Kabullenmiþliðin efkârý saklýydý çöken dizlerinde hani nerede ise diz dizeydi dünün skalasýnda yorgun bir savaþçýnýn da çýðlýydý adeta göðün arka penceresinden sarkan o sarmaþýk misali üzüncün de bekasýydý yarýndan hala nasýl oluyor da umudu kesmediði.

Sözcükler rahmetin taþkýnýnda saðanak misali yaðýyordu ne de olsa bulutlarýn çeperinde saklýydý hüzün damlacýklarý ve kenetlenmiþ ellerinden sýzan dualarýna sýký sýký sarýldý.

Sancýlý bir yol olmaya meyyal döþünde hayatýn…

Sanrýlý bir de izlekti madem matemin ihbarý ve evet, iþte yeniden baþlamasý için sebep mi yoktu?

Aþkýn asasýna tapýnan bir iç çekiþ, ruhun da yorganý iken vicdanýn tortusu ve künyesinde saklý tuttuðu ismi o deliþmen rüzgârýn.

Koyu gözleri gecenin, lanetin izdüþümüydü bir de bakaya kalan ömürden sýzan hayaller ve tutunup tutunacaðý dala tüneyen onca kalabalýk aslýnda çehresinde saklýydý izdiham: öyle ya, yoðun bir bulut kümesi anlýk öfkesinden doðan huzursuzluk ve sevdalý yüreðinde fink atan heceler belli ki kuþlarýn nasiplenip nasipleneceði her lokma aslýnda evrenin sunumu ile kendisinin de vesile olduðu bitimsiz bir hegemonya idi.

Göðün bitimi yoktu ki ömrünü güncellesin.

Aþkýn da izdihamý idi beyitler kadar kýsa ve uzun hani nerede ise adam boyu bir sersemlik o künefe tadýnda yalnýzlýðýn, aþk da isyan da aryalar kadar tutkulu ve coþkulu idi.

Bir kez dahi minnet etmemiþti haricindekilere ama halveti yüreðin de illet bir boþluktu belki de mezarýna talipti yeis yüklü gece nihayetinde gidebileceði hiçbir yer yoktu.

Guguk kuþuna özenirdi bir zamanlar ne de olsa asla bir evi olmamýþtý ve küçüldükçe küçülürdü sýðmak adýna guguklu saate sonra da inzivaya çekilen yelkovanla akrebin arasýna girer ve onlarýn sataþmalarýndan fýrsat bulduðu her çeyrekte uzun uzun yutkunurdu ne de olsa dakikalar ve de umut ondan sorulurdu.

Sýkýca sarýldý bedenine.

Hissetmiyordu oysa.

Ýçinden geçenleri unutmaya çalýþtý belki de kaderdi unutmasý gereken ve kederdi, esefle yüreðini bozguna uðratan.

Bir aðaç dibine dahi razýydý yeter ki rahmetini esirgemesin Yaratan.

Bir aðaç kovuðuna sýðmayý arzuladý ve de görünmemeyi.

Rüzgâra atýfta bulundu telaþla.

Aþký sýrdaþ bilen gök kuþaðýna sokulup da sekizinci renk olmayý diledi.

Rabbi tek sýrdaþýydý bir de matemi.

Aþkýn saðanaðýnda ýslanmayý istemiþti hep ve konuþlu olduðu yalnýzlýðýn bir gün ýskartaya çýkýp da benliðiyle tamamlanmak belki de evreni tamamlamak.

Müzmin duygulardý hep onu öne fýrlatan oysaki arkada kalmak istiyordu bir de görünmemek hem belli mi olurdu, gün gelir de herkes ona hürmet ederdi.

Aþkýn kazdýðý mezarda doðmuþtu Hülya.

Hülyalara boðulan annesi nihayetinde kendi kanýnda boðulmuþtu ve ona sahip çýkan kimseler de olmamýþtý.

Tam çýkacaktý ki menzilden otobüs son duraða vardý ve otobüste kalan son yolcu olmanýn verdiði rehavet ile tam da uyuya kalmýþken seslendi otobüs þoförü:

‘’Son durak. Yolcu kalmasýn lütfen.’’

Kocaman otobüste kala kala bir baþýna hani neredeyse gidip eteðine yapýþacaktý þoförün:

‘’Amca, ne olur beni evine götür. Bak, ses de etmem. Kývrýlýr bir köþeye uyurum. Gün doðar doðmaz da çýkar giderim ve AKBÝL’imle tüm gün devri âlem yapar nihayetinde de…’’

‘’Kýzým, hadi in artýk. Evine git de…’’

Adamýn lafýný tamamlamasýna izin verse miydi acaba ya da gidip yalvarsa mýydý?

‘’Beni de götür.’’

‘’Ne dedin? Duymadým, kýzým. Meslek hastalýðý iþte sonunda kulaklarým duymaz oluyor mesaim bitti mi. Senin de yolculuðun burada bitti iþte küçük haným. Bak saat kaç oldu.’’

Saati duyar duymaz yurt odasýndaki guguklu saati geldi aklýna Hülya’nýn. Aslýnda yurt müdiresinin odasýndaydý saat lakin her saat baþý sýrf guguk kuþunu görmek adýna odayý ziyaret etmesinden anlamýþ olmalýydý ki kadýn, nihayetinde saati Hülya’ya hediye etmiþti.

Oysa artýk ne odasý vardý geride kalan ne de bir saati üstelik hayali bile yoktu artýk. Sanmýþtý ki; yurttan atýldýðý gün yeni bir hayata baþlayacak… Sanmýþtý ki; rahmetli annesi onu sahiplenecek. Gitmiþti gidebildiði yolu ve kaç kere de yolu mezarlýða düþmüþtü hatta iki geceyi üst üste mezarlýkta geçirmiþti ta ki; mezarlýk bekçisi onu fark edip kovalayana kadar.

‘’Amca…’’

‘’Sen hala burada mýsýn? Söyle ne diyeceksen de de ben de evime gidip dinleneyim.’’

‘’Yarýn görüþürüz umarým, þoför amca.’’

Yarýn olacak mý ki? Yarýný kurgulayan bir Tanrý varsa ben neden lanet bir guguk kuþu kadar þanslý deðilim?

Belki de bir þans kuþu hani yeni yýla yolu düþen bir talih gibi ya da bir talihli…

Yoksa bir aparat mýydý kader bir de kederle sözlenip kendini evrene armaðan eden yalnýzlýk ama ölülerle dolu bir yalnýzlýk hele ki çýkmadýk candan nasýl ki ümit kesilmiyor…

‘’Kimin kimsen yok mu kýzým senin?’’

‘’Olmaz mý amca? Elbette var bir de beni bekleyen…’’

Bekleyen.

Beklenen…

Beklemeye deðer mi peki?

Bir eksik bir fazla…

Eklenen yeni insanlar bir de eksilen belki de yüzüne bakmaya dahi tenezzül etmediðimiz insanlar daha doðrusu insan yerine koymadýðýmýz…

Ya da bir gazete kâðýdýnýn ardýna gizlenen ölü bedenler; ölümün sebebinin ne olduðu tartýþýlýrken asýl tartýþmamýz gereken konu; neden onlara sahip çýkmadýðýmýz…

‘’Baba, bak ne güzel bir saat. Alalým mý dersin?’’

‘’Çok pahalýdýr ama yine de bir soralým bakalým.’’

‘’Hoþ geldiniz. Neye bakmýþtýnýz?’’

‘’Þu guguklu saatin fiyatýný soracaktým gerçi ikinci el ama yine de pahalý olduðunu düþünüyorum.’’

‘’Yo, hayýr, hiç de pahalý deðil bilakis çok ucuz yeter ki elden çýkarayým. Çalýþýyor ama guguklu kuþ içeride mahsur kalmýþ yani, anlayacaðýnýz uygun fiyatý hem çocuðunuz için de farklý bir oyuncak olduðu tartýþýlmaz.’’

‘’Elime alabilir miyim? Hani, yakýndan bir bakayým. Burada bir þey var sanýrým. A, düþtü bile yere.’’

‘’Sanýrým eski sahibinin bir resmi gerçi getiren yaþlý bir kadýndý ama…’’

‘’Bu, bir çocuðun resmi ve ben bu çocuðu tanýyorum.’’

‘’Ýnsan insana benzer, efendim. Yýrttým attým bile. Hey, nereye gidiyorsunuz?’’

‘’Baba, hani guguklu saati alacaktýn bana.’’

‘’Bu saatin zaten bir sahibi var. Aslýnda vardý.’’