Yaprak Dökümü

8 Aralýk 2025

H. Çiðdem Deniz 

Bir aile büyüðümü ziyarete giderken örgümü de yanýma almýþtým. Kapý otomatýna basmasý için sabýrla beklerken apartmanýn koridorunda, sanki geçmiþten kopup gelen hayaletleri gördüm; babaanne, dede, nine, amcalar

bebeler… Hepsine içimden selam verdim.

Bastonunu týkýrdatarak aðýr aðýr kapýya varýp açýncaya kadar, her adýmýyla sanki beni eski anýlarýn içine doðru çekti.

Merdivenleri çýkýp ikinci kata vardýðýmda, anahtarýn her zamanki gibi kapýnýn üstünde durduðunu gördüm. Yumuþ yumuþtur o… Kendi el emeði þalvarýyla, yemenisiyle, bir de özenle ördüðü yeleðiyle yengem — o kocaman gülümsemesiyle — kapýyý açtý.

Berjer koltuðuna oturmadan bana döndü ve “Hiç iyi deðilim,” dedi. “Ölüm yaklaþýyor… Yaprak dökümüm geliyor.” Bu sözleri duyunca içim ürperdi. Birbirimize sarýldýk, uzun uzun.

Uzun süredir yürümekte zorlanýyor; dýþarýya çýktýðý günlerin sayýsý da her geçen gün azalýyor. Çocuk seslerini özlüyor. “Kapým çalsa,” diye bekleyip yol gözlüyor, niceleri gibi. Hatta korkularýný dile getirenlerden birini andýk, rahmet okuyarak. Yetmiþ iki gün kapýsýný açmayan oðluna… Bir nedenle küslük ilan eden kýzýna… Bir de tek laf etmeyen ahbabý, daha bir ay geçmeden ölmüþ.

Bir damla yaþ takýldý göz pýnarýmýza, bir de yumru oturdu boðazýmýza. Sonra sustuk. Þiþlerimin çýkardýðý cýlýz ses odanýn içinde uzayýp gitti.

Bir erkek sesi çýnladý kulaklarýmda:

“Ölüp de kokarým diye korkuyorum… Ölüm… ölüm…”

Geçen aylarda bir dostumuzun Bolu’daki cenazesine katýldýðýmýzý anlattým. “Kefeninden tut da taziye evine lahmacunu, ayraný, lokumu, hatta suyuna kadar belediye tarafýndan karþýlanýyormuþ,” dedim. Yeni öðrenmiþtim.

Ýþte o an, yengem kendi yaþanmýþlýklarýný anlatmaya baþladý; bildiðin sazý eline aldý.

“Bugüne kadar bir kefen parasýný koymamýþlar mý?” derken gözleri, sanki týrmalamaya hazýr bir yýrtýcý kedi gibi yanýp sönüyordu.

Ama bir konuda ikimiz de hemfikirdik:

Yoksul olanlara her konuda destek olsunlar… Elbette sonuna kadar helal olsun onlara.

Bir piþirimlik fýrýnlanmýþ mantýyý, bir de bildiðin koca bir bebek baþý kadar turpu çantama koydu yengem. Zaten her uðradýðýmýzda ya turþu, ya tarhana, ya da makarna… Tabii dipfrizden çýkarýp verdiklerini saymýyorum bile. Paylaþmayý pek sever; eski toprak o.

“Eski adaplar, eski usuller nerede kaldý þimdi…” dedim içimden.

Sanki duymuþ gibi, yengem birden,

“Hele de güven kalmadý yeni nesile… Sonumuz hayýr olsun,” dedi.

Engin telefon edip “Alýnacak bir þey var mý?” diye sorunca, “Yok caným,” dedim. Hýzla toparlanýrken, “Yoldan alacak beni,” diye açýkladým yengeme.

Biliyorum… Beni býrakmak istemiyor. Dile getirmese de, o suskunun altýndaki sýzý bana hep dokunuyor. “Gene gel,” derken gözlerinin içiyle söyledi, içtendi.

Kapýya kadar uðurladý beni. Bastonunun ucuyla yere hafifçe vurdu; o vurdukça yýllarýn aðýrlýðý da eþlik etti sesine. Merdivenlerden inerken hem hafifledi içim hem de aðýrlaþtý; eski bir evin kokusu, yaþanmýþlýðýn sýcaklýðý, bir annenin kalbinde biriken bekleyiþ hep ayný anda çöktü üzerime.

Apartmanýn kapýsýný açýnca soðuk hava yüzüme vurdu, ama içimde hâlâ yengemin sýcak eli duruyordu sanki.

Dýþarýda hayat yine akýp gidiyordu; insanlar telaþla yürürken, ben bir an durup nefes aldým. Arkama baktým… O pencereden bana bakmýyordu belki ama hissettim yine de: Orada bir yerlerde, dua eden, bekleyen, hatýrlayan bir yürek vardý.

Yola doðru yürürken içimden sessizce söyledim:

“Allah yaþlýlarýmýzýn gönlünü hoþ tutsun… Kapýlarý çalýnsýn, sesleri duyulsun.”

Ve Engin’in arabasý köþeden görünürken, çantamdaki mantýnýn, turpun, bir de o eski toprak sevgisinin aðýrlýðýyla gülümsedim.