Mevsimin kibri gibi kabarmýþ bulutlar týpký içim içime sýðmazken eþkâlini çizmek hayatýn ve nice gel-git ki tahayyül etmesi yaþamaktan da zormuþ ve nihayetinde gýpta ile baktýðým gökyüzü týpký göz ucuyla beni süzen Nurten gibi.

Ellerimde kinayeler ve aklýmýn uçlarýnda hayaller…

Yaþýmý hatýrlamýyorum aslýnda ismimi de.

Artýk kim unutmuþsa beni ortalarda bir yerde ve Nurten’i da önceden görmüþlüðüm yok sadece hýrkasý yabancý deðil bana ne de olsa kaybolduðumda üstümde olan hýrka Nurten’inkinin týpkýsýnýn aynýsý.

Ýzah edemediðim nice duygu var ve menþei olmayan sayýsýz acý elbette maziyi deþsem de bir sonuç elde edemiyorum belki de hatýrlamak istemiyorum ama ýsrar ediyor herkes bana ve bir þekilde yaþýmý öðrenmek istiyorlar.

‘’Çok yaþlýyým’’ desem de inanmýyor kimse belki de yaslý olduðumu itiraf etmeliyim ve artýk nerenden düþtümse buraya týpký yaz elmasý gibi dalýndan firar eden.

Belki de bir bülbül gül bahçesinde kaybolan.

Nifak sokanlar var günle arama yine de ihtimal vermiyorum kötü olduklarýna ve her birine gidip sarýlýyorum.

Sýnýrlarým belki de ihlal edilen ya da halkasý olduðum o zincir hani sýký sýkýya baðlý olduðum ve ben biliyorum bir kör kurþun olduðumu hele ki o kör noktada saklý ilk ve son sýr olduðumu da biliyorum.

Sevilmenin çocuðuydum üstelik ben iyi de bu nereden aklýmda kalmýþ ki? Belki de reenkarnasyona inanmalarý adýna ben sabit bir katsayý olma özelliðimle denklemdeki yerimi almalýydým.

Þimdi ifa ettiðim ne ise… ifþa edeceðim ne varsa aklýmýn sýnýr ötesinde saklý olan derken izah etmem adýna baský uygulanýrken.

Sevecen kimliði yurt müdürünün: sahi, adýný neden söylemedi ki kimse? Yine de ona sevgili kelebeðim demek istiyorum ve kelebek kanatlarýna dokunuyorum. Sonra ne mi oluyor? Firar ediyor ansýzýn ve nereye uçtuðunu da takip edemiyorum.

Sayýsýz terk edilmiþ çocuk ve kelebek kanatlý yurt müdürüm…

Sahi, ne çabuk sahiplendim bu ortamý yoksa kaybolduðumu unutup üstüne bir bardak süt mü içeceðim o ilk geldiðim anda bana taktýklarý ismi bile içselleþtirip kabul mu edeceðim istenmeyen çocuk olduðumu ve geride kalanlar…

Saklý tuttuðum bir geçmiþ mi var da ben itiraf etmemek adýna direniyorum yoksa burayý çok mu sevdim? Ya, beni sevecekler mi? Düþünmesi bile güzel hem her gece sütümü de içeceðim madem yatmadan evvel… sahi, çizgi film seyretmeme izin verirler mi? Hangi çizgi film kahramanýydý en sevdiðim yoksa ben miyim o çizgi film kahramaný?

Ýþte baþladý yine iç çýrpýnýþlarým ve kelebek avýna çýkan bir þehir çocuðuyum belki de köyüne dönme arzusu duyan… iyi de benim ne bir köyüm var ne de þehrin müdavimiyim. Yoksa sýrlarým çok mu ayýp? Hani olur da birileri bir þey söyler sonra da…

Sýzlayan bir þeyler var içimde oysaki içim bomboþ.

Dýþarýdan birileri var belki de içimi keþfetmek isteyen yoksa yurt müdürü beni bir daha görmek istemiyor mu? Hani, az evvel baþýmý okþayan sonra da gözden kaybolan…

Výzýldayan bir þeyler var. Al iþte: pencere açýk kalmýþ ve içerisi sinek dolmuþ. Allah vere de çocuklar için hazýrlanmýþ süt bardaklarýnýn içine düþmese mendebur hayvanlar.

Ýzin mi almalýyým yoksa? Aslýnda ne için izin alacaksam.

Belki de not almalýyým hani etrafýmda gördüðüm ne varsa hatta ve hatta televizyon izlerken seyrettiðim her þeyi bir bir kâðýda geçirmeliyim.

Hayat nasýl da yavaþ geçiyor sanýrým benim de içim geçmek üzere.

Bir ters lale gibiyim belki de tersinden okunan bir kelime gibi aynýyým: mum gibi.

Öyle ya, mum gibiyim ve süklüm püklüm.

Baþýndan da okunsa sonundan da illa ki mum.

Mim, desem nasýl olur peki?

Ya da gözlerine mil çeken bir pervana gibi tavaf ettiðim düzenekte neye denk düþüyorum ki ben?

Sahi, sýram ne zaman gelecek de odama çýkacaðým yoksa benim bir odam bile mi yok týpký öncemin olmadýðý gibi?

Göz pýnarlarým doluyor ve aðýrlaþýyor göz kapaklarým.

Sirenler de çalýyor madem… yoksa bu gün on kasým mý Atamýn vefatýnýn kaçýncý yýldönümü ki herkes saygý duruþunda bulunuyor?

Ve iþte gelip gidenler ne çok. Az evvel sustu sirenler ve cami avlusu yavaþ yavaþ boþalmaya baþladý. Ýyi de kim için toplanmýþlardý ki?

Kulaðýný çekiyor kadýnýn biri:

‘’Allah kimseye yaþatmasýn. Çok vakitsiz çekip gitti çok erken.’’

Giden birileri var demek ki. Ýyi de geri gelmeyecek mi?

Ya, geride kalanlar?

Adýmý da hatýrlamýyorum ki hatta eþkâlimi de. Ýyi de ben en çok kime benziyorum da aklýma gelmiyor bir türlü?

Sözcükler çok frapan. Ýsmi olmayan insanlarsa çok sýradan.

Ýzafi bir yol bu bir de yola gelmeyen duygularým var. Neden terk edildim ki ben? Ya, cami avlusunda toplanan insanlar… kimdi uðurladýklarý ve benim ne suçum var da herkes görmezden geliyor?

Aklýmýn kancalarýnda binlerce düþünce ve askýya aldýðým yarýným ki günüm bile yokken yarýným olsa ne olacak ki?

Azlýðýmla çokluðumla kime denk düþüyorsam…

Ve iþte kulaðýma çalýnýyor misafir cümleler: hani adýmý unutanlar ve unutulmuþluðumu kabuk edemediðim.

O kadýn da kim o kadýn…

Hani az evvel çantamý getirip yurt müdürünün odasýna býrakan?

Kim olduðumu o biliyor mu peki? Eðer biliyorsa niye adýmla seslenmiyor da pislik, diye bahsediyor benden? Sahi, ben, bir pislik miyim? Ýyi de ben sadece küçücük bir çocuðum kimseye zararý olmayan ama demek ki birilerine zarar vermiþim ki benden haz etmiyorlar hatta adýmý bile anmýyorlar.

Kulak kabartýyorum aslýnda duymam için adeta baðýra baðýra konuþuyor o kadýn: o kadýný bir yerden gözüm ýsýrýyor ama yoksa ben miyim unutmak isteyen?

Aklým bir yerlerde takýlý ve týpa týp bana benzeyen bir çocuk avaz avaz baðýrýyor:

‘’Yardým et bana. Su çok derin ve ben yüzmeyi bilmiyorum. Senin gibi deðilim iþte. Sen yüzebiliyorsun ve beni ittin de suyun dibine. Yardým et, yardým et…’’

Kim ki bu firari ses?

Ve babam sesleniyor uzaklardan:

‘’Caným kýzým Sercan, bak ne getirdim sana?’’

Koþa koþa gidiyor babamýn yanýna:

‘’Caným babacým, bir tek bana aldýn deðil mi o yürüyen bebeði bir tek bana?’’

‘’Senden baþka kime alýrým ki baþka caným kýzým? Elbette sana aldým sadece sana aldým…’’

Ya, benim hediyem nerede?

‘’Baba…’’

Babam duymuyor adeta beni ve uzaktan sitayiþte bulunuyor:

‘’Uslu ve iyi bir kýz ol, sana da alýrým elbette lakin bu seferlik sadece kardeþine aldým. Ne de olsa o, senin gibi sözümden çýkmýyor. Hadi, odana git ve derslerini bitir. Yüzmeyi öðrendin ama… yetmiyor iþte. Kardeþin hala yüzmeyi öðrenemese de okulun ve sýnýfýn en akýllý ve çalýþkan öðrencisi üstelik benim de biricik kýzým. Sen, yaramaz ve kötüsün. Anla artýk.’’

Neden kötüyüm ki ben? Yoksa annem de mi benim yüzümden öldü?

Sahi, kim demiþti ki?

Altý üstü çocuðum ben üstelik kötü filan da deðilim.

‘’Ekrem Bey…’’

‘’Ne var Nigar Haným?’’

‘’Çocuða yazýk ediyorsunuz hem annesinin ölümünden…’’

‘’Duymak istemiyorum, Nigar. Hem az evvel geldim kabristandan. Caným yeteri kadar sýkkýn.’’

Sözcükler ip atlýyor týpký tek baþýma ip atlarken ayaðýma takýlan o tosbaða gibi. Sonra da tekmeyle savurdum iþte o gereksiz canlýyý sonra da…

Sercan gördü elbette hayvana ne yaptýðýmý sonra da onu ikaz ettim kimseye söylemesin diye ama sözünde durmadý iþte:

‘’Seni herkese söyleyeceðim. Sen kötüsün ve benim kardeþim olmayý hak etmiyorsun.’’

‘’Sen mi karar vereceksin neyi hak edip etmediðime?’’

‘’Yalancý ve kötüsün hem bana yüzmeyi de öðretmiyorsun oysa sen nasýl da ahenkle yüzüyorsun.’’

‘’Öðretmemi istiyor musun cidden?’’

‘’Yapar mýsýn sahi? Doðru mu?’’

‘’Yarýn, okuldan gelince söz sana da öðreteceðim hem babam gelene kadar çoktan öðrenmiþ olursun da.’’

Sözcükler yakýyor boðazýmý.

Yoksa içime akýttýðým gözyaþý mý?

Mademki annemin ölümünden ben sorumluyum…

Sahi, adým neydi?

Onun adý Sercan ya benimki?

Dadým en son ne demiþti ki bana?

‘’Annen kadar güzel bir genç haným olacaksýn üstelik annenle ayný ismi taþýyan lakin…’’

‘’Ben kötü müyüm Nigar?’’

‘’Kötü olan sen deðilsin; kötü olan…’’

‘’Susma söyle, Nigar? Adým ne benim?’’

‘’Baban az sonra gelecek ve sofrayý kurmalýyým. Hadi, uslu uslu otur da derslerini yap.’’

‘’Ben derslerimi okulda yapýp bitirdim bile. Þimdi gidip yüzmek istiyorum.’’

‘’Baban gelene kadar ama…’’

Ýþte o kadýn yine geldi ama hala ismimi bilmiyorum ve cami avlusunda niye toplandýklarýný da…

Kelebek kanatlý yurt müdürüm gelse de bana sütümü içirip baþýmý okþasa…

Yüzmeyi öðrenmediyse suç bende mi yani?

Sahi, ne konuþuyorlar içeride? Sercan nerede ki þimdi üstelik altý üstü elimi tutamadý ve dibe battý diye ben miyim kötü olan?

Sonra ne olmuþtu ki?

Tosbaðayý öldürdüðümü söylemeyecekti babama ve babam da beni onun gibi sevecekti…

Hem elimi uzatmýþtým da sadece biraz geç kaldým yoksa bilerek mi geç kaldýðýmý düþünüyor herkes?

Annem gibi bir kadýn olacaðým ben ve herkes de beni sevecek ne de olsa Sercan artýk çalamayacak benim sevgimi üstelik kötü olduðumu da kimse bilmeyecekti eðer ki Sercan söylemeseydi tosbaðayý öldürdüðümü.

Hem Sercan’da suç: ne yani yüzmeyi madem bilmiyordu niye ýsrar etti ki havuza girmek adýna?

‘’Asla kimse gelmeyecek onu ziyaret etmeye üstelik dua etsin sokaða býrakmadýðýmýza.’’

‘’Sokaða býrakmaktan da beterini yaptýnýz siz. Hem o, sadece küçücük bir kýz çocuðu.’’

‘’Onu dilediðiniz isimle çaðýrabilirsiniz yeter ki gerçek ismiyle çaðýrmayýn ki annesinin ve kýz kardeþinin kemikleri sýzlamasýn.’’

‘’Ya, sizlerin içi sýzlamayacak mý?’’

Ya, benim içim neden sýzlýyor?

Sahi, benim adým neydi?

Sevgiyi hak etmediðim kadar bir ismi bile mi hak etmiyorum keþke cami avlusunda insanlarýn yaka kartýndaki isim ben olsaydým…

Ya, sen Sercan, sen… benim yerimde olmak ister miydin?

Sütümü içersem beni severler mi acaba? O mendebur sinek, demek ki süt bardaðýma kondun. Sen de hak ediyorsun ölümü diðerleri gibi ne de olsa ismi olmayan bir pisliðim ben.

Sevilmeyi hak etmeyen birinden her þeyi bekleyebilirsiniz týpký bana sunduklarýnýzýn bir karþýlýðý varken.