‘’Adýmdan gayrýsýný bilmiyorum. Zamaný yiyip bitirdi karanlýk. Gece yoktu. Güneþ çoktan kömürleþmiþ ve yeryüzü yapýþkan bir karanlýkla örtülmüþtü. Ve þaklayan bir kýrbaç idi…’’(Alýntý)

Adýmý anýmsamýyorum ama þaklayan kýrbacýn iniltileri hala gitmiyor kulaðýmdan ve sözcüklerin tansiyonunu ölçüyorum içimdeki duygularla ve þahlanan bir coþku ile harmanlýyorum dünü ve günü ve tüm kurak topraklardan çekilmiþ suyun aslýnda ta içimde olduðunu biliyorum ve yetmiyor da: daha fazla taþkýnlara mahal verecektir gözyaþým ve sabrýmla çömeliyorum kuru topraða aslýnda þehrin ortasýnda topraðý nereden bulacaksam…

Elbet üstümden dökülen o ölü topraðý ve balýk hafýzalý mutluluðum.

Sözcüklerden ördüðüm bir kazak gibi ve her gün rengini ve modelini deðiþtirdiðim bir yün yumaðýndan üreyen ve büyüyen þiirlerim.

Þiirin tadýna vakýf iken koca ömrün kepenklerini çoktan indirmiþ olsam da ve iþte hayatýn ve duygularýn adýný koyuyorum birer ikiþer hala dinmeyen bir sýzýyý da yok sayamazken.

Cümlelerin cümleten baðcýklarý çözülüyor: kýlýmý dahi kýpýrdatmýyorum ve çömez imgelerden dolduruyorum içimdeki sürahiye ve her nasýlsa kaynaðý tükenmek bilmeyen bir sebil var baþucumda belki de uður böceðim içimde kanatlanan ama ölümlü olan her þey ve herkes acý veriyor en çok yaþarken çýkardýklarý o ses aslýnda kocaman bir dalý kýrýlýp yere düþerken hem içimdeki aðacýn hem de sýrtýmý dayadýðým çýnarýn.

Göze gelen yeminler gibi.

Yemin veren gözlerim gibi.

Yedieminde unutulan gözlerimden firar eden ve rehin verdiðim her sözcük bana kat ve kat dönerken bir þiirin kursaðýnda bazense yazmaya durduðum bir masalýn baþýnda bana göz kýrpan ve o Ýlahi Ateþle büyüyen bir yangýn oysaki ne kadarým þu koca evrende?

Balmumumdan yapýlsa keþke sözcüklerin heykeli.

Keþke aralýksýz resimler çizsem asla görünmediðim ve notalarla besteler yapsam bir evrenden diðerine uzanan.

El sanatlarýndaki yeteneksizliðim ve yýllar boyu gittiðim müzik kurslarý belki de herkesi hayal kýrýklýðýna uðrattýðým ne de olsa bir piyanist olmanýn hakkýný verip de ömrümü adayacakken o duvar piyanoma ve ansýzýn firar ettiðim sonra peþine düþtüðüm ne ise elbet peþime düþen hayaletlerden gözümü alamadýðým…

Göðün siperinde saklý dualarým ve duvarlarým.

Duvarlarýn dili var hem ve iþaret diliyle konuþurken ev halký…

Dualarýn da dili varken ama sadece benim ve O’nun arasýnda gidip gelen bir dil ve rengi olmayan rüyalardan gerçeklere kat çýktýðým ve illa ki arkamda kat izi býraktýðým elbet yaþarken ve severken ve de yazarken ütüsüz sözcüklere ruh biçtiðim ve ruhuma yeni bir þiir ve þiire taslak ve taslakta saklý iken tasalarým hala ölümü yok sayabildiðim hala ölümsüzlüðe þerh düþebildiðim.

Atýl bir yürek sesi binlerce asra denk düþen ve sevecen bir muhabbet na’þýnda dünün cilveli yarýnlara ömür biçtiðim belki de bu yüzden anda kayýtlý bir duygudan binlerce resme yolumun düþtüðü.

Kara kutusu ömrün kanatan.

Beyaz bir bayrak belki de teslim olduðum ama ruhum iken bende kalan ve düþünce özgürlüðüne biat bir haykýrýþ ile iç sesin dýþ sese baskýn çýktýðý ve yürürlükten kalkan nice insanýn ve anýnýn telaffuzu iken günü kayýt altýna almanýn verdiði huzur ile yarýnlara isim ve ömür biçtiðim.

Tanrýsal bir hiciv belki de ve hýzýný kesmeyen esinti, tükenmiþliðin merhalesinde tükenmeyen coþkunun satýr aralarýnda birden bire yok olup kaç bin saniye sonra ise tavan yaparken duygulardan kiremitler dizdiðim damda þarkýlar söyleyen kemancýyý dur durak bilmeden hayallerimde yaþattýðým.

Bir ölüden de artýk geride ne kalýyorsa en çok özverinin tünediði bir huzura odaklandýðým ve hýzlýca koþarken mola verdiðim bir þiirde uyuya kalmanýn güzelliðine haiz olmak elbet en çok haz veren…