Güneþ omuzlarýma düþer sabahýn ilk gülüþüyle,
Bir serin meltem dokunur alnýma —
Sanki daðlarýn kalbinden gönderilmiþ bir selam gibi.

Toprak kokar, ýslak ve diri,
Her çiçek kendi renginde dua eder yaþama.
Ben dinler, onlarý okurum
Rüzgârýn her hecesinde bir “iyi ki” saklýdýr.

Deniz çaðýrýr beni maviliðine,
Kýyýsýnda oturur, dalgalarýn sesinde kendimi bulurum.
Bir kuþun kanadýna yüklenir umut,
Ve göðe býrakýr beni — aðýrlýksýz, arýnmýþ.

Ne geçmiþin zinciriyim,
Ne yarýnýn kaygýsýyým artýk;
Þimdi’nin tam ortasýnda,
Bir aðacýn gövdesi kadar sakinim.

Kalbim, evrenin ritmine ayarlý bir tambur gibi çalar,
Her vuruþunda yeniden doðarým.
Ve bilirim ki;
Yaþamak, bir mucizenin içinde nefes almaktýr —
Sessiz, sade, sonsuz.

Toprak, dost gibidir — cömert, sabýrlý, sýcak.
Avuçlarýmda bir avuç huzur,
Kalbimde bin yýllýk bir sevinç büyür.

Gökyüzü geniþler, ben küçülmem ama derinleþirim;
Bulutlar geçer, her biri ayrý bir hayal taþýr.
Ve ben anlarým:
Yaþamak, rüzgârýn yönünü deðil,
Esenliðini sevmektir.

…

Ga-041225