Ýhbar etmek istiyorum mevsimi tam da düþmüþken gözümden öteki yarým, bir yarýn inþa ediyorum düþ duraðýnda bekleyen arpacý kumrularý gibi derin bir kavis çiziyorum göðün rahmine ve unutulmuþluðun bestelerini armaðan ediyorum evrene.

Dönüþü yok iþte.

Olsa olsa ihbar edeceðim diðer yarým da kurduðum tüm düþlerin muadili hele ki aðzýmda sakýz gibi çiðnediðim bir gizi belki de genzimde saklý tutuyorum ve adýmladýðým yolu diklemesine biçip yok sayýyorum.

Neye denk düþtüðüm bir sýrra tekabül ediyor belki de sýrlarý aynanýn içime saplanýyor tek tek ve gözümü alamadýðým görüntüm ne de olsa akseden sadece beyazlýðýn iz düþümü ve kan çanaðý gözlerinde iri düþlerin ufacýk satýrlar dikiyorum yok yere yakama ve var olmak adýna yeniden söküyorum dikiþlerimi.

Dikiþ tutturamadýðým ne yok ki?

Bir elmayý bile diþleyemeyen.

Belki de elma kurdu olmanýn önemini dahi kavrayamayan.

Sözcükleri ölçüp biçiyorum ve itina ile yapýþtýrýyorum kara tahtaya lakin yoklamanýn yapýlmasýna daha vakit var ve ben görünmezliðimle müfettiþ gibi girip de derse teftiþ ediyorum ruhlarý elbet hocaným demenin de kaydýdýr hele ki sözlüye davet edildi mi öðrenci ve yazýlý notlarýma iliþtirdiðim sayýsýz anekdot.

Israrla eþlik ediyorum müfredata.

Öðrenci deðilim.

Öðretmenlik ise tek rüyam ama öðretmen de deðilim.

Yine de irkiliyorum ne zamanki adýmý çýðýrsa birileri.

Belki de mevsimlik iþçiyim týpký duygu mevsiminin aralýksýz iþ baþýnda olduðu ve uykuya olan düþkünlüðüm ve her nasýlsa düþleri gerçeklerden ayýramamanýn verdiði o býkkýnlýkla kahramanlarýmý bazen öldürüyorum bazense baþköþede aðýrlýyorum.

Damacanadan eksik olmayan su gibi ruhumun teyakkuzda olduðu belki de uðurlu sayým paçamdan dökülenler ve þarkýlara eþlik ederken bazen ayarlayamýyorum sesimin tonu ve yakýn markajdaki tüm notalarý def ediyorum içimdeki sol anahtarýna konan hangi gamsa restleþiyorum ve gamsýzlýðýndan dem vuruyorum insanlarýn.

Nemalandýðým nice öðreti ve iþte þimdi yolun tam da ortasýndayým ve trafik ýþýðý olmaktan öte ben aslýnda hayata geçiþ hakký tanýyorum belki de izin vermediðim ölçüde yaratýlan izdihamý görmezden geliyorum ne de olsa içimde kalan bir ukdedir trafik polisi olmak adýna canhýraþ mücadele verdiðim.

Her kuytuda saklýyým.

Kura sonucu denk düþen bir piyango bileti belki de kaderimden razý olduðum. Görünmezliðin minvalinde sökün eden görüntüler ve karþýlýk vermekten aciz olduðum kadar da içimdeki birikimi ve sýkýntýyý kolayca telaffuz edemediðim.

Hayallerin radarýna takýlan göçmen kuþlar ne de olsa her hayal kurduðumda uçuþa geçmenin verdiði dirayet ile illa ki uçan þeylere denk geliyorum ve ruhumu en yakýn alana indiriyorum ve kursaðýmda kalan ne ise ihbar ediyorum Tanrýya.

Sözcüklerden kasýt aslýnda kasýtsýz öldürdüklerim en çok da içimdeki çocuðu harcadýðým sonra da yaptýðým çocukça bir kaprisle yuhalandýðým o düþ mezarlýðý.

Gövdem delik deþik ve akan kaný durduramýyorum nihayetinde yolumun kesiþeceði bilinmezliðe rücu edip bilindik ne var ne yok bir bir boþaltýyorum içimdeki devasa kutuyu.

Belki de bir kedi evi inþa etmeliydim bu boþ kutudan lakin kedileri az evvel telef etti iblis tam da anne kedi doðum yapacakken gök gürledi ve tüm yavrular yeniden içeri kaçýþtýlar.

Günlerdir Araf’tayým ve de bilinmezin peþinde yine de karar veremiyorum nereye konacaðýma belki de kocaman bir saksýda sonlanmalý hayallerim bir de hayallerimden ördüklerim týpký saçlarým gibi ördükçe örüyorum ve metrelerce halýyý üst üste yýðýyorum evin dar ve uzun koridorunda en azýndan yürürken ayak sesimle alt komþuyu rahatsýz etmem gerçi ne alt komþudan eser var ne de binadan çünkü bina seneler evvel depremde enkaza dönüþtü ve enkazdan kurtulan tek kiþi de bendim.

Ýçimdeki repertuar aralýksýz vurgu yapýyor ve vurgun yiyen pikabýn iðnesi ile hasbýhal ediyorum.

Evet, deprem sonrasý inþa edilen okula da benim adým verildi hele ki dünümde saklý baþarýlarým ve çocuk sevgimle az at koþturmadým ben hayaller hipodromunda.

Þimdi ise atadýðým seyis ile mahmuzluyorlar ruhumu ve dünde kalan çocuk yanýmý.

Göründüðüme kani olmasam da ne zaman dolaþmaya çýkayým insanlar korkuyla kaçýþýyorlar ve aynaya aksetmeyen görüntüm ile korkutmayý da baþarýyorum hani insanlarý en çok da hayalini kurduðum trafik polisi üniformamla yolda kalan her insana ve trafiðe takýlan her araca geçiþ hakký veriyorum.

Hali hazýrda varlýðýmý kalýcý kýlandýr durmaya yakýn attýðýný iddia edemediðim kalbim ve nabzýmý alamayan cümlelerdir ölümümden sorumlu olan yine de ana fikri es geçemediðim o özette saklý benim okul numaram yoksa fiþlenen yüreðim mi hani kervan geçmez kuþ uçmaz dehlizinde benden baþka da bir ýþýk yok iken geceyi aydýnlatan.

Maðdur kimlikler ya da mahzun iç çekiþler ve iþte yoðurdukça yoðuruyorum hayatý ve hala þeklini almadým ölümün ve fýtratýma saklanan binlerce çýðlýðý da sessizlikte saklý tutuyorum.

Az evvel duyduðum sesin ise asla izahý yok ve martaval okuyan insanoðluna verip veriþtiriyorum.

Sökün eden karanlýðýn rahmi ve yüreðime düþen ateþ…

Payidar kýlacaksam hayalleri neden hala somut bir görüntüm yok üstelik izafi tanýklýðýnda kâinatýn, yalnýzlýk mý þapka çýkaracaðým ve elimden tutan annemin sesi neden gitmiyor kulaðýmdan?

Yalaným yok, Tanrým.

Yansýz yaþayýp sevmiþken üstelik.

Tam da kendime sýra gelmiþken…

Külüstür bir düþsem neden bu kadar caným yanýyor ve neden hala bu kadar kaygýlýyým?

Üstelik örtüþtüðüm kadar da iyilikle kim beni bu cehennem çukuruna attý?

Bir ýslýksam neden çaðýrdýklarým gelmedi?

Bir çaðrýysam tek lüksüm bir alýcýmýn olmamasý mýydý?

Bana dokunan ve içimi üþüten bu soðukluk da nesi üstelik içime dalan bir el var ve içimi kodlayan bir düþ mü yoksa gerçeðe bu kadar yakýn durduðum ve hala ýþýðý görüyor ve hissederken…

Sahi, son bir þans tanýmayacak mý bana Tanrý?

‘’Babasýnýn onayý olmadan bu iþlemi gerçekleþtiremeyiz üstelik siz ne yapmýþ olursanýz olun içinizde hayatta kalmak adýna direnen bir canlý var, Oya Haným üstelik depremden bile sað çýkmayý baþaran böylesi bir cesur anne mi ona yaþama hakký tanýmayacak?’’

Sesler duysam bile bana ne.

Ben sözcüklere öykündüm sadece ve ruhum gezintiye çýkmýþken merhaba demek istedim eski dostlara…

‘’Üstelik tüm servetinizle bir okul yaptýrmýþken ve okul da sizin adýnýzla anýlýrken…’’

Haletiruhiyemden yana derdim yok sadece ait olmadýðým bir dünyada kalýcý olmak istemiyorum: hem kendimin hem de içimdeki canlýnýn hayatta kalmasý için hiçbir sebep yok…

‘’Ya, öðrencileriniz? Onlar sizin arkanýzdan hiç mi aðlamayacaklar, sanýrsýnýz?’’

Hala aynanýn içindeyim.

Hala hapisim.

Üstelik ben beceriksizin tekiyim: ne annemi sað kurtarabildim o enkazdan ne de kocamý mutlu edebildim üstelik yürüme engelli bir anneyi ne yapsýn içimdeki çocuk?

Aþka da inanmýþtým oysa ve sevildiðimi sandým ben bir ömür ama ayaklarým beni terk etti ve þimdi de bedenimi geride býrakmak istiyorum ve öldürdüðüm tüm sevdiklerimi de yeniden görmek istiyorum.

Hem koþu bandýmý da artýk kullanamýyorum ve kömürlükteki bisikletimi de gerçi kömürlükten de eser kalmadý ama…

‘’Üstelik tek baþýnýza yaþarken bu hayatý artýk sizden bir parça da sizi sonsuza kadar kucaklayacakken…’’

Ama ben bu kadar güçlü deðilim ki üstelik o ufacýk canlýya ben nasýl bakarým hele ki kocam da beni terk edip çekip gitmiþken tüm sevdiklerimin yanýna?

Ne yeþilim.

Ne kýrmýzý bir trafik lambasýyým ben.

Hep mi sarý yanacaðým hem mi bekleyeceðim bir þeyleri üstelik en yakýnlarým beni hazýr-ol’ da beklerken?

Hem kýrmýzý ýþýkta geçmeseydik o kaza olmayacaktý ve çocuðum babasýz kalmayacaktý…

Sadece rengimi sevmiyorum ben sadece rengimi…

‘’Geri döndünüz hem de ikiniz birden.’’

Ne yani, artýk geçiþ hakký var mý mutluluðun üstelik kalan hayatýmý hep sarý bir ýþýk olarak geçirmeyecekken?