Meczup bir imgenin derdinde þiir belki de gözden çýkarmalýyým ben þairliði ve yeniden dönüþ yapmalýyým gerçek hayata. Maya çaldýðým þiirlerde öykündüðüm hangi þair de kýyýsýndan köþesinden nasiplenip sonra da içime kývrýlýyorum yoz dürtülerin muhatabý iken g/örüntü ihlali yapan þiirler.

Kurnamla olan diyalogum da þiirlere peþkeþ çektiðim duygular gibi ve su götürmez gerçeklerle ihya oluyorum: önce resmini çekiyorum hayatýn sonra da masmavi bir gezegen hayal ediyorum. Sözcüklerin kumpasýna dayanabildiðim kadar da bu iþin içerisindeyim iþte.

Yeltendiðim hangi minval deðil bilakis yolumun nereye düþeceðini tahmin edemezken ve ait olduðum insanlýk bulgusuna da atýfta bulunup makul ölçüde mutlu olmaya çalýþýyorum ama biliyorum ki þiirler benim vicdaným.

Daha demin geldim bir koþu ve rahvan bir at misali dizginlerimi býraktým ve iþte koþmaya baþlýyorum.

Önce ütülemem gereken giysiler var kýþ gelmeden. Huyum kurusun hangi mevsimin nöbetini tutuyorsam bir sonraki mevsimin düþlerini ütülüyorum ve de öteleyip içime kapanýyorum ters açan lale gibi sonra da arpacý kumrusu gibi derin düþüncelere dalýyorum.

Kepenkleri yeni indirdim: önce günü dýþladým sonra geceyi koynuma aldým sonra da þiir olmaya meylettim böyle giderse ya üþüteceðim ya da üþüyeceðim. Ýyi de ikisin arasýnda ne fark var ki?

Farzý mahal…üþüdüm mü deðiþiyor iþler ve üþüttüm mü herkes müdahil oluyor içimdeki ýrgat düþlere.

Kaç kareye sýðar ki insan ve kaç izlek o insaný dýþlamaz ki?

Ve iþte evimden ayrý düþtüðümün ilk gecesi. Elimde þiir defterim sýrtýmda hýrka parkta sabahlýyorum. Þair olacaðým düþüncesi ile geldim büyük þehre ve ben þiir yazmak adýna düþüp de yollara…

Annemin dualarý olmasaydý ben de yanan otobüsün içinde can verecektim. Yok, yok, gerçek sanmayýn sadece þiir yazmaya çalýþýyorum ve de beyin jimnastiði yapýyorum yoksa sabaha kadar kafayý yerim ben bu ýssýz parkta. Ýyi de güneþ batmadan böyle miydi? Oturacak yer bulacaðým diye anam aðladý derken gelen çaðrýyla annemin sesini duymayým mý? Kadýn cidden aðlýyordu. Allah’tan dýþarýda sabahlayacaðýmý bilmiyor da aradan geçen on iki saatin hasreti ile aðladýðýný itiraf etti. Eh, be anam, dur ya: on iki saat dediðin ne ki…dur bakalým önce ben bir üne kavuþayým sonra da þair oðlum diye yanýnda gezdirirsin beni.

Hepi topu iki yýl þiir yazdým: o da ilk okulda birinci ve ikinci sýnýfta iken. okuma yazma öðrenene kadar altý ay geçtiyse o zaman þuna bir buçuk yýl diyelim. Hatta bir ay dede þiiri yazmýþtým ki derken ay tutulmasý sonra da kabakulak olup aylarca yattýðým ve þairlik hayallerimi lise sona kadar ertelediðim.

Zaten her þey Nazlý’nýn yüzünden. Nazlý, mavi gözlü kelebeðim. Kýz sene ortasýnda nakil yoluyla geldi bizim okula ve de bizim sýnýfa elbette yanýma oturmasýný ben teklif etmedim tabii ki. Öðretmen tek boþ yerin yaným olduðunu görür görmez.

‘’Selam, tatlým.’’

Demedim tabii ki. Þunun þurasýnda kaç ay kalmýþ diploma almaya ben de az beklemeye karar verdim ve tüm ciddiyetimle elini sýktým sýra arkadaþýmýn ve tanýþtýrdý beni. Kimle mi?

‘’Sevgili Süreya, deðerli sýra arkadaþým.’’

‘’En sevdiðim kýz ismi. Göbek adýn mý Nazlý?’’

Kýzý bir gülmedir aldý ki…

‘’Þaka yapýyor olmalýsýn.’’

‘’Ne münasebet. Ben böyle ciddi konularda asla þaka yapmam.’’

‘’O zaman bu akþam sana vereyim de oku Süreya’nýn þiirlerini.’’

Ve ben hala diretiyorum:

‘’Kadýn þairlerin kalemini tanýmak bir þereftir benim için.’’

Derken baþýma isabet eden tebeþir.

‘’Sen, Muhsin, sen. Söyle bakayým ikinci yenilerden en ünlü olan þairlerden birini.’’

Nazlý-pardon Süreya-kendini iþaret ediyor. Demek ki…

‘’Nazlý, hocam. En ünlü þair Nazlý.’’

Hala iþaret ediyor kendini ve diretiyor da.

‘’Süreya, deðerli hocam. Elbette Süreya. Ne de olsa çok yeni bir þair hem de ünlenmemesi için tek neden yok.’’

‘’Senden beklemediðim bir cevap ve kanaat notumu da kullandým mý…’’

‘’Geçtim mi hocam?’’

‘’Otur aþaðý. Daha sene ortasý. Dur bakalým sene sonuna kadar yeniler gelecek senden ne yeni cevaplar.’’

Kýsmetim þiirler tanýþmakmýþ ve tüm gece gözümü bir dakika bile kýrpmadan þiir kitabýný kerelerce hatmettim lakin asla aklým almýyor ve ezberleyemiyorum hiçbir þiirini ve bu sefer aldým kalemi elime ve en yenilikçi þair sýfatýyla Süreya’ya-pardon Nazlý’ya-sayfalar dolusu þiir yazdým aslýnda tek dize çünkü o dizeyi ezberlemek adýna sabaha kadar pratik yapmam gerekiyordu ama uyuya kalmýþým.

Bir okula gittim ki sýnýftaki tüm erkek öðrenciler benim sýraya doluþmuþ ve hepsinin elinde sayfa sayfa þiir. Demek ki rakiplerim beni fazlasýyla zorlayacaktý. Zorlu bir dönem olacaðý o günden belliydi ve nihayetinde tüm derslerden bütünlemeye kaldým.

Altý üstü þiir iþte. Ben yazmayacaðým da kim yazacak? Ve okul bitmeden babam kahrýndan öldü. Az dayansaydý ün kazandýðýma tanýk olacak ve nasýl da gurur duyacaktý benimle. Kala kala anamla bir baþýmýza kaldýk ve ýsrarlýydým þair olduðum konusunda ta ki amcam bana iþ teklif edene kadar. Babamdan kalan mirasý bölüþmüþtük ve onun payýna bir dükkan düþmüþtü. Amcam sermayeyi kediye yükledi ve bana iþ teklif yaptý sonunda ne de olsa zar zor diplomayý almýþ artýk bir yetiþkin adayýydým.

‘’Yeðen…’’

Ýþte konuya giriþ yapýyordu hele ki bir de yeðen, diye söze baþladý mý…

Anam eli böðründe aðzýndan çýkacaklarýna bakýyor amcamýn:

‘’Oðul, gel hele dükkana da el adamýný almayayým iþe. Hem erzakýnýz çýkar hem de sana harçlýk olur vereceðim para. Ne dersin?’’

Postayý koydum elbet.

‘’Ben þair titrimi dünyaya sunacaðým, amca.’’

‘’Ne dedin ne dedin sen?’’

‘’Ben ünlü bir þair olma yolunda ilerliyorum, amca. Hele bir büyük þehre gideyim bak nasýl yaver gidecek þansým. Bir yýla kalmaz ünlenirim sonra sizi de yanýma alýrým. Elbet büyük bir ev alacaðým ilk etapta sonra araba sonra…’’

Lafým bitmemiþti ki amcam kapýyý çarptý gitti.

Ýyi de olmuþtu sonuçta kýymetli vaktimi onunla harcayacak halim yoktu.

Kuþ bakýþý baktým kaderime ve kendime uzun bir yol çizdim aslýnda annem içtiðim kahvenin falýnda uzun bir yol gördüðünü söyledi. Ne de olsa biricik oðluydum üstelik büyük bir þair adayý hatta ve hatta ta kendisi o ünlü þairin.

Ateþ olmayan yerden mademki duman çýkmýyordu ve ben içimdeki ateþi söndürmek için düþtüm yollara.

Hikâyem yeni baþlýyordu elbet ya da ben öyle sanmýþtým derken kapaðý attým büyük þehrin en büyük parkýna ne de olsa yanýmda kýsýtlý bir bütçeyle adým atmýþtým büyük þehre ne de olsa ünlü olmam an meselesi idi hem de öyle an meselesi ki…

Bin dereden su getiren annem daha bir gün geçmeden ayrýlýðýmýza dayanamayan ve ben þair olduðumu iddia etsem de tek kelime yazamadýðým gerçeði ve ben toz kondurmuyordum yeteneðime ta ki o çocuklarla tanýþana deðin…

Bir anda peyda olmuþlardý ben parký arþýnlarken bir de ne göreyim ki… meðer oranýn müdavimleri imiþler ve beni görür görmez… oltaya gelmek, neymiþ ve iþte hayatýmda yediðim ilk kazýk.

‘’Adýn ne aðabey?’’

‘’Þair Muhsin.’’

‘’Nasýl yani? Muhsin’i anladýk da…þair dediðin ne oluyor ki?’’

Ve uzun uzun anlatmaya baþladým sonra da yazdýðýmý sandýðým son þiirden iki dize okudum.

Elimden kapmaz mý þiirimi yazdýðým kaðýdý derken sayfayý paramparça ettiler. Bu da yetmezmiþ gibi üstüme çullanýp neyim var neyim yok gasp ettiler beni þehrin ortasýndaki parkta.

Büyük þehrin adýný bilmediðimi büyük parký ve elbette büyük bir þairin çöküþü. Üstüne üstük göbekleri çatlayana kadar gülüp de þairliðimle alay ettikleri…

Elimde avucumda acýdan ve sýzýdan baþka bir þey býrakmamýþtý veletler ve tüm hayallerimi ve þiirlerimi yazacaðým defterimi dahi çalmýþlardý bir de Nazlý’dan hatýra Cemal Süreya’nýn kitabýný. Sesleri hala kulaðýmda hala kulaðýmda.

‘’Evladým, sesleri hala kulaðýmda diyorsun ama eþkallerini de vermiyorsun bir türlü. Þimdi seni saðlýk kontrolü için hastaneye götüreceðiz bari orada iyice bir tetkikten geç ki…’’

‘’Ben iyiyim hem de hiç olmadýðým kadar iyi.’’

‘’Ýyi de her yerin yara bere içinde. Bir de baþýna aldýðýn darbeler…’’

‘’Hemen, hemen bana boþ bir kaðýt verin bir de kalem. Çabuk olun.’’

‘’Hah, iþte þöyle. Aklýn baþýna geldi madem. Al sana kaðýt.’’

‘’Gözlerin sevgili yar. Aklýmý baþýmdan alan gözlerin.’’

‘’Ne renkti?’’

‘’Ne sen sor ne ben söyleyeyim hele ki o ýlýk nefesin.’’

‘’Kesin alkol almýþlardýr. Yaz evladým.’’

‘’Bir buse kondurdum alnýna sonrasý zaten muamma.’’

‘’Ne yani, o piç kurularýný bir de öptün mü?’’

‘’Rengin, Süreya ve kuðu boynunda nemli gölgeler oynaþýrken…’’

‘’Tabii ya. Gecenin bir vakti. Allah korumuþ oðlum seni. Ya, sonra?’’

‘’Taptým ben aþka ve yalnýzlýða. Lal olmuþ gecenin de omzuna dokundum.’’

‘’Bir de ensesine þaplak atsaydýn. Olacak iþ mi? Sen iþsiz güçsüz gez dolaþ milletin parasýný gasp et. Devam et oðlum.’’

‘’Dokunmaz olaydým. Çarptýn sen beni gecenin þafaðýnda.’’

‘’Lan, dalga mý geçiyorsun bizimle? Adam resmen þair olmuþ kafaya alýyor bizi.defol, git. Müstahak sana. Biz de oturmuþ eþkal veriyor diye dinliyoruz.’’

‘’Ýzninizle memur beyler. Ben olay mahalline gidip þiirimi tamamlayacaðým. Uygun olduðumda gelirim ve sizlerle de röportaj yaparým elbette asistaným size uygun saati verecektir. Kalem bende kalabilir mi? Sizlere minnettarým. Ýlham perim artýk benimle demek ki doðru zaman bu geceymiþ. Hoþça kalýn, beyler. Sitemkar mizaçlarýnýza müteþekkirim yol arkadaþlarým sevgili halkým sevgili okuyucum. Yeni þiirlerime beklerim, efendim.’’

‘’Çabuk kaybol gözümüzden en kýsa zamanda yoksa tüm þiirlerini nezarethanede yazarsýn seni þair bozuntusu.’’