MENDÝLDEKÝ PARA

 Mahallenin gençleri, futbol oynamak için yine toplanmýþlardý. Mete ile Yavuz, kaptan olarak adamlarýný seçmek için karþýlýklý ayak sayýyorlardý. Mete, yarým ayaklarý da kullanarak aðýr davranma taktiðini seçmiþ iken Yavuz; kararlý, hýzlý ve emin davranýyordu. Neticede ilk seçme þansý onun oldu. Adamlar, birer birer belirleniyordu: Ahmet, Celal, Vehbi, Zeki...

Oyun kuruldu ve maç baþladý. Herkes yuvarlak meþinin etrafýnda dört dönüyordu. Dakikalar birbirini kovaladýkça hýrsýn ve mücadelenin toplamý, nefes nefese soluklara ve ter damlacýklarýna dönüþüyordu.

Ýlk gol, Yavuz ve Celal’in paslaþmasý neticesi Yavuz’dan geldi. Gol sevinçlerini baðrýþmalarla, kucaklaþmalarla ve ritmik alkýþ tempolarýyla belli ederlerken bir yandan da nefeslerini kontrol etmeye çalýþýyorlardý. Alýnlarýnda ve enselerinde biriken terleri, yenilerinin yerlerini daha rahat alabilmesi için ellerinin tersiyle sürekli siliyorlardý.

Rakip taraf, birbirlerine baðýrmakla ve faturayý kesmekle meþguldü. Herkes, bir baþkasýnýn suçlu olduðunu el hareketlerini, ayaklarýný yere vurmalarýný alet ederek ikna et-meye çalýþsa da bütün bunlar nafileydi. Bundan istifade eden aslýnda suçun tâ kendisiydi. Çünkü kendisi bir yerlere sinerek, kendisini ört bas ederek baþkalarýný sahneye sürmüþ ve olup bitenleri seyretmeyi yeðlemiþti.

Mete, “Hepiniz de kesin!” diye baðýrdý arkadaþlarýna. Bu baðýrma, adamlarýn yerlerini deðiþtirerek mukavemette bulunmak olduðu gibi ezilmemek için de gerekli tedbirleri almak ve karþýlýk vermek anlamýndaydý.

Plan, hemen uygulamaya konulsa da onlar açýsýndan misillemenin henüz adý bile okunmuyordu. Çünkü Mete’nin uyarýlarý ve sinirli hallerinin endamý, ortalýkta cirit atýyordu. “Hücum!..” Bir sonuç yok. Sonuç olmayýnca Mete, kendisini için için yiyordu, sessiz haykýrýþ ve tavýrlarla.

Maddenin ve ruhun farklý hallerinden bir kaçýna bürünmüþtü adeta. Aslýnda arkadaþlarýna fazlasýyla yüklendiðinin açýk ve seçik bir þekilde farkýndaydý. “Top geçmiyor. Çin Seddi gibi! Ya bunlar çok güçlü, ya da þans bize suratýný asýyor.” dedi, oyunun bu akýþýna bakarak.

Son bir gayretle ileriye bir daha atýldýlar. Celâl, burnundan soluyordu. Çünkü yüzerek kuyruðuna kadar gelmiþken kimseler ortalýkta yoktu. Mete, “Celâl! Buradayým, geldim.” der gibi bakarak onun imdadýna yetiþti. Güzel pasý, a-yaðýnda yumuþattý ve tam doksandan güzel golünü attý.

Sevinme devraný el deðiþtirmiþti. Celal alnýnýn terini, elinin tersiyle siliyor ve “Ýþte bu! Ýþte bu!..” diye yýrtýnýrcasýna baðýrýyordu. Mete, yere dizlerinin üzerine çökmüþ “Goool!..” diye basbas baðýrýyordu. Suça ortak olmasalar da herkes karýnca kaderince sevince ortaktý.

Yavuz’un ekibinde ise süslenmiþ, bezenmiþ bir sessizliðin âlâsý sergileniyordu. Vehbi, Erdem’in yanlýþlýðýndan dolayý gol yediklerini Yavuz’a imalý yollarla ifade etmeye çalýþýrken Yavuz, adamlarýnýn hepsine birden dönerek:

- Yok öyle! Zaferde nasýl ortaksak, hezimette de ortak olmalýyýz. Hem pes etmeden birlikteliðimizi, göstereceðiz. Anlaþýldý mý, diye baðýrdý.

Bu konuþmanýn ardýndan “Sükût, ikrardandýr.” sözünün kompozisyon olarak açýlýmý sergileniyordu. Bu durum, çok sürmedi. Ýnancýn, birlikteliðin ve ekip ruhunun meyvesi Erdem’in öpülesi ayaðýndan geldi.

Herkes sevincinin portresini kendi anlayýþýyla çizerken Vehbi, utancýndan yerin dibine geçmiþti. Köþe bucak saklanacak bir yer arýyordu. Yavuz, bunu sezince Vehbi’nin gözlerini aradý. Fakat gözler birbirleriyle bir türlü ittifak saðlayamýyordu. Bakýþlarý, nihayet örtüþtü. Yavuz, baþýný ilk önce ona, ardýndan da Erdem’e yöneltti.

Vehbi sýkýla sýkýla anladýðý bu emri, muti bir asker edasýyla yerine getirmek için Erdem’e doðru yürüdü. Erdem’in yönü, hâlâ rakip kaleye doðru dönüktü. Vehbi, onun arkasýnda suskun kelimeler, suçluluk psikolojisi, piþmanlýk ve özür dilemede yutkunan bir bedeniyle hiç kýmýldamadan vitrindeki cansýz bir manken gibi duruyordu.

Erdem, kaptanýna bakmak ve fazla sevincin doruklarýnda dolaþmanýn iyi bir þey olmadýðýný bildiði için doðrularak yönünü deðiþtirdi. Onu karþýsýnda cansýz bir ceset gibi görünce birden Vehbi oluverdi sanki. Belki de prototip, bu demekti.

Vehbi’nin meramýný anlamakta hiç güçlük çekmedi. Ýlk hareketi, muhatabýný daha fazla bir de kendisi çiðnemeden o gerçekleþtirmek için omzuna sað eliyle þefkatle dokundu. Elini hiç konuþmadan bir süre öylece tuttu. Vehbi, bu manzara karþýsýnda erimeye meyil gösteriyordu. Erdem, davranýþlarýný söze çevirmenin artýk zamanýnýn geldiði inancýndaydý. Bunlarý söze dökerek:

- Aldýrma! Affettim seni. Ayný duruma ben de düþebilirdim. Sevince ve hüzne, her zaman takým ruhuyla ortak ol-malýyýz.

Emre, eriyip gitmiþti adeta. Tasdik mahiyetinde baþýný salladý yavaþça. Bir an duraksadýktan sonra:

- Beni affet! Sana çok haksýzlýk ettim. Biliyorum, suçluyum. Söylenecek bir þey yok aslýnda. Bir anlýk…

Gerisini daha fazla getiremedi. Sadece yutkundu. Mete ve arkadaþlarý, bildik bir senaryonun ayný bölümlerinden birkaç enstantaneyi tekrarlamakla meþguldüler.

Bir ara Zeki, Mete’yi bencil davranmakla ve þov yapmakla suçlayarak daha da ileri gitti. Mete, bu ithama kayýtsýz kalamadý. Bu sinirle topa öyle bir vurdu ki top, Niyazi Amca’nýn büyük penceresindeki camý þangýr þungur yere indirdi.

Cam parçalarýnýn sesleri, çocuklarýn üstünde sessizlik tahakkümü ilan etmiþti. Hepsi de sessiz sedasýz gözlerden ýrak köþelere gizlenmek için var güçleriyle koþuþarak çil yavrularý gibi daðýlýverdi.

Avazý çýktýðý kadar baðýrýp çaðýran, kýzgýnlýk gösteren birileri olmayýnca yavaþ yavaþ tekrar toplanmaya baþladýlar. Fakat bu toplanýþ, aslýnda bir tartýþmaya daha zemin hazýrlamýþtý. Çünkü gençlerin büyük bir çoðunluðu, Mete’yi günah keçisi ilan etmiþti. Zeki’yi suçlayanlar ise parmakla gösterilecek kadar azdý. Taraf olanlar, çözümde bir yer alýp problemi bertaraf edecek yerde yeni bir tartýþmaya tekrar meydan vermek üzereydiler. Çünkü Mete de Zeki’ye dönerek:

- O þom aðzýný açmasaydýn bunlar, baþýmýza gelmeyecekti.

Zeki hiç durur mu?

-          Þov yaptýn. Sen kýrdýn iþte!

Yumruklar tam da konuþmak üzere iken Yavuz, yanlarýna gitti ve onlara “Kesin!..” diye baðýrdý. “Bu cama þimdi nasýl bir çare buluruz? Onu düþünelim, hep birlikte.” diye devam etti.

Bir sessizlik topraðýyla örtülmüþtü, tartýþmanýn ve onun doðuracaðý akýbetlerin üstü. Acaba çözüm ne olabilirdi? Olanlardan bir de ailelerinin haberleri olursa, akýbetleri nice olurdu? Yavuz, çocuklarýn hepsini bir el iþaretiyle etrafýnda topladý. “Þimdi hepiniz dinleyin beni.” diyerek devam etti:

-Bu, sadece Mete’nin veya Zeki’nin suçu deðildir. Hepimizindir bu suç. Öyleyse kaçmamamýz, birbirimize destek olmamýz gerekir. Hani hepimiz birimiz, birimiz hepimiz içindi. Nasýl unuturuz, bu sözümüzü?

Zeki, bilgiç bilgiç ”Nasýl olacakmýþ, bu çözüm acaba? O yüksek fikirlerinizden bir faydalanalým bakalým.” deyince Yavuz:

- Kesin sesinizi de önce bir dinleyin. Önce dinlemesini öðrenin. Tamam mý? Herkes, þimdi destek olmak için cebindeki parasýnýn bir bölümünü verecek.

Zeki, yine atýldý:

- Niye baþkasýnýn ceremesine ortak olacakmýþým ki? Kýran o. Öder.

Bunun üzerine bütün bakýþlar, ona yöneldi ve herke-sin mýrýltýsý ateþlendi. Yavuz, bunlara hiç aldýrmadan cebinden mendilini çýkardý ve ortaya koydu. Örnek teþkil etmek için ilk parayý, hem de onlarýn içlerinden en fazla parayý da kendisi koydu mendile. “Haydi! Herkes karýnca kaderince elini cebine atýp mendile para koysun diyorum.” diye baðýrýnca mýrýltýlar, pes etmek zorunda kaldý. Herkes, avucunun içindekini mendile koymaya baþladý.

Yavuz:

- Bunu, þimdi bahçeye býrakacaðýz. Evde birilerinin o-lup olmadýðýný bilmiyoruz. Yine de seslenmeliyiz Niyazi Amca’ya. Onun kulaklarý duymuyor yaþlýlýktan. Ýhtimaldir ki camýn kýrýlýþýný bile duymamýþtýr!

Yavuz ve Mete önde, diðerleri de arkalarýnda bahçe kapýsýndan içeriye girdiler. Seslenmelerine hiçbir karþýlýk alamadýlar. Yavuz elindeki mendili, bahçe kapýsýyla evin kapýsý arasýndaki toptan birazca küçük taþýn üstüne koydu. Tam geriye dönüyorlardý ki Vehbi:

- Allaah! Þu incirlere bak. Hadi yiyelim, der demez koþtu aðaca.

Ne Mete’nin ve ne de Yavuz’un uyarýlarýna kulak astý. Arkasýndan Zeki koþtu. Beðendiklerini yiyorlar, beðenmediklerini atýyorlardý. Henüz olgunlaþmayanlar için de ayný þey söz konusuydu.

Arkalarýndan iþtahý kabaran birkaç kiþi daha aðaca yöneldiler ki simsiyah, kocaman bir köpek kalýn bir sesle havlayarak önlerine doðru koþmaya baþladý. Hepsinde de bir kaçma telaþý... Vehbi ve Zeki, bu bekçinin cesametinden o kadar korkmuþlardý ki gözyaþlarýný buna þahit yapýyorlardý. Gözyaþlarýnýn suçlarýnýn renklerini soldurmaya tek baþýna yetmediði, her ikisinin de Yavuz ve Mete’ye haykýrýrcasýna “Kurtarýn bizi!” diye baðýrýþlarýndan belliydi.            

Yavuz ve Mete onlarýn aslýnda baþkalarýnýn sahip olduklarý þeylere izinsiz el sürdükleri için bunu hak ettiklerine inandýklarýný, kafalarýný sallayarak ima ettiler. Fakat arkadaþlarýný içler acýsý ve piþmanlýk manzarasýyla býrakmayý içlerine sindiremediler.

Yerden aldýklarý taþlarý, köpeðe istemeyerek de olsa atmaya baþladýlar. Köpek, havlamalarýyla taarruza geçerek onlara diþ geçirmeye çalýþtýysa da boynundaki zincir, köpeðin elini kolunu baðlamýþtý.

Köpek, bu kadar kiþi ve onlarýn silahlarý karþýsýnda pes edip geri dönmek zorunda kaldý ve kulübesine çekildi. Görevinin mesuliyetinden olmalý ki onlara bazen saldýrý hareketi, bazen de diþlerini göstererek havlamasýný sürdürüyordu köpek. Bazen de inleme sesleri yükseliyordu ki taþlardan bir kaçý, demek ki canýný yakmýþtý köpeðin. Yoksa bütün bunlar, bir yenilgiyi hazmedememekten dolayý mýydý?

Vehbi ve Zeki, kurtuluþlarýný etraflarýna gülücükler daðýtarak kutluyorlardý. Her ikisinin de “Biz aslýnda korkmamýþtýk köpekten.” demeleri,  nankörlüðün bir alameti olduðundan arkadaþlarý arasýnda acý tebessümlerden gülüþlere doðru bir inkýlâp olmuþtu.

Hepsi de buradan baþlarýna daha fazla bir þey gelme-den topuklamayý daha uygun buldu. Arkalarýnda para dolu bir mendili, asmadaki üzümlere bedel timsali býrakmýþlardý.