SAMÝMÝYET                        

            1960’lý yýllarýn sonlarýydý. Ordulu Mustafa diye bir pehlivan, Kýrkpýnar’da esip savuruyordu. Üst üste baþpehlivan oluyor, altýn kemeri kimselere kaptýrmýyordu. Bir gün Ordulu’nun ilimize geldiðini statta güreþ yapacaðýný duyduk. Dört arkadaþ, ordulunun güreþini izlemeye gidiyoruz. Yolda herkes, izlediði ya da duyduðu güreþleri anlatýyor iþtahla: aldý Ali Galip, bakalým ne dedi.

            - Bir gün bir baþpehlivan çýktý meydana: heybetli, enine boyuna. Her tarafý sýrým gibi kas. Karþýsýna, kötü mötü, ufak tefek, lalettayin birini çýkardýlar. Aynen bizim Rasim Aðabey … Sözün burasýnda Salih Aðabey:

            -Ulan Ali, herifin yüzüne karþý bari söyleme. Ne kadar saygýsýzsýn yahu!

             -Ne dedim ki?

            -Daha ne diyeceksin adamcaðýzýn ne kötü mötülüðünü, ne lalettayinliðini koydun. Ayýp deðil mi? Hem ben ondan en az, beþ altý yaþ daha büyüðüm. Ona Rasim Aðabey diyorsun, bana Salih. Ne iþ?

            -Ben samimi olduklarýma, sevdiklerime hitabderim, adýyla!..