Doksanlý yýllarýn sonlarýndayýz. Cep telefonlarý yeni yeni çýkýyor.  Ayazaða Þehit Mürüvvet Akpýnar Polis Karakolunda görevliyiz. Hemen bir kilometre kadar yukarýmýz Maslak. Maslak dediysek öyle sýradan bir yer deðil, iþ merkezlerinin devasa gökdelenlerin okullarýn olduðu bir iþ ve ticaret merkezi. Mecidiyeköy’den Ayazaða otobüslerine binip hemen merkezdeki bu karakolda inince insan kendini iki farklý âlemin içinde bir geçitten geçmiþ gibi hissediyor. Þiþli Mecidiyeköy ne kadar hareketli ve Maslak ne kadar büyükse, Ayazaða o kadar sessiz ve yoksul. Durun efendim hemen Ayazaða semtinin þimdiki geliþmiþ ve modern yüzünden bahsetmiyorum. Þimdiki halini ben de hiç görmedim.  Benim bahsettiðim yýllar, söylediðim gibi doksanlý yýllar. Ayazaða karakolu sanýrým Ayazaða semtinin tam ortasýnda yani merkezdeydi. Elbette Nasrettin hoca misali ölçüp biçmedik ama bize öyle geliyordu. Karakolun tam önündeki ÝETT duraðýndan; Neredeyse her on dakikada bir, körüklü otobüslerle iþ için, gezi için giden semt sakinleri gidip gelirdi. Otobüs duraðýnýn hemen karþýsýndaki karakolumuzun önünde duvarla çevrili boþ bir alan vardý. Ancak duvar oldukça alçak olduðu için, gelip geçenler karakolun içini, koridorunu bile görürdü. Tabii ki karakolun önünde olmazsa olmazýmýz, çelik yelekli, otomatik silahlý çevre koruma nöbetçimiz. Canýmýz, karakolumuz, her þeyimiz önce Allah’a sonra çevre koruma nöbetçimize emanet. Öyle nöbetçi dediysek nöbetçi uyanýk olacak, her an bir saldýrýya karþý tetikte ve hazýr olacak. Nöbet yerinden asla ayrýlmayacak, içeriye girmeyecek, sigara, çay içmeyecek týpký hudut nöbetçisi gibi.

                 Karakol amirimiz Baþkomiser'di. Efendim kendisinden biraz uzunca bahsetmeliyim. Baþkomiser'imiz Ýmam Hatip Lisesi mezunuydu. Polis memurluðundan meslek içindeki sýnavlara katýlarak bu rütbeye kadar yükselmiþti. Kendisi evli ve üniversiteye giden iki çocuk sahibidir. Ayazaða semtinde çok iyi tanýnan ve sevilen birisidir. Ýlk baþta hareketleri biraz tuhaf gelse de insan zamanla daha sýk görüþünce iyi niyetli birisi olduðunu anlayabilir. Kendisi Emniyet Amiri olabilmek, rütbesinde yükselebilmek için Açýk öðretim Fakültesi’nde okur. Sabahlarý karakola gelince etrafý þöyle bir dolaþýr, önemli bir görevi yoksa birkaç saat odasýnda ders çalýþýr. Karakolumuz son derece hareketli olduðu için koridorda tartýþan vatandaþ olursa bazen yazýcýmýz Ali abi; Susun, gürültü yapmayýn, Baþkomiser ders çalýþýyor diye uyarýr.

            Ayazaða Ýstanbul’un Sarýyer ilçesine aslýnda daha yakýndý. Ancak biz Þiþli Ýlçe Emniyet Müdürlüðü’ne baðlýydýk. Ayazaða semti orman içerisinde, gecekondu yapýlaþmasýnýn çok olduðu, oldukça kalabalýk bir yerdi. Ayazaða’dan biraz yukarýda Maslak ve daha aþaðýda Sarýyer vardý. Ben istirahatli günlerimde eþofmanlarý giyer, ormana doðru koþardým. Ýstanbul’un içerisinde bu sýk ormanlar ve temiz hava çok hoþuma giderdi. Ciðerlerime tertemiz havayý çekerken, bütün stres ve sýkýntýlarýmý unuturdum. Sonra kaldýðým bekâr evine gelir, kahvaltýmý yapar iþe giderdim. Ýnsan yirmili yaþlarda zamanýn nasýl geçtiðini bilemiyordu. Her þey rüya gibiydi. Ömür sanki ýþýk hýzýnda tükeniyordu. Öyle çok para kazanmak, zengin ve rahat bir hayat yaþamak gibi bir amacým yoktu. Zaten çok rahat yaþayýp hiç bir iþ yapmazsam, asla rahat edemezdim. Ben insanlara, ülkeme, faydalý, yararlý olmak insanlarýn duasýný almak istiyordum. Sýk sýk kendime þu soruyu sorduðum çok olurdu. Ben neyim ve ne olmak isterim.

          Yine Temmuz ayýnýn sýcak bir gününde sabah saatlerinde çevre koruma nöbetindeyim. Ýki saatlik nöbetin ilk bir saati daha iyi oluyor, ancak son bir saate yaklaþýnca uzun süre ayakta kalmak insaný yoruyor. Hele birde çelik yelekli olunca, sýrtýmýzdaki aðýrlýk daha da artýyor. Az sonra elinde telsizi, omuzunda üç yýldýz, baþýnda kepiyle Baþkomiser karakola doðru yaklaþýyor. Hemen önümde birkaç metre mesafe kalýnca selam veriyor, kolay gelsin diyor. Ben sað olun Baþkomser'im diyorum. Ýçinden okuduðu dualarý bitirdikten sonra karakolun çevresine doðru üflüyor. Sonra bana dönüp; Goçum sabah karakola gelince bi okuyup üfleyeceksin. Allah’ým beni, karakolumu, arkadaþlarýmý koru diye bir dua edeceksin, besmele çekip göreve baþlayacaksýn diyor. Sonra karakolun içi temiz mi diye þöyle bir kontrol ediyor. Karakolu gezerken arkadaþlar ayaða kalkýyor. Ancak karakolda kurumlardan gelen evraklarla ilgilenen bekçi Nihat abi; Elinde evraklar koridorda yürürken, Baþkomiser'e dikkat etmiyor, hiç bakmadan umursamaz bir tavýrla yanýndan geçiyor. Sivil kýyafetli Bekçi Nihat Abi’yi elinde evrakla gören Baþkomiser ona dönüyor.

           -Goçum sen ne iþ yapýyorsun? Diyor.

            Bekçi Nihat abi;

           -Evraklarý yapýyorum Baþkomiser'im diyor.

           -Baþkomiser; Goçum, burada bu kadar Lise mezunu polis varken, ortaokul mezunu Bekçi ne geziyor evrakta, sen geç arka tarafta nöbetini tut diyor. Sonra bana bir çay getirin deyip, odasýna geçiyor.

            Bizim Baþkomiser'in huyudur, her sabah gelir böyle eser gürler, sonra odasýna çekilip bir iki saat ders çalýþýr. Herkese goçum diye hitap eder. Ýki kelimesinden biri goçumdur. Nihat abi aðzýnda sigara yanýma geliyor,

            -Bunun sabah sabah yine aksiliði üstünde diyor.

        Ben gülmemek için kendimi zor tutuyorum. Ertesi gün ki gece nöbetinde Nihat Abi’yi bekçi elbisesiyle mutfakta yemek hazýrlarken görünce; Ya Nihat abi bu üniforma içinde sen daha yakýþýklýsýn diyorum. Nihat abi benim için fark etmez bir hafta sonra o büroda evraklar birikince beni yine çaðýracak, ben olmadan o evraklarý kimse yapamaz diyor. Gerçekten de söylediði gibi bir hafta sonra evraklar birikip Baþkomiser burada iþlerin yürümediðini görünce; Nihat Abi'yi yeniden evrak iþlerine büroya alýyor. Ancak Nihat Abi’de bu sefer daha da bir deðiþiklik var. Saçlarý boyatmýþ, üstünde takým elbise, kravat, karakola her gelen vatandaþ, her evrak iþi olan, polisleri deðil, Nihat Abi'yi soruyor. Nihat Abi adeta karakolun ikinci amiri gibi.

       Yaþamýn zor olduðu yýllardý. Ekonomik buhranlar, terör ve savaþlar, siyasi çalkantýlar. Gençliðimizin en güzel yýllarý bu sokaklarda, bu soðuk ve hissiz duvarlar arasýnda geçiyordu. Yine de bir gayesi olmalýydý yaþamýn. Önemli olan ne zaman öleceðimiz deðil, nasýl ve ne için öldüðümüzdü. Bir muz uðruna bir ömür harcayan maymunda yaþýyordu. Ama bizim için varlýðýn bir gayesi vardý. Hislerimiz bir býçaðýn sýrtýnda gibi soðuktu. Ya aþklarýmýz…  Ya umutlarýmýz… Ahhh! Birde hayallerimiz. Zamaný nasýl ve ne uðruna tüketiyorduk. Gecenin en derin karanlýðýnda o ruhsuz gökdelenlerle mavi kýrmýzý ýþýðýmýzýn altýnda sanki bütünleþiyorduk.  Saatlerin bazen aylarla birleþtiði, zamanýn sanki aniden durduðu, sonra bir sonsuzluk tutkusuyla allak bullak olan zihnimin ateþleri arasýnda gidip geliyordum. Ve seni düþünmek… Seni düþünmek bazen yoruyordu bu kýrýlgan yüreðimi. Onun için unutmak istiyordum. Unutup bu karanlýðýn bu karmaþanýn içinde kaybolmaktý amacým.

          Akþama doðru karakolumuza gelen bir telsiz anonsunda Yeþiltepe mahallesinde gençlerin kavga ettiði ihbar ediliyordu. Ancak ekibimiz dýþarda ve baþka bir olaydaydý. Karakol’un hemen önünde eski tip Ford marka minibüsümüz vardý.  Baþkomiser hemen minibüsü almamý kavgaya ikimizin gideceðini söyledi. Minibüsün anahtarlarýný alýp çalýþtýrdým. Gerçi araba kullanýyordum. Ehliyetim vardý. Ancak böyle bir minibüs hiç kullanmamýþtým. Bu nedenle biraz heyecanlýydým. Aracý çalýþtýrdým, Baþkomiser yanýma oturdu. Fakat vitesi takamýyordum. Oldukça sertti. Baþkomiser hemen müdahale etti.

         -Býrak goçum, býrak in araçtan…

          Beni þoför koltuðundan indirip kendi direksiyona geçti. Ben de yanýna oturup kavganýn olduðu mahalleye doðru yol aldýk. Az sonra olay yerine geldiðimizde kavga bitmiþ, altý yedi genç birbiriyle tartýþýyordu. Bizi görünce hiç birisi kaçmadý. Baþkomiser el frenini çekip aþaðý indi.

         -Ne oluyor burada goçum, hayýrdýr. Yiyip içip olay mý çýkarýyorsunuz. Binin bakalým þu arabaya!

          Gençlerin hepsini minibüse doldurdu. Ben de en arka koltuða oturdum. Gençler yol boyunca kavganýn nedenlerini anlatýyor birbirlerini suçluyorlardý. Karakolun içine girince hepsini indirip sýraya sokarak nasihat etmeye baþladý.

           O yýllarda karakolumuzda ýsýtma sistemi yoktu. Memur dinlenme odasý olarak kullanýlan salonda kýþýn soba yakýyorduk. Bu sobayý yakma görevi de yine bizim, yani genç ve kýdemsiz olanlarýndý. Bazen soba tüter içeriyi duman kaplardý. Kýþ yakacaðýmýzý da yazýn alarak kömürlüðe taþýrdýk. Baþkomiser gençlere uzun bir nasihat verdikten sonra hemen yan taraftaki kömürlüðü göstererek;

            Goçum! Þimdi hepiniz þu kömürlükte teneke kovalar var. O kovalarý alýp bu dýþardaki kömürü oraya taþýyacaksýnýz. Sonra da iþ bitince yanýma gelin. Hadi bakalým. Diyerek gençleri o tarafa doðru gönderdi.

           Gençler ellerine aldýklarý kovalarla dýþardaki kömür yýðýnýný içeri çekmeye baþladýlar. Az sonra karakolun önüne gençlerin aileleri de geldi. Çocuklarýnýn kavgadan dolayý karakola alýndýðýný öðrendiklerini söylüyorlardý. Onlara gençlerin burada olduðunu, Baþkomiser'in onlara nasihat verdiðini, þimdide ceza olarak karakolun kömürünü taþýdýklarýný söyledim. Hepsi sanki aðýz birliði etmiþçesine;

          Sað olsun Baþkomser'imiz, baba adamdýr, ellerine saðlýk iki de tokat atsaydýnýz memur bey diyorlardý.

          Ben de onlara; Olmaz öyle þey. Poliste dayak olmaz. Bunlar bizimde gençlerimiz, iþleri bittikten sonra gelirler dedim.

          Hepsi sevinerek karakolun önünden ayrýldýlar. Bir iki saat sonra iþleri biten gençler; Yüzleri gözleri, elbiseleri kömür tozu içinde;

          Memur abi iþimiz bitti diyerek yanýma geldiler. Gidip Baþkomiser’e söyle dedim. Baþkomiser dýþarý gelip;

          Goçum hadi gidin þimdi, bir daha kavga ederseniz bizim Sabri’nin kahvehanesi iki senedir temizlenmiyor. Orayý temizletirim hadi bakalým uslu uslu gidin kavga ettiðinizi görmeyeyim. Dedi.

          Gençler; Sað ol Baþkomser'im diyerek evlerine gittiler. Tabi o zamanlarýn gençleri daha farklýydý. Kendi mahallelerindeki polisleri bir abi, bir baba gibi sever ve saygý duyarlardý.

         Karakollara bilgisayarlar yeni yeni geliyordu. Bazý iþlemlerde hâlâ daktilo kullanýlýyordu. Ali abinin önünde eski tip bir bilgisayar vardý. Ancak ifade alýrken harflerin yerini bile zor buluyordu. Bu nedenle ifade alma iþlemleri uzun sürüyor, bilgisayara baðlý olan yazýcýnýn sýk sýk toneri bitiyordu. Bu nedenle evraklardan fotokopi almak için hemen karakolun arkasýndaki sabun fabrikasýna gidiyorduk. Fabrika giriþindeki güvenlik görevlisi bizi tanýyordu. Hemen evraklarý alýp içerden fotokopi çekip bize getiriyordu.

          Baþkomiser’in Tofaþ marka beyaz renkli bir aracý vardý. O yýllarda bu araçlardan çoktu. Hatta bizim ekip otolarýmýzýn bazýlarý da bu araçlardandý. Baþkomiser izinli olduðu her Pazar günü sivil kýyafetlerini giyer, Tofaþ marka beyaz aracýný karakolun bahçesine park eder, hemen yan taraftaki yýkamacýdan uzattýðý bir hortumla, aracýn içini dýþýný saatlerce temizlerdi. Bir yandan aracýn içinden Ferdi Tayfur þarkýlarý yükselirken, bir yandan da elindeki bezle aracýn her tarafýný silerdi.

           Hayatýn zor olduðu zamanlardý. Ancak bizim için her þey daha sade ve basitti. Her ne kadar çok sayýda karmaþýk ve çarpýk olaylarla karþýlaþsak da, yaptýðýmýz iþ birbirine benzerdi. Biz yargýç deðildik. Görevimiz suç olursa yakalama yapmak, suçun iþlenmesini önlemek için devriye gezmekti. Hayatta her iþte risk olduðu gibi bizde de risk vardý. Belki biraz bizde fazlaydý. Ancak bu riskler bizi daha güçlü ve dayanýklý yapýyordu.

        Baþkomiser o hafta sonu arabasýyla gelmemiþti. Oldukça sinirliydi. Daha bizi karakolun önünde görür görmez.

          -Goçum bundan sonra Ayazaða semtinde benim aracýma benzeyen ne kadar araba varsa hepsini durdurun evraklarýný kontrol edin, en küçük bir kusur olursa hemen tutanak tutun cezasýný kestirin.

          Biz tamam Baþkomiser ’im dedikten sonra da sinirli sinirli odasýna geçmiþti. Daha sonradan öðrendiðimize göre Baþkomiser; Akþam arabasýný evin önünde her zamanki yerine park etmiþ. Ancak gece çocuklarý alýp araçla arkadaþlarýný eve býrakmýþlar, ancak ayný yere park edecekken, biraz aþaðý park etmiþler. Sabah evin önüne inen Baþkomiser; Ayný renk ve modelde olan komþusunun aracýný, kendi aracý zannedip aracýn içini dýþýný bir güzel temizlemiþ. Aþaðý inen komþusu aracý görünce; Baþkomiser ‘im niye zahmet ettiniz diyerek aracý çalýþtýrýp gitmiþ.

          O günden sonra bizim Baþkomiser Tofaþ marka araçlara iyice kafayý takmýþtý. Yolda gördüðü her aracý durdurup kontrol etmek istiyordu. Ancak durdurduðu hiçbir araçta da herhangi bir kusur bulamýyordu. O zamanlar ekonomik durumu iyi olan insanlar bu arabalarý alabiliyor ve kurallara uyuyorlardý.

        Yaklaþýk üç yýl süren bu karakoldaki görevimden sonra Asayiþ Ekipler Amirliði’ne tayin olmuþtum. Bazen Mecidiyeköy’de, Kurtuluþ’ta, Feriköy’de, cadde veya sokakta karþýlaþtýðýmýz Ayazaða semtinden vatandaþlar; Abi sen bizim karakolda deðil miydin?  Bizi unuttun mu yoksa diyorlardý. Onlara sizi unutur muyum, Ayazaða unutulur mu diyordum.

                                                                                                       Mehmet Nurettin Üstün