SOBA FACÝASI

 Ailenin bütün fertleri, kurban bayramý vesilesiyle bir araya gelmiþlerdi. Salonda hasret duyulan ve dört bucak ara-nýlan bir tablo vardý. Bayramlar da olmasa bu beraberliklerin adý okunmayacaktý.                                                

Babaanne, bayramlýk bir fistan için genç kýzlýðýnda geliþ ve gidiþ olmak üzere sekiz saat yol yürüdüðüne dikkat çekiyordu. Büyükbaba ise çocukluðunda kendisine kýrk yýlýn baþý alýnan iskarpini baþucuna koyup uyuyuþunu en ince ayrýntýlarýna kadar anlatýyordu.

Günümüz çocuklarý, geçmiþ zamanýn bu sayfalarýný anlamaya çalýþýyorlardý. Fakat “O günün þartlarý öyleymiþ. Þimdi devir deðiþti.” demekten de kendilerini alamýyorlardý. Anne ve baba, onlarýn bu bakýþlarýný iðnelemekle kalmýyor; “Þimdiki çocuklar markalý þeyler alma yarýþýndalar. Daha olmadý çakmanýn en iyisinin peþinden koþuyorlar.” diyerek onlarý eleþtirme rekabetindeydiler.

Eski bayramlarýn bazý renkleri solsa da biri daha ona tekrar ruh ve can vermek için çýrpýnýyordu. On üç yaþýndaki Aysel, hepsinden güzeli maziyi yâd etmek dercesine albümü kapýp gelmiþ; resimleri salonun tam orta yerine saçmýþtý. Allah’tan bayramdý. Büyükler vardý da küçücük azarlarla bu vahameti atlatmýþtý.

Onun bu davranýþý, bir yerde iyi olmuþtu. Çünkü herkes bir resimde kendinden bir þey bulabilmek için yarýþýyor, biri diðeriyle ilgili bir resim bulmuþsa onun baþýna hemen üþüþüyordu. Bazen bir hatýra canlanýyor; bazen bir curcuna kopuyor, bazen de ihtilaflardan ve iðnelemelerden küçük münakaþalar ve gücenmeler ortaya çýkýyordu.

Sobanýn ýsýsý ve bayramýn birliktelik coþkusu, içerideki atmosferin kývamýný daha da artýrmýþtý. Cavidan Haným, oðlu Nida’ya “Kapýlarý sonuna kadar aç!” diye tembihleyerek geceleyin kimsenin üþümemesi için gerekli tedbiri alýyordu.

Vakit, farkýna varmadan bir hayli ilerlemiþ; gece yarýsýný geçmiþti. Büyükler, yaþlý olduklarý ve yetiþme tarzlarý da farklý olduðu için erken yatýp erken kalkarlardý. Ýþte bayram sebebiyle bu kuralý çiðnemiþlerdi. Canlanan hatýralarla, yapýlan þakalarla, yenilip içilen þeylerin birliktelikten duyulan hazzý bir farklýydý. Bu vakte kadar ayakta kalmalarý, özellikle torun torba için çok daha iyi olmuþtu.

Cavidan Haným, kýzýna bir kafa sallayarak:

-Aysel! Bana yardým et de büyükbabanlarýn yataklarýný hazýrlayalým! Onlarýn yatma vakitleri çoktan gelip geçti, dedi.

Büyükler odalarýna çekildiler birer birer. Anne ve çocuklar, ortalýðý toplamaya koyuldular. Nida, bazen erkeklik taslayýp kaytarýyordu. Bazen küçük olduðunu öne sürüyor ya da iþin sadece ucundan tutmakla yetiniyordu. Belki de birilerine güvendiði için böyle davranýyordu. Belki de bu konuda babasýna özeniyordu. Ortalýðýn toparlanmasý, neredeyse bir saat sürdü. Nihayet yatma sýrasý kendilerine geldi.

Gecenin bir yerinde büyükbabanýn derin öksürükleri yankýlandý. Bedri Bey, babasý için ”Yýllarca içip býraktýðý sigaradan sonra bu öksürükler, gayet normal!” dedi. Sonra “Ya soba devrilmiþse!..” diyerek bir kurt düþtü içine. “Yok yok!.. Býraktýðý sigaranýn etkisinden baþka bir þey deðil bu.” diye bir ikilem yaþadý.

Ýyice dikkat kesilince öksürüðün arkasýnýn kolay kesilmeyeceðini anladý. Bir bardak suyla babasýnýn yanýna gitti. Odasýnýn kapýsýný açtýðýnda aðýr bir dumanýn kendisine hücum ettiðini ve genzinin fena yandýðýný fark ederek:

-Haným kalk kalk! Evin her tarafýný duman sarmýþ. Bir bakalým, diye baðýrdý

Salona girdiklerinde göz gözü görmüyordu. Havalandýrdýlar odayý. Hýzýr Acil’e haber verildi. Herkes, can havliyle sarýldý ayran bardaðýna. Cavidan Haným, çocuklarýn odalarýna koþtu. Nida’ya seslendi. Sözlerin en güzellerini bile duymuyordu Nida. Yapýlabileceklerden sonra eþiyle birlikte sarsmaya baþladýlar biricik oðullarýný. Hiçbir hayat izi bulamamýþlardý.

Sobaya en yakýn o olduðu ve odasýnýn da kapýsýný açýk býraktýðý için dumandan ilk ve en fazla etkilenen Nida olmuþtu. Büyükbaba, içerisi çok sýcak olunca penceresini hafifçe aralamýþ, öksürüðüyle geç de olsa tehlikenin alarm görevini üstlenmiþti.

Evin bütün fertleri, Nida’da bir hayat belirtisi bulabilmek için “Allah’tan umut kesilmez.” diyerek çýrpýnýyorlardý. Ten kafesinden can, çoktan kuþ olup uçmuþtu Nida’nýn. Küçücük bedeni, dayanamamýþtý zehirlenmeye. Büyükbabasý, torununun göz kapaklarýný usulca okþar gibi kapattý; ellerini de yanlarýna doðru bitiþtirdi. Ambulansýn ne zaman geleceði belli deðildi. Ancak ölüm nedeninin kesin tespiti için onu morga götürmeye gelecekti her halde!

-          Takdir-i ilahi böyleymiþ, dedi büyükbaba.

Þeksiz þüphesiz böyleydi ama ana yüreði bu fermaný hiç dinlemiyor, buna feryat ve isyan ediyordu. Çünkü ciðerinin bir parçasýný kaybetmiþti. Eþi, çoðu zaman fotoðraf karelerinde yer almazdý. Aldýysa bile bunlarla hiç alakadar olmazdý. Ama þimdi eski karelerde kalan, yeni karelerde asla yerini alamayacak bir Nida vardý.

- Yatarken keþke sobaya kömür atmasaydým. Atmasaydým da kendi ellerimle öldürmeseydim Nidamý, dedi Cavidan.

- Kýzým! Ýlahi el, senin elinle kaza kalemini kullanmýþtýr. Bari “Keþke!..” diyerek kadere isyan etme!  Þimdi sýrasý deðil belki ama sen, kaþ yapayým derken göz çýkardýn. Bir gün en küçük yanlýþýmýzdan bile hesaba çekileceðimizi unutmamalýyýz, dedi kayýn pederi.

Ak sakalýný birkaç kez sývazladý, gözlerini hafifçe yukarý kaldýrdý büyükbaba. Yanaklarýna doðru birkaç damla gözyaþý süzüldü. Sonra gelinine tekrar dönerek:             

- Allah, Azrail’e taþ atýlmamasý için senin tedbir almayarak yatarken sobaya kömür atmaný bir perde kýlmýþtýr. Gerçi ölüm haktýr. Hepimiz O’ndan geldik be yine O’na döneceðiz. 

- Ýyi de baba! Benim ciðerim yanýyor, ciðerim! Hiç mi aðlamayacaðým? Kuzum gitti benim, kuzum!

- Aðlarýz elbette. Bizler, insanýz neticede. Fakat aðlarken kendimizi yaka paça etmememiz ve kadere asi olmamamýz gerektiði konusunda bizleri uyarýyor Efendimiz.

Kadýn, baþýný önüne eðdi. Takatinden kaybetmeye baþlamýþtý. Ona, eþi destek olmaya çalýþtý. Ama o, sessiz fer-yatlarla için için aðlýyordu. Gözyaþlarý, boncuk boncuk süzülüyordu yanaklarýndan.

- Ben sana “Aðlama!” demiyorum. Senin hüznüne ben de ortak olmaya, acýný paylaþmaya çalýþýyorum. Bu ölümde bir hikmetin olduðunu düþün! Allah, diðer evladýný baðýþlamýþ sana. Nida, günahsýz sayýldýðý için cennete uçtu. Ellerinizden tutacaðýna ümitvâr olunuz.

Babasýnýn söylediklerinden biraz ikna olmuþtu. Kendi elleriyle kazanýn gerçekleþmesinde tek amildi. Ýbretlik olaylardan bir ders almadýðýndan, yapýlan bütün uyarýlarý da kulaðýna küpe yapmadýðýndan evladýnýn ölümüne sebebiyet vermiþti.

Baþýný ellerinin arasýna aldý, derinlerden “Estaðfi-rullah!..” çekti. Oðlunun ahirette kendisini kurtaracaðý ümidi, onu teselli ediyordu.