güzellikler yansır ki güneşten
her biri ,bir hikaye anlatır bedrin çöllerinden
her şahadetle müjdelenenleri
neydi…
yumuşacık mehtaplarda suların tenini okşayan
tatlı ürpertiler bırakan
dağ yamaçlarına
kederli inleyişlerin ahını
ümitli yakarışların toprağını
bembeyaz ışığıyla besleyen
içimizin göğe asılı sevdalarına
ayna olan
mah olan
ondandı
kalbin rengi damlarken damla damla
al al nakışlar vururken ru-i zemine
sevinçtendi bil ki
yanağa düşen her güneş parıltısı
boyunlara asılan her yeni madalyon
hep bir adım önde gidenler
hep bir adım önde yürüyenler
O'na doğru
*
mücahitlerin sayısı az,
amma iman ve cesaretleri sıradağlar gibiydi
istinat noktaları kainatın Sahibi idi
reisleri kainatın efendisi hz. muhammed idi (a.s.m.)
böyle bir ordu elbette
her şeyi göze alarak müşrik ordusuna karşı koymaktan
çekinmeyecek ve korkmayacaktı
resul-i ekrem
sevinç içinde, ümit dolu bir seda ile
mücahitlere şu müjdeyi verdi
yürüyün ve Allah`ın lütfü ile şad olun
işte kureyşin tek tek düşüp uzayacağı yerleri
şimdiden görür gibiyim
bu konuşma mücahitler üzerinde
derin bir tesir icra etti
heyecanlarını kat kat arttırdı.
bedir`e doğru şevkle yürümeye başladılar
islam ordusu
cuma gecesi yatsı vakti
bedir yakınına geldi
resül-i ekrem efendimiz
şu küçük tepe yakınındaki kuyu başında
bir takım bilgiler elde edeceğimizi umarım
buyurduktan sonra
hz. ali, zübeyr bin zvvam, sa`d bin ebi vakkas gibi
sahabeleri oraya gönderdi
o sırada müşriklerin sucuları
su taşıyan develeriyle birlikte kuyunun başındaydı
mücahitler onlardan bazılarını ele geçirdiler
huzura getirildiklerinde efendimiz kendilerine
bana, kureyş hakkında malumat veriniz… dedi
onlar, vallahi, şu gördüğün kum tepesinin
en yüksek, en uzak tarafındadırlar…dediler
resul-i kibriya efendimiz,
o topluluk ne kadar vardır
pek çok …diye cevap verdiler
efendimiz tekrar
onların sayıları ne olabilir
bilmiyoruz. cevabını verdiler
peygamber efendimiz
onlar her gün kaç deve kesiyorlar
bir gün 9, bir gün 10 dediler
resulullah
onlar, 950 ile 1000 kişi arasındadır… buyurdu
sonra,
içlerinde kureyş eşrafından kimler var .diye sordu
müşrik sucular kureyş ileri gelenlerinden
bir çoğunun ismini sıralayınca
resul-i ekrem ashabına dönerek şöyle buyurdu
işte mekke,
ciğerparelerini size feda etti
bedir`e vardığı gece peygamber Efendimiz,
inşallah, yarın sabah filanın vurulup düşeceği yer şurasıdır
inşallah, yarın sabah filanın vurulup düşeceği yer şurasıdır
işte şurasıdır
şurasıdır.
elini o yerlere koyarak
müşrik kureyş reislerinden her birinin
nerede katledileceğini birer birer gösterdi
hz. ömer der ki
onlardan hiçbirisi
nebiyy-i ekremin elini koyduğu yerlerin
ne ilerisinde,
ne de gerisinde vurulup düşmediler
resul-i ekrem efendimiz
karargahın nerede kurulmasının daha uygun olacağını
ashabıyla görüştü
otuz üç yaşlarında bulunan hubab bin münzir ayağa kalktı
ya resulallah..biz, harpçi kimseleriz
ben, bütün suları kapatıp,
bir tek su menbaı üzerine karargah kurmayı uygun görürüm.
ya resulallah…burası, sana
Allah`ın emrettiği,
bizim için ileri gidilmesi
geri çekilmesi caiz olmayan bir yer midir
yoksa, şahsi bir görüş neticesi,
bir harp tedbiri olarak mı seçildi.
diye sordu
resul-i kibriya
hayır…şahsi bir görüş neticesi,
bir harp tedbiri icabı olarak seçildi
bunun üzerine hubab şöyle dedi
ya resulallah …burada karargah kurmak pek muvafık değildir
siz, halkı hemen buradan kaldırınız
kureyş kavminin konacağı yerin yakınındaki
su başına gidip konalım
ben orayı bilirim.
orada suyu bol ve tatlı bir kuyu vardır
onun gerisindeki bütün kuyuları kapatalım
sonra bir havuz yapıp onu su ile dolduralım.
sonra da müşriklerle çarpışalım.
biz, susadıkça havuzumuzdan içeriz.
onlar su bulup içemezler
zor duruma düşerler
peygamber efendimiz (a.s.m.)
ey hubab, doğru olan görüş
senin işaret ettiğindir buyurarak
hemen ayağa kalktı,
mücahitler de derhal ayağa kalktılar
kureyş müşriklerinin konacakları yerin yakınındaki
suyun altına kadar gittiler
sonra
peygamber efendimizin emriyle kuyular kapatıldı
bir havuz yapılıp içerisi kuyu suyu ile dolduruldu
içine de bir kap konuldu
bu arada,
sa`d bin muaz hazretlerinin teklifi ile
resel-i ekrem için hurma dallarından
bir gölgelik ve çadır yapıldı
efendimiz, gölgeliğin altına
hz. ebu bekir`le birlikte girdi
sa`d bin muaz hazretleri de kılıcını takınıp
ashab-ı kiramdan bir kaç zatla birlikte
gölgeliğin kapısı önünde nöbet beklemeye başladı
efendimiz, bedir`e gelir gelmez ordusunu harp nizamına soktu
ordu saf ve hatlarını dikkatle kontrol etti.
sonra da her mevzideki grup için bir kumandan tayin etti
müslüman kuvvetler,
muhacirler, evsliler ve hazreçliler olmak üzere
üç kısıma ayrıldılar
her biri açtıkları kendi sancakları altında toplandı
muhacirlerin sancağını mus`ab bin umeyr,
evslilerinkini sa`d bin muaz,
hazreçlilerinkini ise hubab bin münzir hazretleri tutuyordu
efendimiz, bütün bunlardan sonra
ordusuna şu talimatı verdi
hatlarınızı bırakıp ayrılmayınız
bir yere kımıldamadan yerlerinizde sebat ediniz
ben emir vermedikçe savaşa başlamayınız
oklarınızı, düşman size yaklaşmadan kullanıp israf etmeyiniz
düşman kalkanını açtığı zaman okunuzu atınız
düşman iyice sokulunca elinizle taş atınız
daha da yaklaşırsa mızrak ve kargılarınızı kullanınız
kılıç en sonunda,
düşmanla göğüs göğüse gelindiği vakit kullanılacaktır
mücahitlerin her biri
bulunduğu yere taş yığınakları yapmıştı
müdafaa harbinde bulunacak müslümanlar için bu,
çok işe yarayacaktı
düşman bundan mahrumdu
çünkü, taarruz taktiğini uyguluyordu
hücum esnasında çok çok bir kaç taş taşıyıp atabilirlerdi...
harpten bir önceki geceydi
efendimiz, kendisi için yapılan gölgelikte idi
bütün gecesini
Kadir-i Zülcelale ibadetle geçirmişti
Rabb-i Rahimine ellerine açarak
kainatı ağlatacak kadar hazin
arz ve semaya göz yaşı döktürecek kadar tesirli
şu duasını yaptı
Allah`ım
Bana yaptığın vaadini yerine getir
Allah`ım
bu bir avuç müslüman mücahit helak olursa
artık sana yeryüzünde ibadet edecek kimse kalmaz
resul-i kibriya vakit namazlarında da
aynı duayı tekrarlıyordu
bu duayı duyan mücahitler
heyecanlarından yerlerinde duramaz hale gelmişlerdi
o sırada, müşrik ordusu da bedir mevkiine çıkıp geldi
manzara oldukça düşündürücü ve ibretliydi
birbirleriyle amansızca çarpışacak olanların çoğu akraba idi
kardeş kardeşle, baba oğulla,
dayı yeğenle kıyasıya vuruşacaktı
efendimiz de gölgelikten çıkarak,
ordusunu son bir defa dikkatle teftişten geçirdi
her şey istediği gibi düzgün ve intizamlı idi.
ne var ki, düşman sayıca ve silahça üstündü.
zahire bakılırsa, müsavi bir mücadele verilemeyecekti
mücahitler, asla ümitlerini yitirmiyor,
harbin her şeye rağmen
lehlerinde neticeleneceğine gönülden inanıyorlardı
harp adeti üzere, önce her iki taraftan
teke tek çarpışacaklar ortaya çıkacaktı
müşrikleri heyecana getirmek için
ortaya atılan amir bin hadremi
harp usulune muhalefet ederek
mücahitlere doğru bir ok attı
ok, muhacir müslümanlardan mihca hazretlerine
isabet etti
islam ordusu ilk şehidini verdi
resul-i ekrem,
mihca`, şehidlerin efendisidir… buyurarak
islamın ilk şehidini tebcil etti
mihca hazretlerinin şehadeti
havayı birdenbire elektriklendirdi
müşrik ordusundan babiaoğulları utbe ile şeybe
utbe`nin oğlu velid ortaya atılarak meydan okudular
beni neccar`dan afra isminde bahtiyar kadınının
yedi oğlu vardı ve yedisi de bedir`de bulunuyordu.
onlardan ikisi muaz ve avf ile
resulullahın şairi abdullah bin ravaha hazretleri
onlara karşı çıktılar
resul-i kibriya
bu ilk çarpışmada
ensarın müşriklerle karşılaşmasını arzu etmiyordu
müşrikler, Siz kimlersiniz diye sordular
onlar, ensardan filan ve filanız ...diye cevap verdiler
müşrikler bizim sizinle işimiz yok
biz, abdülmuttaliboğullarından,
amcalarımızın oğulları ile çarpışacağız..dediler
sonra da efendimize hitaben,
ya muhammed ..sen, bizim karşımıza
kavmimizden dengimiz olanı çıkar …diye konuştular
bunun üzerine resul-i ekrem
ensar gençlerine saflarına dönmelerini emir buyurdu
kendilerine dua etti
sonra da
kalk ya ubeyde
kalk ya hamza
kalk ya ali diye emretti
resul-i kibriya efendimizden emir üç kahraman sahabi
derhal kalkıp meydana çıktılar
miğferli oldukları için utbe onları tanıyamadı
kendinizi tanıtınız da dengimiz olup olmadığımızı bilelim
dengimiz iseniz sizinle çarpışalım.diye seslendi
üç kahraman sahabi de isim ve şöhretlerini söyleyince
müşrikler, evet, sizler bizim şerefli denklerimizsiniz,
deyip kılıçlarını sıyırdılar
hz.ubeyde bin haris, utbe bin rebia ile
hz. hamza dengi şeybe bin rabia ile
hz. ali ise velid bin utbe ile çarpışacaktı
iki taraf, cenge hazır,
kiminin ok yayı elinde
kiminin eli kılıcının kabzasında olduğu halde,
bu bahadırların vuruşmasına göz dikip
temaşaya durdular
teke tek vuruşma şimşek sür`atiyle başladı
hz. hamza ile hz. ali birer hamlede
hasımlarını yere serip öldürdüler
snra da hz. ubeyde`nin yardımına koştular
utbe`nin de işini bitirerek,
ubeyde hazretlerini alıp
resul-i kibriyanın huzuruna geldiler
ayağından yaralı, kanlar içinde olan hz. ubeyde
peygamber efendimizin huzuruna geldiğinde
ya resulallah, ben şehit miyim diye sordu
resul-i ekrem
evet, şehitsin
ve yerinin cennetü`l-firdevs olduğunu söyledi
bu müjdeyi alan ubeyde hazretleri
ayağının kesilmesini hiçe saydı
din-i islam uğrunda çektiği eza ve cefalardan dolayı
asla üzülmediğine dair güzel beyitler söyledi
yarası fazlasıyla ağır olduğundan
bedir`den dönülürken yolda vefat etti
oraya defnedildi
adamlarının birbir yere serildiğini gören müşrikleri
büyük bir dehşet sardı
birdenbire ne yapacaklarını şaşırır hale geldiler
ebu cehil onları teselli etmeye ve toparlamaya çalışıyordu
redfer
