HAYALLERÝMDEKÝ SEN

 Seni aradým hayallerde, yýldýzlarda;

Bulamadým seni sahillerde, ufuklarda;

Yine kaldým ben, sensiz ve yapayalnýz.

Gönlümde derin yara, umutsuzluk var;

Hayalimde uzanýp okþar gibiydi ellerin,

O zaman teselliden bin halka beni sarar.

Sana acýyla, umutsuzlukla baktým hayat!

Hâlâ o nur gibi yüzünü göremedim;

Uzat bana, sihirli yumuþak ellerini uzat;

Uzat da hayat beklesin beni umutlarla!

Bir âmâ gibiyim; önüm, arkam karanlýk…

Seçebiliyorum yine de o ela gözlerini.

Önümde olsa da ince bir aydýnlýk,

Hâlâ ýþýk saçan gözlerini göremedim.

Yolunu bekliyorum Kadýköy Sahilinde,

Kaç vapur kalktý gitti bu sahilden;

Ben, yine de bekledim kavuþalým diye.

Dalgalar “Yeter beklediðin!” diyor bana,

Martýlar “Yazýk, garip!” diye acýyor bana.

Boðup umutlarýmý bekletecek misin hâlâ?

Gözlerim seni arar ufuklarda,

Yoksun, üþürüm soðuklarda.

Seslenirim dað taþ inlercesine;

Duyar paslý kulaklar, sen nerdesin?

Girdin rüyalarýma kurtarýcý bir el gibi,

Tekrar yaþarým o aný rüyadan sonra.

Yaþlý gözlerim bekler yolunu,

Gelmez mi boþ rüyalarýmýn sonu?

Anladým ki tek tesellim hayallermiþ,

Yudumlarken çayý buluþurum seninle,

Dolaþýrým seninle hayaller âleminde,

Yapayalnýzým o âlemden dönünce.

Mehtaplý gecede görünür gibi cemalin;

Aydan daha parlak, daha güzel yüzün.

Sana kavuþmak için koþuyorum ama

Uzatamadan ellerimi battýn sessizce!

Boðulmak üzereyim isyan deryasýnda;

Uzat ellerini, kurtar beni bu felaketten;

Kullan ellerini beni yeniden inþada;

Yalvarýrýrým, beni daha fazla bekletme!

HÜSEYÝN ÜSTÜNSOY