Online Üye
Online Ziyaretçi
Biri Fark Etti
Bir sabah,
aynaya baktım.
Yüzüm değil,
suskun bir kalabalık vardı.
Kaşlarım arasında
bin yıllık bir yorgunluk,
gözlerimin içinde
söylenmemiş bir söz vardı.
“Ne ara böyle olduk?” dedim
ve sessizliğim cevap verdi:
“Görmemeye razı olduğun gün.”
Bir çocuğun eline değdi düşüncem,
parmaklarında umut kırıntıları,
avuçlarında gelecek vardı.
Bir an için inanmak istedim yeniden,
insan olmanın hâlâ mümkün olduğuna.
Sonra sokaktan geçti biri,
birini fark etti,
gülümsedi
dünya o an bir saniyeliğine durdu.
Belki
de her şey
bir tebessümle başlar yeniden.
Belki insan kalmak,
hala mümkündür.
Bu insanlık türküdür
Ellerim titredi,
çünkü hâlâ dokunmak istedim yaşama,
bir çiçeğin boynunu eğişine,
bir annenin gülüşüne,
bir çocuğun “neden?” deyişine.
Ve o an anladım
insan kalmak, savaş değil,
bir dua gibi yaşamakmış.
Kırılmadan değil,
kırıldıkça ısınmakmış.
Ey yürek,
susma artık…
Bir ses ol karanlığa,
bir iz bırak zamana.
Çünkü bir gün,
bizi biz yapan
yalnızca iyi kalmaya çalışan kalbimizin dili olacak.
Mehmet Aluç