Adýmlarým

Sessizliðin kýyýsýnda bir nefes,

Kulaklarýmda yankýlanan görünmez bir çaðrý.

Ne zamanýn yükü, ne dünyanýn telaþý,

Sadece içimde büyüyen bir sýr,

Adýný bilmediðim ama varlýðýný hissettiðim.

Bir damla ýþýk düþer karanlýðýn ortasýna,

Ve ben, o ýþýðýn peþinde yürürüm.

Adýmlarým titrek, kalbim aðýr,

Ama her titreyiþinde bir huzur saklýdýr.

Göðün derinliklerinden gelen bir ses,

Beni çaðýrýr, beni sarar, beni unutturur.

Ne geçmiþin yorgunluðu, ne geleceðin korkusu,

Sadece þimdiye dokunan o ince hatýra.

Bir çocuðun gülüþünde,

Bir annenin ellerinde,

Bir dostun sessiz bakýþýnda

Hissettiðim o görünmez baðdýr.

Ve ben, her seferinde yeniden doðarým,

Her seferinde yeniden yanarým,

Ama küle dönmem,

Çünkü içimde saklý olan

Beni daima diri tutar.

Adýmlarým taþlý patikalarda yankýlanýr,

Her taþ bir sýr, her gölge bir hatýra.

Denizlerin ötesinde aradýðým þey,

Aslýnda içimde saklý olan bir cevaptýr.

Bir köyün sessiz çeþmesinde dururum,

Suya eðildiðimde yüzüm deðil,

Ruhumun kýrýk parçalarý görünür.

Ve ben, o parçalarý toplamak için yürürüm.

Daðlarýn doruðunda bir ses iþitirim,

Ne insan ne kuþ,

Sadece içimdeki çaðrýnýn yankýsýdýr.

Her zirveye vardýðýmda,

Bir yük azalýr, bir huzur çoðalýr.

Yolda karþýlaþtýðým her yüz,

Bir öðretidir bana:

Çocuðun masum bakýþý,

Yaþlýnýn yorgun tebessümü,

Bir derviþin sessiz zikri.

Her durakta bir perde kalkar,

Her durakta bir sýr açýlýr.

Ve ben, yolun sonunda deðil,

Her adýmda yeniden doðarým.

Yolun ortasýnda bir han belirir,

Ne taþ ne ahþap,

Sadece ruhun gölgesinden örülmüþ.

Kapýsýnda bekleyen ben deðilim,

Benden öte bir ben,

Yorgunluðunu býrakmak isteyen.

Durak hane,

Sessizliðin mekâný,

Her köþesinde bir sýr saklýdýr.

Bir duvarýnda çocukluk gülüþleri,

Bir duvarýnda annemin elleri,

Bir duvarýnda ise hiç söylemediðim dualar.

Burada zaman durur,

Adýmlarýn yankýsý kesilir,

Ve kalbin kendi ritmini bulur.

Durak hane, yolcunun içindeki yolculuktur,

Her misafir kendi yükünü býrakýr,

Ama ayrýlýrken daha hafif, daha diriyim.

Bir kandil yanar ortasýnda,

Ne yaðla ne fitille,

Sadece görünmez bir ýþýðýn hatýrasýyla.

Ve ben, o ýþýðýn altýnda otururum,

Kendi kýrýk parçalarýmý birleþtiren

Görünmez bir ustanýn ellerinde.

Durak hane, yolun sonu deðil,

Her yolun yeniden baþladýðý yerdir.

Mehmet Aluç