‘’Zaman! Geçmiþ! Ansýzýn herhangi bir þey – bir þarký, tesadüfen burnuma gelen bir koku ruhumda anýlarýn týpasýný çekiveriyor… Bir vakitler kaybolduðum, bir daha asla olmayacaðým her þey! Benim olmuþ, gelecekte asla olmayacak þeyler! Ve ölüler! Çocukluðumda beni onca sevmiþ olan ölüler! Adlarýný andýkça ruhum buz kesiliyor’’(Alýntý)

Her duygunun vardýr bir yansýmasý nane kokan bir seyyah nazenin bir sevda ve manivelasý yýllarýn hükmeden kadere biat bunca sevgisizliðe inat.

Çetrefilli bir yolculuk bu, meylettiðim ve ipe sapa gelmez yaygaralar bazen bir fýsýltý bazen bir inilti özneme sadýk kaldýðým kadar önemsenmediðim günün teþrifi yarýnýn teftiþi sözcüklerinse oltaya geldiði.

Günü öðüten sevgiyi yutan deðirmen…

Hasreti pekiþtiren bir lanet ve o kekremsi sessizlik matemin alyuvarlarýnda bozguna uðramýþ akyuvarlar ve de sevginin fedaisi iken þair, kalemi þaklattý mý sözcükler üþüþen ruhuna ve üþüyen bedenine ördüðü hüzün hýrkasý o minval ki yarýna sað çýkar mýyým diye sorgulamak akla zarar.

Dünün bir öyküsü var günün örüntüsü baþka bir âlem.

Bir yanýlgý ise kalemin eksiði bir yenilgi iken varlýðýn neferi ve kumaþý ömrün þairin diktiði bazen söküklerini dikmekten aciz yalnýz kalmanýn da fermaný iken þiir.

Eþleþen yüreðiyle aþ bildiði aþkýn kýyamet alameti elbet uzaklarda seken bir kör kurþun bir vaveyla yalnýzlýðýn kor acýsýna edemediði veda iken hükmeden kaderine sokulup da himayesinde Rabbin tüten bir duman adeta ve tüten burnunda sevdiði nice insan, alametifarikasý hayalin arzý endam eden gerçeklerin boykot ettiði kadar da var hani þiiri…

O ulvi düþ mektebi, öðrencisi olduðum kadar yalnýzlýðýn bildiði o ki hatta tek gerçeðim elbet her þeye muktedir iken yüce Rabbim.

Günler geçkin.

Hayat geçici

Gecikmeli öðrencisiyim yaþamýn.

Kasideler diktiðim kazaklar ördüðüm ve kaskatý kesilen bedenim.

Bir hayalim var ki…

Öncesinde de sayýsýz hayalimi gerçek kýlmýþken Tanrý.

Bir de huzur aradýðým Ýlahi Esintinin içimi ferahlattýðý en çok da þah damarýmla hemhalým.

Sözcükler urgan.

Sözcükler ve imgeler ruhban.

Mevsim katý ve disiplinli.

Ve iþte hüzün yokuþunda týrmandýðým kadar basamaklarý gözümü diktiðim o tepenin minvali elbet yolumun sadece ve sadece Allah’tan geçtiði.

Dur durak yok iken acýlarda.

Duvaðý yýrtýk iken kalemin.

Kalender benliðim kararan gözlerim ve kandýðým yalanlar.

Ne zaruri ne sýradan.

Ne yalan ne yanlýþ.

Ne günüm ne de dünüm.

Varsa yoksa yarýnlara meylettiðim.

Tek kozumsa umut ve iþte þiar edindiðim ufuk.

Gün geçmiyor ki kaygým sonlanmasýn.

Geceler geçmiyor ki karanlýk daha da uzasýn önümde.

Kayrasý bu lanetin ve delik kalbi kalemin deliþmen rüzgâra düþkünlüðüm ve annemin yüreðinde yaþadýðým ve yüz bulduðum.

Çeperi kýrýk döngünün ve yarýklar saklý yolumda.

Yâdým ve esaretim ve metanetim sonlanmaz iken hayat denen bu dik yokuþta.

Hüzün perim ilham perim ve koruyucu meleklerim.

Sonlanmazken saltanatý hüznün kapý dýþarý etsem de aralýksýz çalan kapýmý.

Redifler ýssýz þiirler durgun gök kubbe süzgün bense bir kuþ bense bir martaval ben olmakla iþtigal bir seyyah hüzün yolcusu elbet þiirler nasýl da manidar.

Gün geçmiyor ki.

Rüzgâr da dinmez iken.

Kelaynak kuþlarý ile yarýþtýðým bu yalnýzlýk dergâhýnda yolun da tek yolcusuyum gönül tezgâhýnda.

Muteber bir yenilgi müstesna bir yanýlgý ve adeta alýntý mahiyetinde gün ýþýðý bazen engin bazen kýsýk bazen solgun muhteviyatý hüzün sessizliði kanat taktýðý doðanýn da kanunu iken yaþam ve ölüm.

Dipçiði kalemin.

Seyyah yüreðim ve dinmez matemin.

Revnak yolcusuyum da bilinmezin.

Reþit deðil henüz içimdeki çocuk ve eþit de tutulmamakta yandaþlarýna.

Þimdimi gömdüðüm dünüme öykündüðüm.

Cebbar gölgemle top tüfek yalnýzlýk denen cihan harbinde.

Siperimde saklý iken umut ve çaresizlik.

Sinemde dinmeyen ateþ yalnýzlýðýma katýk ettiðim ve atýl yüreklerden batýl duvarlara uzanan o tünelde saklandýðým bir ömrün de ihya ettiði bense yalnýzlýðýn dibine vurmuþken týrnaklarýmla kazýdýðým mezarýma ulaþma gayretimle kaderin de elini çabuk tutmasýný dilerken…

Ne de olsa son yolcusuyum bu batýk geminin hem kaptaný hem miçosu hem yolcusu ve daha da dibi boylamadan…

Elbet yüce Mevla her þeye kadir yeter ki taþýyamayacaðým yükü vermesin bana.

‘’Bir papaz, tanýdýk bir köpeðin bize dilini bilmediðimiz bir insandan daha iyi eþlik edeceðini söylemiþtir. Sessizlik, yalandan daha etkilidir.’’(Montaigne)

Öncesiz bir yarýndým yarým kalan hayallerin sýrnaþýk gülüþünde saklý sessiz bir vaveyla misali…

Göðün çalçene tamburu ve yerin kýrýk sazý bense edimlerde yaþayan bir uzantý aþkýn uzamý iken tutku ve özlem delicesine seven yüreðime meyleden acýlardan da baþýmý alamadýðým…

Tokalaþtýðým gülüþler saklýydý içimdeki cenderede ve sözcükler magmasý aþkýn hayaletine duyduðum hayranlýðýn da ötesi iken kendime yönelttiðim nefret.

Bir Anka kuþu nasýl ölürse ve ruhum ne ara dirilirse elbet vücudun seferberliðini ötekileþtirip duygularýmla dans ettiðim ve ölümle seviþtiðim.

Gün, sevimsiz bir tutumla çaldý erkenden kapýmý oysaki daha yeni def etmiþtim ben gün ýþýðýný yine de tutamadým kendimi tutamaðýnda göðün tutkusunda sevincin kehanetler ördüm öreli görünmeze meylettim bir yaðmur zamaný yaðan bendim yaðdýran Rahman ve yaðmalanan mezarým ölüme verip veriþtirdiðim de öte sahi, kaç kere çalmýþtý ölüm kapýmýzý þu son on beþ ay içinde?

Ýçeri almasam da içten içe yaðan bir yaðmurdu ölüm.

Nabzýný alamadýðým hoyrat sevinçlerin ýþýðý sönmüþtü madem ansýzýn ve yolunu gözlediðim kimsesizler yokuþunda bir ambulans daha eþlik etmiþken yolculuðumuza.

Sözcükler suskun.

Sözler yansýz.

Acýlar yamalý.

Yakardýðým iken sadece ulu Rabbi nasýl sýðdýramazdým yere göðe?

Köklediðim düþler körüklü hüzün köhne mimarisi þehrin ve dehlizlerde volta attýðým kalburüstü acýlar.

Hýrpalanmýþ ne varsa içtimada.

Hizaya gelsin diye duygular tereddütsüz hissettiðim ve aymazlýðýnda yalnýzlýðýn nüksettiðim.

Nüvemde saklý sýrlar ve tek kozum iken umut.

Uðurladýðým þarlatan geçmiþim ve mozaiði var olmanýn da atasý iken düþünce gücüme baský kurup da kendimi þartladýðým þarlatan bir masal.

Belki de kavuþmanýn imkânsýz olduðu masallarda yaþanýrken aþk ve en kutsalý zapt edemediði kadar ruhun veryansýn ettiði o manivela o minval ve iþte dökülen düþleri þairin ve iþte yüzünden düþen binlerce parçanýn tek þahidi iken kalemin yazasý fermaný unutulasý gülüþlerin aþkýn da hýrçýn ve hoyrat peçesinde saklý ölgün gülücükler bir batýnda doðan þiir ve aþk gibi ve nice masal ayrýlýðýn da raconu iken aþkýn meali özlemle hasretle örtüþen bir g/izin tahayyülü…