Yorgun iklimin nidalarýna uyandým bu sabah:

Duydum ki; þehre bayram gelmiþ.

Oysaki þiirlere de gelmeli idi bayram ve yüreðimde solmamalýydý gülücükler.

Seslerin izini sürdüm ve yaðmur düþtü payýma.

Sessizliðin gizinde ise sürüklendim ve yorgun fýsýltýlar biriktirdim gönlümde…

Þecerem.

Ve simyam.

Ve simamdaki gölgeler.

Aþkýn tokuþtuðu iklimde saklý bir hüsraným ben ve geviþ getiren sözcükler deðildir asla güzergâhým bilakis betimlemeye muhtaç imgeler ve solumdaki feryattýr peþime düþtüðüm peþine düþülesi belki de umuttur çöken omuzlarýma eklenen küfeler ve dimaðýmda dans eden düþünceler.

Bir duygu ýrmaðýnda yýkandým bu gün ve günün erken saatlerine sýðýndým seneler sonrasý bir bayram sabahý kapýmý çalan kimdi sahi?

Ne fark eder ki yorgun ruhun yetkin elemin yâd edilesi mazimin ardýndan baka kaldýðým bakaya kaldýðým ömrün vaatleri mi sahi gönlümdeki perde…

Ucu açýk sorular ve ünler ve imler ve redifler.

Arayýþýndayým mutluluðun ve huzurun.

Andýðým dünüm ve mutlu addedilen çocukluðum bense beynamaz bir rüzgâra denk düþtüm uzun zamandýr ve içimde þerit deðiþtiren duygular var müdavimi olduðum ve muadili olduðum uçurumlar var gözümü sakýnsam da göze geldiðim ve sözümün özümün bir olduðunun insanlar için asla bir önemi yok.

Sabaha ötenazi yaptým ve geçiþtirdim saatleri.

Öðleye yakýn bir hayalin peþine düþtüm ve bir kere daha çaldý kapý.

Çalýntý bir sima iken yüzümün eþleþtiði ve baþýna buyruk bir acý iken içime esen.

Sinem yaralý.

Simam solgun.

Þiarým mý?

Neyleyim bu saatten sonra varsýn olsun sevgi ve umut þiar edindiðim yine de yetmez ve þiirlerle dikerim ben yüreðin söküklerini.

Solumdaki lal alfabe: günü öðüttüm dünümle övündüm misal ve cereyan eden hüznüme þerh düþen iklim ve yorgun nidalar ve þehri teslim alan saðanak.

Sadýðým ben oysa hayata.

Sað kaldýðým sürece solumla yaþayacaðým madem.

Yaþ alsam da yasým da çocukluk na’þým da dünümde kaykýlmýþ bir rozet gibi beni ve ismimi ve soyaðacýmý taþýmakta.

Taþkýnlara mahal veren bir akþamüstü.

Aþkýn kudreti ve sihri:

Ýyi de kimi daha seveceðim bu saatten sonra ve yiten zamanýn ardýndan su mu dökeceðim hem gözümdeki yaþlar yetmedi mi daha?

Denden çektiðim bir gün daha ve adý bayram.

Darasý yüreðin ve dimaðýn tutulan nutku.

Sözcükler badem þekeri ve yalnýzlýk baklava tadýnda kaç kat hamurdan açýldýysa artýk elbet yüzüm gözüm açýlmadý bu güne deðin madem ben de matemimle serilirim mabedime.

Geçkin zaman.

Taþkýn insan evladý.

Aþk ise kayýplarda belki de en ayýp sözcük addedilen çocukluðumdan bu yana iyi de ben kimseden izin almadan çok ama çok sevdim: hem insanlarý hem aþký sevdim ve tanýdýk bildim bu duyguyu çocukluðumdan beri ve ilk aþka düþtüðümde henüz çocuktum ve ruh ikizim bellediðim rahmetli babaannem.

Sözcükler kaskatý zihnimde.

Anadan üryan acýlar batýlýn gizinde.

Hazanla karýþýk ilkbahar sözcüklerin ve yüreðin nezdinde.

Bir feryatsa içimde asýlý.

Bir fýsýltý ise kulaðýma gelen.

Bir mintansa þiir en alasýndan.

Bir yitim ise ömür en devrik cümle ve tümleç adý isyankâr ve düþbaz bir isyanda tavan yapan.

Ve iþte pergelleri açtým ve iþte acýmýn ve yüreðimin tam ortasýna sapladým kalemi.

Mizacýmla barýþýk.

Nirengisi iken ömrün.

Mihenk taþý dünün.

Öykündüðüm mü yoksa öldürdüðüm mü?

Ölümsüzlüðe nazire eden kalemimle dans ettiðim…

Oysaki…

Oysaki bayram bizim buralara uðramadý bu gün ve yarýn da ve öbür gün de…

Öykümse yeni baþlýyor özverimle nabzýný tuttuðum ömrün hem keyfimin de kâhyasý deðil hiç kimse en çok da hiçlik makamýnda ruhumu ve yüreðimi yaþla ve yaðmurla yýkadýðým ve söz aldýðým bir meclis deðil asla mutluluk elbet elbet…

Bayram bizim buralara uðramadý bu gün.

Yine de herkesin bayramý mübarek olsun ve yolunuz düþerse sevgiye ve umuda ve iman gücüne elbet beklerim kalbime aslýnda gelmeseniz bile ne fark eder çünkü ben sizi durduk yere sevdim ve bekledim ve öznemle ve öykümle baþ koydum bir kere hayata ne de olsa beylik bir sevgi ve umut deðil benimki bilakis yüreðimden ve ta içimden gelen…

Hayýrlý bayramlar dilerim, efendim…