Bir filmde geçen replikte söyle deniyordu ‘’ Hayatým gözlerimin önünden bir film þeridi gibi geçti ama içinde ben yoktum ‘’ Baþkalarý için yaþanan bir ömrün acý bir özeti idi bu. Oysa ki her insanýn bir yaþam biçimi vardýr. Bu onu özgün kýlan, kýymetlendiren yada kýymetsizleþtiren bir haldir.

Kimisi bu özgün ve özgür hali ile yaþayarak mutlu olurken, kimisi de toplumla uyum (!) saðlamak adýna  kendi olmaktan uzaklaþarak baþkalarý için yaþar. Kendinde deðil baþkalarýnda ömür sürer.

Etrafta o kadar çok baþkalarý var ki, kimisi hayatýnýn ortasýna kadar , kimisi hayatýn sonuna kadar bu baþkalarý için yaþar. Buna sebep, bazen eþ, bazen çocuk ,bazen anne baba, öðretmen, patron , bazen de en deðer verdikleriniz olur .

Baþkalarý için yaþamak, asla ki  bencil olmak, baþkasýnýn derdi ile dertlenmemek deðildir. Elbette ki, ister tanýdýk olsun ister olmasýn baþkalarýna  yardým etme ,zor zamanda yanýnda olma, empati gösterme alkýþlanasý bir erdemdir. Burada kastedilen hayatýndaki bütün motivasyonu ‘’ baþkalarý üzülmesin ‘’üzerine olan, kendini ihmal edip  hatta yok sayarak, tüm süreçleri buna göre ayarlayanlardýr.

Baþkalarý için  yaþamak öyle bir girdaptýr ki,  kiþinin mutluluðunu ve özgürlüðünü baltalayan bir yaþam biçimidir, Ýnsanýn kendisi olmasýna izin vermeyen, bireysel kimliðini ifade etmekten alýkoyan bir yolculuktur. Kendi yaþama hakkýndan vazgeçiþin diðer adýdýr bu.

Aklýnýn , yüreðinin ve inancýnýn gösterdiði yolda deðil , baþkalarýnýn diktiði oklarý takip eden çizgide yürümektir. Kendi hayatýnýn yönetmeni olmaktan  ziyade figüraný olmayý tercih etmektir. Ötekilerin onayýný almaya odaklanmýþ, iyi insan olma arayýþýdýr.

Her zaman ve þartta etrafýndakilere faydalý olmayý, onlarla hep mutlu  olmayý yaþam felsefesi haline getirmiþ insanlarýn , aþýrý fedakarlýklarýnýn gerçek hayattaki karþýlýðýdýr bu. 

Baþkalarý için yaþamak, hayýr diyememenin baþka rengi, sýnýr çizememenin öteki kokusudur .

Baþkalarý için yaþamak, hayatý ertelemenin diðer yüzüdür. Hep içlerde ukte býrakan hobilerinden, sevdiði mesleði yapmaktan, mutlu olduðu yerde yaþamaktan, bireyse hedeflerinden ve ideallerinden vazgeçiþin rengarenk kostümüdür o.

Önceliði baþkalarýnýn memnuniyetine veren ve kiþiyi giderek yalnýzlaþtýran bu yaþam þekli hayatý kendiyle çeliþerek ve yarým yamalak yaþamaktýr. Fedakar olduklarýna inanan ve takdir edilmek isteyen insanlarýn kendi acizliklerine bulduklarý bir bahanedir bu.

Ýnsanlarýn içinde çileler çektiði en büyük cezaevi, ‘’baþkalarý hakkýmda ne düþünür ?’’ hapishanesidir. Buradakiler, baþkalarý için yaþayan, zincirlerini ötekilere kaptýran ruhlarý yara almýþ hükümlülerdir.

Baþkalarý için yaþayanlar, kendi benliðini  yitirmiþ , özüne yabancýlaþmýþ, özgüveni erozyona uðramýþ ve daha da kötüsü bunun farkýnda bile olamayan acýnasý insanlardýr.

Onlar ki, mutluluk nedir bilmez. Yasadýklarý kendi  mutluluðu deðil, baþkalarýnýn mutluluklarýnýn  bir istasyonudur. Onlar, kýsacýk yaþamlarýný ‘’el alem ne der’’ eksenli yaþayarak  zihinlerini ve bedenlerini tüketerek geçirirler.

Yaþamanýn girdabýna kapýlan ve sosyal baskýyla kýþkýrtýlan bu insanlar, hayatý kendilerine zindan eden, kendilerini psikolojik tükenmiþliðe iten mutsuzluk abideleridir.

Küçükken ailede beklentinin fazla olmasý, yanlýþlara tahammülsüzlük ve ilgi azlýðý baþkalarýna göre yaþamaya iten zehirli oklardan bazýlarýdýr.

Onlar mutlu olsun, þunlar iyi olsun, öteki üzülmesin , diðeri kýrýlmasýn diyerek yol alýnan bu süreçte, insan arttýk kim olduðunu unutup, ‘’ben hayattan ne istiyorum ?’’ sorusunu bile sormaz hale gelir.

Baþkalarý için yaþayan insan, herkesin her þeyi olmak istercesine çabalayarak kendini tüketir. Duygusal yorgunluðu artýp fiziksel aðrý verene kadar uðraþýp didinir. Bu aðrýlarý dindirmek için baþkalarýnýn yanýna gider ama umduðunu bulamayýp hüsrana uðrar. Baþkalarý için yaþayýp, yalnýz olarak ölür.

Ýnsaný basitleþtirip kýymetsizleþtiren bu tür  eðreti yaþamlardan kurtulmak için bir adým öne çýkmak  ve  cesurca‘’ bu hayatta ben de varým demek’’ demek gerekir. Kendi ihtiyaçlarýný en az baþkalarýnýnki kadar deðerli görmek, özgürlüðün anahtarýdýr. Unutmayýn , elimizde baþkalarý için yaþanacak bir ‘’joker hayat’’ daha yok !

.

.

.

.