ÖDÜL

Ýþten gelir gelmez kýyafetlerini çýkardýktan sonra her zamanki gibi gözlüðünü, saatini televizyonun üstüne koydu. Koltuða kurulup gazete sayfalarý arasýnda kayboldu. Eþinin mutfakta yemek hazýrlarken kullandýðý araçlarýn çýkardýðý sesler bile onu gazete okuyuþ tarzýndan uzaklaþtýrmada yetersiz kalýyordu.

Eþi, bir fýrsatýný bulup bir ara yanýna geldi. Oðuz’un bu alelâde davranýþlarý karþýsýnda:

- Ne bu? Gelir gelmez hemen gazetenle boðuþuyor-sun? Karýnýn halini bir sorsana! Ýlgilensene þu çocuðunla! Gazeteni sonra da okuyabilirsin!

Eþinin yýllardýr kývamýný hiç bozmadan ve hatta sarf ettiði sözcüklerden birinin yerini bile deðiþtirme zahmetine katlanmadan bu haklý çýkýþý karþýsýnda:

- Vallahi daha gazeteyi yeni aldým elime. Çok yorgunum bugün çok…

“E be adam! E be adam! El âlemin…” diye baþlayan ve baþtan sona sitem kokan sözleri karþýsýnda gazetesini is-teksizce topladý, dizlerinin üstüne koydu. Aslýnda böyle davrandýðý için kendisini bir suçlu gibi hissediyordu. Fakat yorgunluðunu en iyi atabileceði ve kafasýný en iyi þekilde dinleyebileceði yerin yuvasý olduðu bilinciyle kendisini haklý da görüyordu. Çünkü Oðuz, baþkalarýnýn eþleri gibi kahvehane köþelerinde pinekleme kültüründen (!), eve çok geç saatlerde dönme marifetinden (!) mahrum biriydi.

Eþinin onun bu güzel hasletini göz önünde bulundurmayarak kendisine haksýzlýk yaptýðý kanaatindeydi. Oðuz, çocuðuna gerçekten ilgisiz biri miydi? Yoksa Sýrma’nýn bu özelliði, modernite insanýnýn her þeyde olduðu gibi sevgi ve ilgi konusunda da kendisini aç hissetmesinden ve bunlarý daha fazla istemesinden mi kaynaklanýyordu?

Sýrma’nýn yüzündeki hüzün ve sitem þiirini en güzel þekilde okudu. Sýrtýna okþar gibi dokundu. Eþini muhabbet ve merhametle kucakladý.

- Haklýsýn! Hem de yerden göðe kadar haklýsýn, dedi ona.

Eþinin gözünden düþen incilerinden birkaçý, Oðuz’un yüzüne damgasýný vurmuþtu. Bu sessiz kucaklaþma, birkaç dakika sürdü. Annesiyle babasýnýn bu beraberliðini fark eden Seha, o an hiçbir þeyi görmedi. Onlarýn bu halini kýskandýðý için bir solukta yanlarýna geldi. Baþlangýçta onu nazlanarak uzaklaþtýrmaya çalýþtýlar. Sonra onu da bu sahnenin halkasýna dâhil ettiler.

Sýrma:

- Babaný sana býrakýyorum. Ben sofrayý hazýrlayayým bari!” diyerek oðluna sitemkâr bir söz fýrlattý, mutfaðýn yolunu tuttu.

Oðuz, koltuða tekrar kuruldu. Yarým býraktýðý gazeteyi okuyup okumama arasýnda bocaladý. Nefsine sonunda maðlup oldu ve gazetesini tekrar okumaya baþladý. Oðlunun izlediði çizgi film, onu þimdi rahatsýz etmiþti. Çünkü eþinin sitemli sözleri, kulaðýnda hâlâ çýnlýyordu. Çizgi filmle yetinmeyen Seha, çekyatýn üstlerinde geziniyor; bazen “Heyt!..” diyerek çekyattan halýnýn üstüne atlýyordu. Bütün bunlar gazeteyi elinden tekrar býrakmasý için yeterli sebeplerdi belki ama…

Oðlunun atlamalarýndan birinde alný ile burnunun kesiþtiði yerdeki ve çenesinin sol altýndaki izler, her zamankiden daha fazla dikkatini çekti. Çocuðu, yanýna rica minnet gelince onun alnýndaki izlere el yordamýyla dokundu.

-          Bunlarýn nasýl olduðunu hatýrlýyor musun, dedi.

Oðlu, bu soruyu hiç duymamýþ; bunlarla da hiç ilgilenmiyormuþ gibi yaptý. Bildik hareketleri tekrarlamak için yine çekyata yöneldi. Babasýnýn kýzgýnlýk ifade eden ve sözden daha etkili olan bakýþlarý karþýsýnda oðlu, cevap vermek zorunda kaldý:

- Hýrkam, merdiven korkuluðuna takýldý. Düþtüm. Ondan sonra… 

- Peki alnýndaki izlerin nasýl olduðunu hatýrlýyor musun?    

Oðlu, buna da ayný cevabý verince:

- Yok oðlum! Yanaðýndaki tamam, öyle oldu. Fakat alnýndaki… Evimizde küçük süs eþyalarýndan bir ibrik vardý. Sen, onun üstüne düþtün. Her yerin kan revan içindeydi. Alnýndakine o yüzden dikiþ atýldý, dedi babasý.

Bu esnada Sýrma’nýn sesi duyuldu mutfaktan:

- Yemek hazýr!..

- Hadi oðlum! Yemeðimizi yiyelim.

“Tamam babacýðým!” diyen Seha, atlamasýný yine sürdürdü. Son atlayýþýnda oyuncaklarýndan biri, üstüne düþtüðü için kýrýldý.

- E be oðlum! E be oðlum! Ben sana ne diyeyim þimdi, diye çýkýþtý babasý.

Çoðu zaman derdini aðlayarak ifade eden, bazen bu ifadelerinde veya aðlamalarýnda kasýlan, birkaç söylemede ancak harekete geçen, kýyafetlerini ve oyuncaklarýný toplamada ihmalkâr davranan bu çocuk þimdi hiç de öyle davranmamýþtý.

“Tamir ederiz baba!” diyerek babasýnýn birkaç alet edevatýný -ki çoðu zaman bunlardan bazýlarýný tamir etme hevesinden sonra bir yerlerde mutlaka unuturdu- bir çýrpýda getirdi. Artýk kýrýlan þey, nasýl tamir olacaksa…

- Býrak oðlum! Þimdi hiç sýrasý deðil. Yemek yiyeceðiz. Bak, annen de kýzacak bize þimdi. Ben tamir olmayýnca ya da oyuncak almadýðýmýzda aðlarsan sana o zaman sorarým iþte!

Bu tehdidi duyan oðlu, arkasýna hiç bakmadan biraz suçluluk psikolojisi, biraz da suçlu edasýyla mutfaða çoktan kaçmýþtý bile.

Oðuz, yemekleri sýcak yiyemezdi. “Galiba bunun altýný açýk unutmuþsun!” diyerek eþine takýlýr, aðzýnýn yanmasýný abartmak için rolden role girerdi. Sanki masanýn altýnda tüp yanýyormuþ gibi oraya bakardý. Fakat çorbanýn en kaynar ateþte ýsýnmýþýný sarýmsak yiyerek höpürdete höpürdete içerdi. Sýrma, bu yemekte kendisini frenlemiþ; eþi de onu çileden çýkaracak þekilde davranmamýþtý. Sýrma:

- Sen bu çocuðu hani sinemaya götürecektin? Sinemada çocuk filmi oynuyormuþ. Karnesi hep “pekiyi” geliyor. Ödülü çoktan hak etti benim oðlum. Yemekten sonra al da götür sinemaya.

Bu sözler, Seha’ya aslýnda bir ilaç gibi gelmiþti. Her þeyden önce oyuncak meselesinin üzerini þimdilik örtmüþtü. Hem de babasýnýn ne zamandýr hep üstüne yattýðý ödülü, nihayet annesi sayesinde almýþtý. Sýrma, eþine çocuðuyla ilgilenme fýrsatlarýndan birini sunmuþtu böylece.

Bu evde dramatik bir sahne yaþanmamýþ olsaydý Oðuz, “Bakarýz! Hallederiz!” gibi laflarla durumu çoktan geçiþtirirdi. Ama bu sefer…

- Tamam tamam! Yemekten sonra… Yemeðini bitirirsen…

- Oley! Oley! Aslan babacýðým! Sen çok yaþa babacýðým!

* * *

  Çocuðu için uygun filmin “Arkadaþým Tavþan” olduðunu öðrendi. Çocuðunu kapýdaki görevliye salondaki yerine yerleþtirmesi için teslim etti. Kendisi de elindeki projesini tamamlamak için sinemanýn cafesine girdi.

Filmin molasýna kadar iþinin yarýsýný tamamladý. Molada oðluna filmi nasýl bulduðunu, eðlenip eðlenmediðini, bu ödülden memnuniyetini sordu. Çocuk, babasýnýn aldýðý mýsýr ve kolayla ödülünün daha da renklendiðini çok iyi biliyordu. Sorulara çok kýsa, kesik ya da geçiþtirme cevaplar veriyordu.  Fakat böyle bir ödülün tekrarlanmasý için teþekkürlerini hiç ihmal etmeden sürdürdü. Gong zili çalýnca Seha, içeriye fýrladý.

Oðuz, kalan iþini tamamlamýþ; oðlunun çýkacaðý zamaný filmin birinci bölümüne göre hesaplamýþtý. Burada yaþadýklarý da bir þeyler öðretmiþti ona. Ýnsan, iþi arasýnda da sevdiklerinin gönlünü kazanabilir; küçük þeylerle dahi onlarý sevindirebilirdi.

Beklerken sýkýlmaya baþladý. Biraz soluklanmak, hava almak ve hem de hal hatýr sormak için sinemanýn yakýnlarýnda bulunan kýrtasiyeci arkadaþý Kubilay’a uðradý. Ayaküstü kýsa konuþmalarýný bir çayla perçinlediler. Kýsa süreli ziyaretiyle “Kel Abi” diye hitap ettiði arkadaþýnýn gönlünü kazanmýþtý. Geriye döndüðünde sinemanýn tenhalaþtýðýný, baþka bir film için gelenlerin olduðunu gördü.

- Ben sana demedim mi çocuðu tek baþýna býrakma, diye çýkýþtý görevli.

Adamýn bu haklý çýkýþýnýn altýnda bir bilet parasý daha fazla kazanma arzusunun yattýðýný düþündü. Oðuz, paniklememiþti; ama bir þey biliyordur diye meraklý ve yumuþak bir ses tonuyla:

-          Herkes daðýldý mý!..

Görevli, ayný çýkýþý bir kere daha yapmaz mý? Çocuðunu bulma umuduyla cafeye daldý. Çünkü eþinin kýrk yýlýn baþý istediði bir þeyi, eline yüzüne bulaþtýrmamalýydý. Eþinden iþiteceði feryatlý ve sitemli sözler bir yana, Sýrma kendisini ikna ettiði için yine kendisini suçlardý. Bunun faturasýný da bir þekilde yine Oðuz’a yansýtýrdý.

Bunlarýn hiçbirini düþünmek istemedi. Ýçerisi çok kalabalýktý. Mat ýþýklar sigara dumanlarýný daha bir ustaca ayan beyan ortaya koyuyordu. Gürültülü seslere hiç aldýrmadan saðýna soluna bakýndý. Cafedekiler onun birini aradýðýný anlamýþlardý. Ona tuhaf tuhaf bakanlar vardý.

Sol orta masalardan birinden genç bir kýz, ayaða hürmetle kalktý ve ona doðru yöneldi. Oðuz, bu genç kýzýn yanýndakinin Seha olduðunu fark eder gibi oldu.  Oydu. Oydu iþte! Genç kýz, onu hemen tanýmýþtý. Yanýnda erkek arkadaþý da vardý genç kýzýn.  Bu genç kýzýn kim olduðu konusunda zihnini kýsa süreli yokladý. Geçmiþin tozlanmaya yüz tutan sayfalarýný karýþtýrdý. Çok düþünmeye mahal býrakmadan hatýrladý onu.  Kýz meslek lisesinden çalýþtýðý yere staja gelen ve bazen yanýnda bulunan Seha’yla ilgilenen Yasemin’den baþkasý deðildi o.

Stajýn üstünden kýsa bir süre geçmiþti; ama bu kadarcýk sürede, zaman, nasýl da deðiþtirmiþti kýzcaðýzý. “Yanýndaki de her halde niþanlýsýdýr.” dedi. “Hocam!” deyip saygý ifadesiyle hemen ayaða fýrlayan Yasemin için. Oðuz ona alelacele teþekkür etti, bir çýrpýda onun hatýrýný sordu.

Çocuðuna kavuþma sevincini Oðuz, yarýda kesmek istiyordu. Çünkü bir gaflette bulunup “Çocuðunu sinemada býrakan baba” damgasýný yemekten çekiniyor, kendisine bu nazarla bakanlarýn þaþkýnlýðý altýnda kendisini ezilmiþ hissediyordu. Oðuz’un bu duygularý, Seha’nýn aðlamasý arttýkça daha da fark ediliyordu. Kendisini bu yüzden bir an önce dýþarýya atma ihtiyacý hissediyordu. Giderayak Yasemin’e teþekkür ve minnetini ifade edip kapýya yöneldi. Görevli, ayný þeyleri yine tekrarlamaz mý?

Bu adama sinir olmamak elde deðildi. Anadolu kasabalarýnda bu tür þeylerin müþterileri az olduðu için adamý fazla yadýrgamak istemedi. Sinemanýn loþ merdiveninde Seha’nýn hýçkýrýklara karýþan aðlamasý yankýlanýyor; sinirleri gerilen ve kendisini hâlâ baský altýnda hisseden Oðuz, susmasý için onu ikide bir sýkýþtýrýyordu.

Bu çocuk, küçüklüðünden beri sulu gözün biriydi. Küçücük þeyde bile dudaklarýný büker, bir isteði karþýlanmayýnca boynunu eðerdi. Aðlamasý sürekli iç çekerek olurdu. Kendisine “Nasýlsýn?” diye soranlara her nedense ve ailede þiddet olmamasýna raðmen “Ben evlenmem.” diye karþýlýk verirdi. Oðuz’un bazý evli arkadaþlarý, bu cevaptan çok hoþlandýklarý için karþýlaþtýklarýnda tekrar tekrar sorarlardý bu soruyu ona.

Hatasý nedeniyle babasý, kendisini suçlu hissetse de çocuðunun bu þekilde davranmasýndan dolayý millete karþý rezil rüsva olduðunu düþünüyordu. Demek ki kaþ yapayým derken göz çýkarmanýn en güzel örneði bu olsa gerekti!

Oðluyla elli metre kadar bu þekilde yürüdüler. Sinemadakiler durumu biliyorlardý ama sokak ortasýndaki bu insanlara çocuðunun bu halini nasýl izah ederdi?

- Oðlum! Niye hâlâ böyle kasýlarak, iç çekerek hatta dövmüþler gibi aðlýyorsun, diye sordu çocuðuna.

Bir ara kendisini tutan ve biraz olsun rahatlayan Seha:

- Ne yapayým? Tutamýyorum iþte kendimi.

- Niye tutamýyorsun ki?

- Kardeþim geldi. Artýk beni hiç sevmeyeceksiniz. Babam beni sinemada býrakýp gitti zannettim, dedi.

Babasý donup kaldý. Þimdi gerçekten þaþkýndý. Þimdi suçlamalarýn, zanlarýn en büyüðüyle karþý karþýyaydý. Durumun böyle olmadýðýný, her ikisini de seveceklerini ona defalarca eþiyle anlatmýþlardý hâlbuki. Onu yeni bir kardeþ konusunda daha önce hazýrlamýþlardý da. Hatta kardeþine yaramazlýklarý dâhil her þeyi öðreteceðini söyleyen de çocuðunun ta kendisiydi.

Onun küçücük yüreðinin bir yerinde üstü örtülmüþ kýskançlýk ve güvensizlik tohumlarý vardý demek ki. Çünkü bir gün annesine babasýndan habersiz “Annemle kardeþim evde ne yapýyorlar acaba? Acaba beni, kardeþimi daha çok sevdikleri için mi okula gönderiyorlar?” diye itiraflarýný dile getirmiþti birkaç kez.

Arabaya doðru ilerlerken Oðuz, onu da sevdiklerini ona sevdiði þeylerden alarak bir kere daha anlatmaya çalýþtý. Eve vardýðýnda kimse kimseyi hiç suçlamadan bugün yaþanýlanlarý bir güzel deðerlendirip bu soruna yeni ve kesin bir çözüm yolu bulmalýydýlar.

Annesi mi? Annesi bu filmi beðenip beðenmediðinin yaný sýra ondan bir güzel özetlemesini ve bundan çýkarýlan dersi de isteyecekti. Oðuz, “Sýrma, sorunlarý konuþarak çözmede gerçekten çok yeteneklidir.” diye geçirdi içinden.

.