Gri, kabalýk ile zarafetin arasýnda olan huzurlu ama bir o kadar da fýrtýnalý bir renktir. Ýnsaný, bakýnca dinlendiren... ama ucundan korkutandýr. Bazen fýrtýnalý bir gündüz, bazense geceyi aydýnlatandýr. Ýnsanlar olarak birçok þeye anlam yüklememiz hoþnut olduðum bir durum. Farklý düþünceler... farklý bakýþ açýlarý... hep içimi ýsýtan þeyler olmuþtur. 

   Hayatýn hep beyaz-siyahtan ibaret olduðunu söylerler. Ya tatlýdýr ya da acýdýr derler dünya. Ama kimine göre toz pembe kadar aldatýcý, beyaz kadar düzgün, siyah kadar kasvetli, gri kadar ortalamadýr. Hepimiz gri yaþamlarýmýz olduðunu bilmeden yaþamaya devam ediyoruz. Renklere aldanýyoruz çoðu zaman. Gözümüzü aldatýyor parlak renkler. 

   Peki insanlar gri olabilir mi? Ýyiyken kötü, kötüyken iyi olabilirler mi? "Ýnsan 7'sinde neyse 70'inde de odur." derler hep. Ben bu söyleme katýlmýyorum lakin. Ýnsanlar bana göre deðiþebilir yani grileþebilir. Ýnsaný yaþadýklarý deðiþtirir. Bir insan iyiyken canavara, kötüyken meleðe dönüþebilir. Kimin ne yaþadýðýný bilmediðimiz gibi aslýnda özünde hangi renk olduðunu da bilemeyiz. Bahsettiðim hüküm giyecek kadar siyahlaþmýþ insanlar için geçerli deðil. Mesela pozitif olan bir insan hayatta yaþadýklarýndan ötürü soluklaþabilir, hayatýna giren birisi içinse insanýn içi aydýnlanabilir. Hayatýmýz aslýnda farkýnda olmadan yaþadýklarýmýzýn esiri. Karakterimiz ise bunun eseri.

   Dünyada artýk gri hayatlar var. Griye bulanmýþ binalar, griye solmuþ insanlar, griye sýkýþmýþ yaþamlar... Renkler eskisi kadar parlak da deðil artýk. Aðaçlar eskisi kadar canlý, gökyüzü eskisi kadar parlak deðil. Sanýrým aynýlaþtýk. Bizi farklý kýlan tek þey isimlerimiz. Ve belki de takvimdeki yapraklar.