Yaz Geçer, Ama Bazý Aþklar Kalýr

Yazýn ortasýnda baþlayan bir aþktý bu bana göre. Güneþin en cömert olduðu günlerde, bir bakýþla baþladý her þey. O bakýþta ne vardý bilmiyorum; belki biraz merak, biraz umut, belki de sadece geçici bir yakýnlýk, ama ben aþký buldum. Ama insan geçici olduðunu bilse bile, bazý duygulara tatmak istiyor. Çünkü bazý anlar, ömrün deðil, kalbin takvimine yazýlýyor. Yaz geçti. Güneþ çekildi, sokaklar serinledi, o bakýþ uzaklaþtý. Ama içimde bir þey kaldý. Sanki biri, içimin en sessiz köþesine bir iz býraktý. Ne siliniyor, ne de konuþuluyor. Sadece orada duruyor. Bir yaz aþkýydý belki, ama edebiyatýn diliyle kalýcý oldu. Çünkü insan unuturken bile hatýrlýyor. Çünkü bazý duygular, yaþanýrken deðil, bittikten sonra anlam kazanýyor.

Belki de aþký bu kadar etkileyici yapan budur: Ömrü kýsa, izi derin. Bir mevsimlik sýcaklýk, bir ömürlük yanký. Ve insan, o yankýnýn peþinden yürürken, kendini bulur. Sonbahar geldiðinde, insanlar montlarýný çýkarýr, ben ise anýlarýný. Birlikte yürüdüðümüz o sokak artýk baþka birine ait. Ama ben hâlâ oradan geçerken yavaþlýyorum. Sanki seni yeniden görecekmiþim gibi. Biliyorum, olmayacak. Ama insan kalbini ikna etmek, aklýný ikna etmekten daha zor.

Zamanla öðrendim: bazý duygular geçmez, sadece yer deðiþtirir. Artýk seni özlemiyorum belki, ama seninle geçen o yazý özlüyorum. Bir dondurmanýn ilk ýsýrýðýný, güneþin tenimize deðdiði o temmuz öðlelerini ve en çok da, hiçbir þeyin bitmeyeceðine inandýðýmýz o saf anlarý. Þimdi biri bana “aþk nedir?” diye sorsa, uzun uzun anlatmam. Sadece derim ki: Aþk, bir yaz akþamý gökyüzüne bakarken, yanýndaki kiþinin sessizliðini sevmektir. Ve sonra o sessizliðin, yýllar sonra bile kulaðýnda çýnlamasýdýr, vesselam.

Mehmet Aluç