Ýcra memuru olacak kiþinin acýma duygusu biraz zayýf olacak.
Ýcralýk olan kiþi için de ele güne karþý rezillik…

Her sabah daireden bir tomar evrak alýrsýn. Bursa gibi büyük bir þehirde bu evraklarýn adreslerine en fazla iki veya çok zorlarsan üç defa uðrarsýn. Ayný adrese ikiden fazla uðrayacaðým dersen, geride içinden çýkýlmayacak kadar evrak birikir.

Bunlarýn zaman aþýmý da olmasý nedeniyle, sana zimmet çýkma olasýlýðý fazladýr. Yani evrak senin üzerindeyken zaman aþýmýna uðrarsa, bedelini sen ödersin. Zaman aþýmý beþ seneydi. Yani beþ sene hiç iþlem yapýlmayan, tebligat veya tahsilat yapýlmayan evrak, son iþlem tarihinden itibaren beþ senenin sonunda artýk hiçbir iþlem yapýlmadan dosyasýna kaldýrýlýr. Evrak kimin üzerinde zimmetliyken zaman aþýmýna uðradýysa, o kiþi öder.

Gerçi ben çalýþtýðým süre zarfýnda memurlara böyle bir iþlem yapýlarak ödettirildiðini görmedim.
Zaman aþýmýna uðratýlacak evraktaki miktardan bir liralýk bir makbuz kesilirse, o evrak o makbuzun kesildiði tarihten itibaren beþ yýllýk zaman aþýmý yeniden baþlardý.
Yani zaman aþýmýna uðratmamanýn yollarý vardý.

Þimdi size baþýmdan geçen, çok üzüntülü iþlem yapýlan bir olayý anlatacaðým:

Taksisiyle Çakýr Hamamý’nýn yanýndan Uludað’a dolmuþçuluk yapýyordu.
Bizzat kendisine dört-beþ defa ödeme yapmasý için ikaz edildi. Bu ikazlarý dikkate almadý. 

Eðer tahsilat yapýlamayacak bir durum varsa, bu evrak Defterdarlýkça Cumhuriyet Savcýlýðý’na “ödersin ya da içeri girersin” diye gönderilirdi.
Ýþte ben de ödeme yapmayan bu mükellefe, "hapsen tazyik" yoluyla tahsil edilmesi için evraðý müdür yardýmcýsýna verdim.

Az sonra müdür yardýmcýsý çaðýrdý:
— Bak oðlum, sen daha yenisin. Bu para haciz yapýlarak alýnýr, dedi.

En eski icra memuru arkadaþý çaðýrdý:
— Bu arkadaþýn evrakýna birkaç arkadaþla beraber haciz uygulayýn da bu arkadaþ da öðrensin, dedi.

Arkadaþ evrak alýyormuþ.
— Biraz sonra çýkarýz, hazýr ol, dedi.

Sonra arkadaþlarla beraber Altýparmak’taki haciz yapýlacak eve gittik.
Kapýyý genç bir bayan açtý. Baþýmýzdaki abi, bizim Maliye icra memurlarý olduðumuzu, eþinin borcu yüzünden yasal iþlem yapacaðýmýzý söyledi. Kadýn, eþinin evde olmadýðýný, dolmuþ olarak çalýþtýðýný, “sonra gelemez misiniz?” dedi.

Arkadaþ, daha önce birkaç defa gelinmiþ ama hiç önemsenmemiþ olduðunu, bu nedenle iþlem yapmak zorunda olduðumuzu söyledi. Neyse, bayan bizi içeri aldý. Kadýnýn aðladýðýný gördüm.

Baþýmýzdaki abiye “Haciz yapýp yeddi emin olarak kadýna býraksak?” dediðimde,
— Bu iþte acýrsan, acýnacak duruma sen düþersin. Onun için iþine bak, iþini yap, dedi.

On beþ günlük gelinin yatak odasýndaki karyolanýn altýndaki halýyý haczettik. Halýyý yüklenip çýkarken kadýncaðýz ,bu benim çeyizlik halýmdý diye iki gözü iki çeþme aðlýyordu.

Doðru Bat Pazarý’na gittik. Orada tellalý bulduk. Halýyý açýk artýrma ile sattýk.

Daireye döndük. Satýþ borçtan fazlaydý. Borç kadar makbuz kesip dosyasýna koyduk. Artan parayý da müdür muavinine býraktýk. Herkes görev yerlerine daðýldý.

O gün kendi kendime söz verdim:
Ben icra memurluðunu yapmayacaðým.
En kýsa zamanda da fýrsat bulduðumda kadromu deðiþtirdim.

Kamil Erbil