Dizelerin sessizliðine yeniðim belki de kozasýndan firar eden ipekböceðine duyduðum hasrete biat bir tebessüm ile firar ediyorum fidan diktiðim de bir yenilgi elbette el yordamý tetiklerken hüznümü sefertasýma yýðýyorum sözcüklerimi.

Aþkýn maðlup tanrýsýyým hem de maðdur gözyaþý ile diziyorum nidalarýmý soluk çehresinde gecenin balyalarca hüzün diziyorum gecenin kefeni iken þiirlerim.

Umudun mutuyum.

Sözcüklere b/al b/aðladýðým her repertuarda illa ki özlem aðýr basmakta belli ki gecenin de yýldýzýyým içimdeki kör kuþlar ve yarasalar açýlmaya müsait bir kapý gibi anahtar deliðinden içimi dikizlemekte.

Mavi muþambasýný yeni yýkadým rüyalarýmýn üstelik tekdüze olmayan ayak sesini de takip edip endamlý düþler kurguladým.

Ne tevazuuyum ne de gözyaþý.

Ýçim kýpýr kýpýr yaþsýz lýðýma binaen yas örüyorum.

Sevdiðim kadar da býkkýným ben ki bir karýnca kadar zararsýz aslýnda ayrýkotuyum tüm gölgelere atýfta bulunup dikiz aynasýndan takip ediyorum yolu belli ki yolsuz kalanlar peþimde izdiham yaratmýþ ve tümden gelen coþkuma da atýfta bulunuyor gökyüzü ve müridi yýldýz takýmý.

Ýsyanýmý b/astýrýp kolbastý oynuyorum yoksa küheylan bir beyit kadar öfkeli miyim?

Tuþ olmuþ mevsim.

Hicap yüklenmiþ rüzgâr.

Kurusýký atan söylemler kurdukça kuruyor ve ihbar ediyor içindeki alarmý.

Sözcükler bulaþmýþ üstüme baþýma ve rengim de kaçmýþ ne de olsa az evvel firar ettim sahibemin yüreðinden ve elbette kitaplýðýn kýrýk rafýnda buruþ buruþ bulduðunda beni tüm ansiklopedileri üstüme yýðýp düzelmemi bekledi haspam.

Mevsimim yok ki benim.

Adým da yok çünkü anonim bir yürekle sevdalandým ben: kimliðimi unuttum; beni yazan kadýn çoktan ebediyete intikal etmiþken bu sefer beni sahiplenen o üniversite öðrencisi kýz aylarca býrakmadý elinden derken tuþ oldu cümlelerim ve renkten renge girdim ne zamanki bitirme tezini tamamladý fýrlattý beni bir köþeye.

Adým yok çünkü ön sözüm kayýp.

Basým tarihim çok net ne zamanki aþka düþtü mevsim kalorifer borularýndaki örümcek aðlarýndan ben de nasiplendim.

Temsili misal…

Firar ettiðim o kitaplýk rafý.

Bir de içimdeki dev/asa rahmet ne de olsa gölgelik misali hep yer tuttum ben insanlarýn safýnda bazense deniz kenarýnda bazen yarým kalan bir aþkýn meyvesi oldum.

Son sözüm de yok çünkü okunmaya dair ikbalimle okumaktan haz aldýðým arkadaþlarýma nasýl da özeniyorum.

Bir önceki sahibim o haylaz delikanlý ne zamanki benim bir sürahi su ile ateþimi söndürdü ve iþte tüm sayfalarýmý ütülemekle tehdit etti delikanlýnýn annesi.

Neymiþ efendim?

Çok kibirliymiþim ve de kabarýk derken el deðiþtirdim. Sevgilisine ilk armaðaný da ben oldum ve derken…

Bir müzayedeye düþtü yolumuz ve sayýsýz kitapla arkadaþlýk kurdum tam da satýþa sunulacaktým ki geri çekildim daha doðrusu bize tanýnan süre sonlanmýþtý.

Ýkircikli kitaplardan deðilim hatta artýk bir kitap olduðumu bile savunmuyorum ve bu güne kadar kime faydalý oldumsa onlarýn dualarý ile sayfalarým çevriliyor.

O da ne?

Hey, hey, durun daha vadem dolmadý.

Ne var ki azýcýk eski ve kirliysem ve de kabarýk bir de buruþuk…

Hey, sen!

Sahaf mýsýn nesin?

Ve de sen, bayým… öyle kolay mý beni sokaða atmak. Ne yani þimdi ben sokaklara mý düþtüm oysaki benim yerim kitaplýk hem geri dönüþüm kutusuna atýlýp reenkarnasyona dahi inanýrken…

Hey, sen sivilceli delikanlý… ne o ya, kubura mý atacaksýnýz beri oldu olacak tuvalet kaðýdý niyetine de beni kullanýp kötü emellerinize nail edin.

Oh, neyse kurtardým paçayý.

Hah, bayým, helal olsun size: ne güzel de aldýnýz beni yerden ve koydunuz duvarýn dibine. Bari geceyi burada geçireyim yarýna Allah kerim.

Allah’tan hava açýk da sayfalarým ýslanmýyor yoksa çok mu açýlýp saçýldým? Ay, çok utanýyorum çok hem de. Rahmetli babam görse ve yaþasaydý kesin yüreðine inip benim özetimi çýkarmýþtý.

Hey, yok mu bir bakan? Aman ha, yan bakmayýn da razýyým ben duvar üstünde geceyi geçirmeye.

Ýnsan bu kadar mý pervasýz olur yani? Hem kitap pahalý bizde hem de kitaba verecek para yok diyorlar hem de modam geçtiði için midir ne kimse tenezzül dahi etmiyorlar yapraklarýmý çevirmeye.

Ay, uyku bastýrdý. Yok, yok, içim geçti aslýnda benden geçti de eðitimmiþ bilgiymiþ iyi de okumanýn da kitabýn da yaþý yok derdi kütüphane görevlisi: hani yeni basýldýðýmda ilk kez armaðan edildiðim o dev kütüphane.

Hey gidi günler hey.

Millete bak, ya. Herkes elindeki akýllý cihazlara kapýlmýþ giderken yüzümüze bakan yok.

Kibirli insanlar akýl yok sizde yoksa tüm gün akýl yerine elinizdekileri mi g/ezdirirdiniz?

Þimdi sýcacýk bir odada olmalýydým ve sahibimin ellerinde yanýnda da mis gibi demli çay ve kýtlama yaparken sözcükler ben de nasýl gerilirdim hani: eh, ne de olsa okunmuþ kitabýn hali bir baþka oluyor.

Karanlýkta iyice bastýrdý. Ne gelen var ne de giden ben en iyisi içimi okuyup da yeni bir özet geçeyim. Dur, bakayým: bir gelen var.

Piþt, delikanlý, bak buradayým, hey, görmüyor musun? Rüzgar çýksa da sayfalarým hýþýrdasa. Kuru rafa bile razýyým hatta bir masaya bile yeter ki biri beni evlat edinsin de yuvamý bileyim.

Hey, sen… hah, duydu galiba sesimi.

Kibirli insanoðlu!

Yok iþte sesimi duyan.

Ýçim acýyor bak cümlelerim nasýl da üþüyor. Isýnmak ve birilerinin yüreðini ýsýtmak istiyorum. Hadi, sýcacýk olsun yürekleriniz yeter ki biri beni bu duvar dibinden kurtarsýn.

Oh, þükürler olsun: yaþa, sen delikanlý. Amma da sýcakmýþ göðsün. Yaþasýn, artýk yeni bir sahibim var benim.

Hey, delikanlý yolumuz uzun mu? Ne fark eder ki. Geç olsun güç olmasýn. A, geldik mi? Ne çabuk.

‘’Oðul, gözüm yollarda kaldý. Buldun mu soba için yakacak çer çöp?’’

‘’Buldum ana, buldum da…’’

‘’Dahasý ne evlat? Bak buz kesti ev. Nerede bulduklarýn evlat?’’

‘’Yolda gelirken düþürmüþüm ana.’’

‘’Olacak iþ mi? Ne yani bu gün de mi soðukta yatacaðýz?’’

‘’Yarýn, okul dönüþü…’’

‘’Hala okula gitmekten mi bahsediyorsun ah, benim ahmak oðlum?’’

‘’Okul anne: evet, okula gitmekten bahsediyorum. Büyüyüp adam olacaðým ben: hem de okumuþ adam. Sonra da bir iþe girer çalýþýrým hem sana hem kardeþlerime bakarým.’’

‘’Okumakla adam mý olunur ki? Sen yeter ki bir iþin ucundan tut hem…’’

‘’Ana, yatýyorum ben. Yarýna sýnavým var.’’

‘’Sanki okuyacak kitabýn var da. Çok mu ýsýtacak okuduklarýn seni?’’

‘’Belli mi olur ana? Sen yeter ki dua et. Ben istedikten sonra…’’

‘’Aman, ne halin varsa gör. Babasý kýlýklý. Okumuþ adama vardým da ne oldu ki?’’

‘’Ana, bir bardak çayýn var mý? Ýçim ýsýnsýn okurken hem uykum da yok.’’

‘’Sabaha ancak yeter kalan çay. Namazýmý kýlýp yatýyorum. Allah sana da akýl fikir versin.’’

‘’Söz ana: yarýn bir torba yakacakla geleceðim eve. Hepimiz de ýsýnacaðýz olmadý…’’

‘’Olmadý ne?’’

‘’Boþ ver ana. Düþünmesi bile içimi ýsýttý. Ben ve kitabým…’’

‘’Sen ve ne?’’

‘’Az bekle sen az bekle.’’

‘’Battaniyeni de ört üstüne ancak ýsýnýrsýn.’’

‘’Gerek yok anacým artýk üþümüyorum.’’